Militaire dienst was voor mij een heerlijke tijd. Tijdens lange schietsessies en winteroefeningen vond iedereen het wat minder maar ik voelde me uitstekend op mijn plek tussen mijn collega dienstplichtigen.
1 :De Brommer tijd kwam er aan
op mijn motorfiets naar de Kazerne
In de weekenden werkte ik vaak in de doe het zelf winkel om wat bij te verdienen want van de wedde (salaris voor een soldaat) kon ik amper rondkomen.
Makkelijk is het niet als je de hele week in het veld met een geweer hebt rondgekropen. Maar het geld wat ik op de zaterdag extra verdiende kon ik goed gebruiken.
Met het op zaterdag werken bij mijn oude baas kon ik genoeg verdienen om te genieten van mijn net verworven vrijheid en mijn eerste motorfiets.
Iedere week naar de kazerne
En genieten van mijn vrijheid dat deed ik, ik ging iedere zondag op mijn motorfiets naar Schalkhaar en genoot van zowel de heen als de terugreis.
Het waren gewoon snelweg ritjes maar dat maakte niet uit. Ik was alleen met mijn motorfiets en dat was mijn ultieme symbool van vrijheid.
Het feit dat ik naar mijn kazerne reed om mijn dienstplicht te vervullen maakte daarbij niet uit.
Dezelfde reis naar Zwitserland mijn huidige motorfiets
De vrijheid van een motor
Maar ik wilde meer vrijheid proeven en verlangde naar het rijden van lange afstanden door avontuurlijke landen, het avontuur en mijn Honda CB360 lonkte.
De Honda CB360 was het iets grotere broertje van de Honda CB350 maar in vermogen en snelheid verschilde de twee types niet veel.
De beide Honda’s hadden ongeveer 36 pk wat voor een tweecilinder prima was. Maar ik voelde wel aan dat ik voor de lange afstanden meer vermogen wilde.
Ik wilde verder weg, de afstand van mijn huis naar de kazerne in Schalkhaar was al snel geen uitdaging meer. En dat moment kwam eerder dan ik had gedacht en mijn ouders prettig vonden.
Een stapel landkaarten en de weg voor je
Een paar vrienden van mij gingen voor twee weken naar Zwitserland op vakantie en vroegen of ik zin had om mee te gaan.
Twee weken was voor mij te lang want zoveel vrij kreeg ik niet van het leger en dus kon ik niet met mijn vrienden in de auto mee.
Ik had een week of zes mijn rijbewijs maar dat deerde mij niet en ik ging op mijn motorfiets naar Zwitserland.
Mijn ouders waren in rep en roer en probeerde mij van het idee af te brengen. Dit deden ze door mij te wijzen op het feit dat ik te kort mijn rijbewijs had.
Mijn eerste echte motorreis
Ik hield echter voet bij stuk en maakte mij op voor mijn eerste echte motorreis. En met opmaken bedoel ik eigelijk niet meer dan dat ik mijn tas inpakte en vertrok.
Ik had nog amper motorkleding. Met een stel werk handschoenen, stevige schoenen en een leren jas ging ik op weg.
En zo vertrok ik op een zaterdag ochtend vroeg op mijn motorfiets vanuit Den Haag richting Zwitserland.
Ik had kaarten van Duitsland, Zwitserland, Frankrijk en Belgie bij me en dus kon mij niets overkomen dacht ik.
De vrijheid van de weg die voor mij lag werkte hypnotiserend
Mijn eerste echte motorreis
Ik had In de haast nog een bagagerek op mijn motorfiets gemonteerd om een tas met wat kleding mee te kunnen nemen.
Voordat ik Den Haag uit was brak het rekje al door midden. Het rek was ook niet geschikt voor de Honda CB360 maar daar had ik niet op gelet.
Volgens de Honda CB360 review was de motorfiets niet echt geschikt voor lange afstanden maar daar dat interesseerde met niet.
Ik wilde van geen opgeven weten en repareerde het ergens in Den Haag nog met een stuk touw dat ik ergens vond.
In het ochtendschemer draaide ik bij Rijswijk de snelweg op richting Zwitserland, de nachtmerrie van mijn ouders was nu werkelijkheid geworden.
Een 34 pk tweecilinder
De rit naar mijn vrienden in Zwitserland duurde een hele dag en ging voor het grootste deel over de Duitse Autobaan.
Het verbaasd me eigenlijk nu nog dat ik in Zwitserland ben aangekomen zonder brokken. Het feit dat ik mijn vrienden heb gevonden in Zwitserland was verbazingwekkend.
Want ik had nog nooit lange afstanden gereden en van kaartlezen begreep ik ook al niet veel.
Navigatie apparatuur was er in die tijd nog niet dus ik deed alles een beetje op de gok. Dat maakt dat ik soms helemaal niet wist of ik de juiste richting op reed.
Ik wist iets van kaartlezen
Ik had wel iets geleerd van de vakantie samen met mijn ouders maar veel niet.
Van mijn moeder had ik het begrip kaartlezen enigszins mee gekregen maar veel wist ik er niet van.
Bij iedere stop tuurde ik aandachtig op de kaarten die ik bij me had. De plaats waar we hadden afgesproken had ik omcirkeld op de kaart dus dat moest lukken.
In een oude tanktas die ik van iemand had geleend had ik mijn kaarten gepropt
De motorfiets die ik had was een Honda CB360 tweecilinder met ongeveer 34 pk. Mijn motorfiets had dus niet zoveel vermogen maar Ik wist er toch een kruissnelheid van ongeveer 130 km/uur uit persen.
Ik wist nog niets van motorfietsen
Van motorfietsen wist ik duidelijk nog helemaal niets, ik had geen idee hoe en waar ik olie moest peilen en wat voor olie er in moest. Ik vroeg ook naar speciale motorfiets olie. Tja wist ik veel.
Een andere uitdaging was de bandenspanning, want ook daar had ik geen kijk op. Ik voelde af en toe of mijn banden nog hard waren maar hoeveel bar er in moest wist ik niet.
De Honda CB360 was bovendien uitgerust met een kleine benzinetank zodat ik regelmatig moest stoppen voor benzine.
En die kleine hoeveelheid benzine maakte me wel nerveus aangezien de benzine stations op de Duitse Autobanen vrij ver uit elkaar lagen.
Maar ik voltooide de rit naar Zwitserland zonder brokken en tegen de avond arriveerde ik op de afgesproken plaats.
Het feit dat ik op de aangegeven plaats arriveerde verbaasde mij niet eens. En dat terwijl ik voor mijn gevoel maar een beetje op de gok ergens naar toe reed.
De Honda CB360 was erg licht
Doodmoe maar dolgelukkig en blij met mijn tweewieler. Samen met mijn vrienden vierde ik een week vakantie in Zwitserland.
Ik genoot van mijn motorfiets alhoewel ik wel voelde dat de 360cc machine erg licht was.
Na een week vakantie kwam ik weer thuis met een tevreden gevoel. Ik begon wel direct uit te kijken naar een zwaardere motorfiets. Een ander motorfiets kopen zat er nog niet in maar de plannen waren er wel.
Ik wilde hogere kruissnelheden kunnen aanhouden zodat ik makkelijker langere afstanden kon afleggen.
De reactie van mijn ouders kon ik wel raden dus zei ik maar niets maar dat ik het motorrijden had ontdekt was een ding wat zeker was. De Honda CB360 behoort nu tot de klassieke motoren.