De weg die mij verder Nepal in brengt begint als een strakke asfaltweg die zich door het betoverende landschap slingert. Zo nu en dan kruist de weg een rivier waar vrouwen kleding aan het wassen zijn en kinderen in het water spelen. Af en toe stop ik om iets te eten of te drinken in een van de vele eettentjes die langs de weg staan.
Deel 1: Van Goldwing naar XT500
Verder door Nepal
De reis verloopt weer voorspoedig behalve mijn los zittende voetsteun die mij nu toch wel begint te irriteren. De Tenere doet het verder prima alleen die voetsteun en de rest van wat er allemaal los bij hangt is hinderlijk.
Ik moet bij iedere stop de kluwen tyraps en spanbanden meer aantrekken om te voorkomen dat ik mijn voetsteun en rempedaal met alles wat er bij hoort verlies.
Mijn geluk is de perfecte asfaltweg waardoor ik niet te veel last heb van hobbels en trillingen. Ik hoop dat de kwaliteit van de weg tot aan Pokhara zo blijft en dat ik daar de boel kan laten vastzetten.
Niet lang nadat ik voor de zoveelste keer de boel weer provisorisch heb vastgesjord begint het strakke asfalt lint te veranderen.
Als het asfalt in Nepal weer slechter wordt krijgt de Tenere en vooral de hele geïmproviseerde vastgezette rechterkant het weer zwaar te verduren.
Doorwadingen in Nepal
Doorwadingen in Nepal
Eerst wordt het asfalt slechter en op een gegeven moment kom ik weer op grote stukken onverharde weg te rijden. Tja het blijft Nepal natuurlijk.
Op zich niet erg aangezien ik op een Tenere rij maar onder de huidige omstandigheden is het wel hinderlijk.
Na verloop van tijd is er helemaal geen asfalt meer en ontbreekt het ook aan bruggen waardoor ik weer de nodige rivieren moet doorwaden.
Aangezien ik nog steeds een beetje nachtmerries heb van de rivier beddingen in Pakistan (zie deel 51) voel ik mij bij de eerste doorwading niet op mijn gemak. Maar na een paar doorwadingen begin ik er weer vertrouwen in te krijgen.
Staan op de voetsteunen ging even niet.
Bij sommige doorwadingen en echt moeilijk stukken weg ben ik gewend om op mijn voetsteunen te gaan staan om beter controle te houden over mijn motorfiets.
Dat is mij bijgebleven tijdens de vele offroad ritten die ik eerder met mijn motorclub heb gemaakt. tijdens dit soort ritten is mij altijd verteld dat ik bij lastige trajecten
Nu de voetsteun en rempedalen aan de linkerkant meer los dan vastzitten is dat niet mogelijk. Ik moet dus blijven zitten terwijl ik door flinke diepe stukken moet met veel stenen op de bodem die ik niet kan zien.
Op een gegeven moment kom ik weer bij een stuk waarbij ik een behoorlijk diep water door moet steken. Ik kijk eerst even aan hoe het lokale verkeer er door komt zodat ik een beetje een idee krijg of het een lastig doorwading is of niet.
Mijn motorfiets zit muurvast
Als ik een stuk of 2 paard en wagens en een bus er door heb zien komen durf ik het aan.
De rivier blijkt op sommige punten echter iets dieper dan ik had verwacht waardoor het motorblok op een gegeven moment geheel onder water komt te staan.
Midden in de oversteek duik ik met mijn voorwiel in een geul waardoor het blok onder water komt te staan.
De motor slaat onmiddellijk af en ik zit muurvast met mijn voorwiel in een soort geul. Doordat mijn voorwiel in de diepe geul zakt sta ik plotseling stil.
Doorwading in Nepal
In Nepal gaat dat gelukkig anders
Ik had niet gemerkt dat er een autobus vol met mensen achter mij rijdt die plotseling op zijn rem moet trappen om me niet te verpletteren.
Gelukkig dat dit India niet is, denk ik nog, anders was ik nu verpletterd geweest want daar stoppen ze niet zo makkelijk.
Terwijl het zweet onder mijn helm vandaan loopt probeer ik mijn Tenere aan te trappen maar dat wil niet lukken nu hij half onder water staat.
De los zittende voetsteun en rempedaal helpen ook niet echt mee omdat die de kickstarter in de weg zit. Als ik een trap op de kickstarter geef, zit het rempedaal en de voetsteun in de weg omdat de hele constructie er onder water los bij hangt.
Ik kom hopeloos vast te zitten
Zwetend sta ik te trappen op de kickstarter maar ik kan onvoldoende kracht zetten omdat er van alles in de weg zit.
Duwen heeft geen zin in mijn eentje omdat het voorwiel vast staat. Zo sta ik met een knalrood hoofd van inspanning te duwen en te trekken om mijn motorfiets los te krijgen maar er komt geen beweging in.
De chauffeur achter mij begint ongeduldig te worden en drukt een aantal keren op zijn claxon. Om duidelijk te maken dat ik een probleem heb steek ik mijn armen in de lucht, hopend dat er iemand komt helpen.
Een aantal geërgerd kijkende mannen springen uit de bus en helpen mij uiteindelijk om mijn motor naar de andere kant van de rivier te duwen.
Nepal map
In India waren ze over me heen gereden
Een paar minuten later sta ik uit te blazen aan de ander kant van de rivierbedding terwijl de bus dikke rookpluimen uitstotend voorbij rijd. De 2 mannen die mij hebben geholpen met het los krijgen van mijn motorfiets zwaaien mij met een grijns op hun gezicht nog even na.
In India waren ze waarschijnlijk gewoon over me heen gereden denk ik terwijl ik de beide mannen dankbaar groet maar Nepal zit anders in elkaar.Tja avontuur betekend dat je in onverwachte situaties terecht kan komen die niet altijd prettig zijn.
Nadat ik de spanbanden en tiraps weer vastgesjord heb trap ik de Tenere weer aan en vervolg mijn weg door het prettige en vriendelijk Nepal.
Nepal is een verademing vergeleken met India en Pakistan. Het is rustig, de mensen zijn vriendelijk en niemand lijkt haast te hebben.
Ik geniet weer, tja de meeste mensen reizen naar Nepal met een vliegtuig, op een motorfiets reizen is niet de makkelijkste manier.