Na 3 dagen verlaten we Peshawar en gaan we richting Islamabad. Vanuit Islamabad willen Phillip en eerst naar Noord Pakistan rijden om vervolgens via de noordelijk bergweg richting de Chinese grens te gaan. Dat we de grens tussen Pakistan en China niet over mogen dat weten we maar de noordelijk bergweg willen we graag rijden.
Deel 1: Van Goldwing naar XT500
Op weg naar Peshawar
We weten beide dat we de grens met China niet met een motor over komen maar we willen hoe dan ook de Pakistaanse weg richting het noorden zo ver mogelijk op rijden.
We moeten echter eerst nog in Islamabad zien te komen. De route van Peshawar naar Islamabad voert ons door schitterende woeste gedeeltes van Punjab, met veel onverharde wegen.
Zo nu en dan wachten er grappige verrassingen op je als je op dit soort wegen richting Peshawar rijdt. Pakistan zit sowieso vol verrassingen.
Zo zien we op een gegeven moment een laag stenen gebouwtje met een deur opening. Nieuwsgierig als we beide zijn stoppen we en gaan kijken wat er zich in het gebouwtje bevind.
Avontuurlijk motorrijden in Pakistan
Een vreemd schouwspel ergens in Pakistan
Binnen in het gebouw zien we een vreemd schouwspel. Langs de kant zitten allemaal mannen op de grond, in het groen met traditionele hoofddeksel op.
Boven de op de grond zittende mannen zijn planken gemonteerd en op die planken staan allemaal pakjes met kaakjes. Niemand kijkt naar ons als we het vertrek binnengaan, en aandachtig om ons heen staan te kijken.
“Zullen we kijken wat er gebeurt als we een doos kaakjes pakken ?” zeg ik met een glimlach “doe maar niet” grapt Phillip “ze schieten je zo neer.”
We weten beide dat er niet geschoten zal worden maar het zijn toch grappen die je beter niet kunt maken. Pakistan is en blijft een beetje onvoorspelbaar maar wel vreselijk mooi.
Prachtig rijden in ruig Pakistan
Van Peshawar naar Islamabad
We rijden weer verder, en komen op een gegeven moment op de Pakistaanse doorgaande weg terecht. We zijn onderweg naar Peshawar en dan kan je alleen over de Grand Trunk rijden.
De Grand Trunk is de snelweg van Pakistan en is berucht onder de vele reizigers die door Pakistan zijn trekken per auto of motorfiets.
Naast de Grand Trunk weg is er ook een zogenaamde Grand Trunk Railroad waar veel goederen over vervoerd worden. Bij het zien van de Grand Trunk beseffen we dat het echte Pakistaanse avontuur toch wel achter ons ligt.
Oké het is nog steeds Pakistan maar het is wel het meest geciviliseerde gedeelte. De wegen zijn beter maar niet perfect en er zijn heuse parkeerterreinen, groot genoeg om containerschepen te parkeren.
Hotels en restaurants in overvloed
Zo staan er overal vrij modern ingerichte hotels en restaurants langs de kant van de weg die bijna westerse prijzen hanteren.
Je kan weer overal de bekende benzine merken tanken. De Grand Trunk zelf is een ander verhaal. Het zware vrachtverkeer dat richting India gaat laat letterlijk zijn sporen na in het asfalt.
De sporen in het asfalt zijn soms zo diep dat ik mijn best moet doen om mijn motorfiets uit een spoor moet krijgen door een ruk aan mijn stuur te geven.
Beschadigingen aan de weg maken verder het rijden op de Grand Trunk ook nog erg vermoeiend en gevaarlijk.
Het fort in Lahore
De dodenweg vanaf Peshawar
Daarnaast is er natuurlijk nog het weggedrag van de vrachtwagens en buschauffeurs. Stel je voor, je rijdt op een 2 baansweg en er komt je een vrachtauto tegemoet.
De vrachtauto wordt ingehaald door een autobus, die op zijn beurt ook weer wordt ingehaald door een andere autobus. Oftewel er komt je een linie aan autobussen en vrachtauto’s tegemoet.
Er is voor mij dan nog maar een keus en dat is de berm in duiken. Al begin ik ook na een tijdje te wennen aan het rijden aan op de Grand Trunk, erg prettig voel ik me er niet bij.
Aan het einde van de dag arriveren we in de hoofdstad van Pakistan. De hoofdstad van Pakistan is een modern Capitool zoals je dat in het Westen gewend bent met zelfs een heuse stadscamping.
We gaan ieder onze eigen weg
Op de camping staan ook een paar mensen die met een auto de route naar Nepal rijden en die vertellen dat de beruchte Karakoram highway op dat moment onbegaanbaar is vanwege hevige regenval.
Phillip wil hoe dan ook de rit naar de Chinese grens maken maar ik besluit het niet te doen.
Ik heb geen zin om op de Karakoram pass weer in een situatie te komen zoals in de rivier bedding. We besluiten dan ook om vanaf hier iedere ons eigen weg verder te gaan.
Phillip is op zicht een prima kerel maar drijft teveel zijn eigen zin door. Het is voor overigens ook belangrijk dat ik dit avontuur zoveel mogelijk alleen beleef.
De Rode Moskee in Pakistan
Afscheid en alleen verder
Die avond gaan we met zijn tweeën uit eten en naar de film om ons afscheid te vieren. De volgende dag vertrek ik alleen richting Lahore.
De weg naar Lahore wisselt van brede Grandtrunck tot simpele maar drukke 2 baansweg. Tegen de avond neem ik weer ergens een hotel, laat me ergens scheren, ga naar de kapper, drink thee etc. In Pakistan leef je soms heel relaxt.
Aan de ene kant mis ik de gekke Belg maar ben tegelijk blij dat ik weer alleen verder kan. Zo kan ik tenminste mijn eigen manier van reizen weer voortzetten.
Geen discussie over de route of de overnachtingsplek, nee gewoon weer lekker mijn eigen weg gaan.
Na een dag of twee rijden bereik ik Lahore en ga op zoek naar het YWCA, (Young Women’s Christians Associaton) , omdat je daar goedkoop kan overnachten.
Ik laat me lekker scheren omdat dat kan.
Ik mag mijn tent opzetten in de tuin van het YWCA en ontmoet ook hier weer verschillende reizigers.
Onder andere een Duitser die met een RD500 (500 cc tweetakt Yamaha) over de Karakoram Highway heeft gereden.
Er logeert ook een Deen die verteld hoe hij in Karachi gegijzeld is geweest en een engelse jonge vrouw die op straat in Peshawar wordt uitgescholden voor hoer, terwijl ze zichzelf toch geheel bedekt.
Het is een vreemde wereld hier in Azië maar het bevalt me. Die avond ga ik me maar weer eens laten scheren.
Gewoon omdat het kan en omdat je lekker verwend wordt, tja ook reizen kent zo zijn routine.