Toen ik begon met motorrijden begreep ik nog niet zo veel van de techniek. Doordat ik nog met een L plaat reed waren mijn motorritjes beperkt tot de straten van ’s-Gravenhage. Echt lange ritten kon ik nog niet rijden omdat ik mijn stad niet uit mocht. Tja zo ging dat in die tijd, je kreeg een L plaat en een proefrijbewijs en verder zocht je het maar uit.
Deel 1: De brommertijd kwam er aan
Mijn felbegeerde motorfiets
Ik had dan mijn felbegeerde motorfiets maar mijn vrijheid was nog redelijk beperkt. Het was in de tijd dat je nog met een proefrijbewijs in een oefengebied mocht rijden zonder begeleiding.
Alleen was je dus wel gebonden aan het oefengebied waar je mocht rijden. De eerste paar dagen was het genieten van mijn motorfiets en waar ik reed interesseerde me niets.
Ik toerde met plezier over de langste laan van Nederland (laan van Meerdervoort) en voelde me de koning te rijk. Ik genoot ervan om richting strand te gaan en daar te stoppen voor koffie of iets anders.
Ik kon zowel naar het Scheveningse strand als het strand bij Kijkduin en dat deed ik dan ook graag.
De Honda CB360
Op de motorfiets door Den Haag
Het rijden in de straten van Den Haag was niet echt avontuurlijk maar het was niet anders. Ik was al blij dat ik geen rijlessen hoefde te nemen want dat koste extra geld.
Rijlessen nemen met een motorfiets kon wel in de tijd (1978) maar het was niet verplicht. En dus nam ik geen rijlessen. Iedere dag reed ik wel een stukje op mijn tweewieler om ervaring op te doen.
Bochten nemen, voor sorteren, goed in de spiegels kijken, allemaal zaken die terug konden komen op het examen. Het examen werd nog steeds afgenomen door het CBR in Rijswijk en bestond uit praktijk en theorie.
Ik had mij bij het aanvragen van mijn proefrijbewijs ook gelijk ingeschreven voor het rijexamen zodat ik snel mijn rijbewijs zou halen. Ik had er alle vertrouwen in.
Met mijn Honda door Den Haag
Door het rijden met een L plaat en de daarbij behorende vaste route maakte ik niet heel veel kilometers op mijn Honda. Maar ik voelde me altijd gelukkig als ik weer op mijn motorfiets zat.
lekker toeren door de straten van Den Haag jaja waar je al tevreden mee kan zijn. De straten van Den Haag gingen op den duur vervelen. Het examen was nog een tijdje weg dus zat ik voorlopig nog vast aan het toeren door woonwijken.
Om de eentonigheid te verbreken deed ik iets wat veel beginnende motorrijders in die tijd deden, de L plaat verstoppen of demonteren.
Uiteraard zei ik hier niets over tegen mijn ouders ook al hadden die er niets over te zeggen. Ik wilde het corrigerende gezeur van mijn ouders vermijden en dus zei ik niets.
De Guzzi California was zo’n beetje mijn droom motorfiets
Motorfietsen met kickstarters
Het rijden van veel korte stukjes is niet bevorderlijk voor de accu van een motorfiets. Door het vele stoppen en weer starten en het constant rijden met het licht aan raakte de accu snel leeg.
Daar stond ik dan met een motorfiets met een platte accu. Er zaten toen nog wel standaard kickstarters op motorfietsen maar een 360 cc tweecilinder aantrappen doe je echter niet zomaar. Zeker als je dat nog nooit gedaan hebt.
En zo stond ik een paar minuten te trappen op mijn motorfiets toen er een andere motorrijder stopte die eveneens een L plaat gemonteerd had.
De motorrijder , Tim genaamd en rijdend op een Honda 350 viercilinder, hielp mij met het aantrappen van mijn Honda cb360.
Uiteindelijk wisten we de Honda weer aan de gang te krijgen we kletsten nog wat en spraken af de volgende dag een stuk samen op te rijden.
Het blok van de Blackbomber, die voorloper van de CB360
Een tweecilinder met krassen
Ik reed bijna iedere dag op mijn motorfiets om maar zoveel mogelijk ervaring te krijgen en zodoende zo snel mogelijk examen te kunnen gaan doen.
Ik had mij vast voor genomen om in een keer mijn rijbewijs te halen. Ik werkte nog steeds bij de doe het zelf zaak in Den Haag die gevestigd was in de Haagsche Waldorpstraat.
De L plaat had ondertussen zijn plek achter de kentekenplaat gevonden waardoor ik iedere dag op mijn motorfiets naar mijn werk ging.
Mijn snorrende CB360
Het was genieten om iedere ochtend op mijn snorrende tweecilinder naar mijn werk te gaan en weer terug. Ik reed door weer en wind want motorrijden zou ik.
Zo reed ik ook in de winter door en zelfs als het vroor. Op een dag ging ik weer terug van mijn werk naar huis en wilde vanwege de kou een kortere weg nemen.
Ik nam een kortere route die onder de treinbaan van de Waldorpstraat doorliep, in Den Haag bekend als de blikken tunnel.
De Honda Blackbomber was de voorloper van de CB 360
Tranen in mijn ogen
Maar zoals ik al zei was het winter en het had gevroren, niet streng maar net genoeg om het glad te maken. In het midden van de Blikken tunnel had zich een plas ijs gevormd en daar ging ik met een flinke vaart op onderuit.
Een collega die achter mij reed kon nog net op tijd remmen en stapte flink geschrokken uit. Ik krabbelde geschrokken overeind en zag mijn mooie glimmende motorfiets plat op straat liggen.
De tranen sprongen zo’n beetje in mijn ogen toen ik het tafereel aanschouwde.
Ik wilde zo snel mogelijk de motor overeind zetten en doorrijden omdat ik geen politie kon gebruiken vanwege mijn L plaat en het gebrek aan een echt rijbewijs.
Een tot caferacer omgebouwde CB360
Krassen in mijn ziel
Met zijn tweeën pakte we de motor op maar toen hij eenmaal op zijn wielen stond ik niet op de juiste plek om hem vast te houden waardoor hij de andere kant op viel.
Uiteindelijk wisten we hem op zijn wielen te krijgen en te houden en kon ik met de schrik in mijn lijf doorrijden.
Eenmaal thuis gekomen parkeerde ik zonder iets te zeggen mijn niet meer zo nieuwe tweewieler in de stalling die ik had. Zwijgzaam zat ik die avond aan tafel in hevig gepeins verzonken.
De krassen die ik in de uitlaten van mijn Honda had zitten zaten tegelijkertijd in mijn ziel, ik had motorpijn en niet zo’n klein beetje ook.
Ik moest de schade die ik aan de motorfiets had accepteren, een andere motorfiets kopen zat er voorlopig niet in.
10: Rijexamen doen leek zo makkelijk