Gastvrijheid is welkom voor mensen die een wereldreis maken. Je komt soms in situaties in terecht waarbij alle hulp welkom is. Of het nou een aanvaring met de bureaucratie in het buitenland is of door ziekte of technische problemen, hulp kan je soms goed gebruiken zeker als je op een motor op reis bent. Je kan ook met een wereldticket vliegen maar dat vind ik niet echt reizen.
Deel 1: Van Goldwing naar XT500
Gastvrijheid Teheran
Na de lunch op het Azadi square begeven we ons weer richting het vliegveld van Teheran om verder te gaan met het douane ritueel.
Ik voel mij nu minder alleen omdat ik de tandarts als lotgenoot heb. De tandarts die zo graag een praktijk wil beginnen in zijn land maar zijn apparatuur er niet doorkrijgt.
Het is triest om te horen dat iemand die goede kansen heeft om te slagen in een stad als Teheran maar niet kan beginnen.
Ik parkeer mijn motorfiets ergens op het douane terrein en begeef mij naar het gebouw om weer verder te gaan met het in handen krijgen van het doosje onderdelen voor mijn motorfiets.
Plotseling hoor ik iemand achter mij zeggen “what are you doing here ?” Ik kijk verbaasd om en kijk in het gezicht van een kalende man in een piloten uniform. “Ik ben bezig om wat onderdelen door de douane te krijgen ”zeg ik hem in het Engels.
Pizza’s in Teheran
De man begint te lachen en vraagt mij hoeveel tijd ik heb “this will take a while” zegt hij met een grijns van oor tot oor. “If I help you, maybe it will go faster” zegt hij. Oke zeg ik en loop achter de piloot aan.
De piloot weet duidelijk de weg in het bureaucratische hellegat en loopt snel van het ene loket naar het andere en slaat ook enkele loketten over.
Als hij iemand voor de zoveelste keer iets in een boek ziet opschrijven zegt hij met een grijns “no one will look at these books again” .
We lopen snel door maar op een zeker moment zegt hij “now it is finisht” Ik kijk hem opgelucht aan en vraag of ik nu eindelijk mijn motor onderdelen krijg.
Het huis van de piloot in Teheran
Een dapper man op een motorfiets in Teheran
De piloot uit Teheran ontkent dit en zegt dat het 5 uur is en dat alles gaat sluiten. Morgen gaan we verder zegt hij met een grijns. Ik sta versteld over zoveel bureaucratie maar denk dat ik het samen met mijn nieuwe vriend tot een goed einde ga brengen.
De piloot vraagt mij waar ik verblijf en ik leg hem uit dat ik in een hotel in een voorstad van Teheran een kamer heb. Dat is veel te duur, zegt hij en een hotel in Teheran zelf is nog veel duurder.
De piloot stelt voor dat hij met mij mee rijdt naar mijn hotel en dat ik mijn spullen pak en achter hem aan rij. Hij bied mij zijn gastvrijheid aan begrijp ik. Voor mijn motorfiets is ook wel een plek zegt hij.
Ik mag bij hem logeren en de volgende dag gaan we verder met mijn onderdelen door de douane te halen. Wat een fantastisch gastvrij land is Iran toch denk ik terwijl ik achter hem aan rij.
Gastvrijheid ook bij het luchtvaart personeel.
We gaan eerst eten zegt de piloot en we begeven ons naar het kantoor van de luchtvaart maatschappij waar hij voor werkt.
Even later sta ik in een even bedompt gebouw als het douane vertrek. Met dit verschil dat hier geen douane personeel zit maar personeel van een Iraanse luchtvaart maatschappij. Ook hier ervaar ik de gastvrijheid van het streng Islamitische land.
De piloot stelt mij aan zijn collega’s voor als een dapper man die op zijn motorfiets een reis rond de wereld maakt.
Ik krijg het “publiek” op mijn hand als ik ,met een glimlach, zeg dat je al dapper moet zijn om Iran binnen gaan.
De pizza man in Teheran
Ik heb een baan in Iran
Ik kan plaats nemen achter een leeg bureau waar een stapel grijze boeken ligt, zoals aan de grens en bij de douane. Ik sla een boek open en roep door de ruimte “He I got a job” weer succes, ik heb het publiek nu echt in mijn zak.
Of ik wat wil eten wordt mij gevraagd en ik krijg een vliegtuigmaaltijd uit de magnetron voor mijn neus gezet. Samen met het voltallige personeel van de luchtvaartmaatschappij eet ik de maaltijd, begeleid door grote hoeveelheden thee met smaak op.
Even later gaan we richting het huis van de piloot maar we wijken af van de route en zetten koers naar een van de grote winkelcentrums in Teheran. In het winkelcentrum heeft de piloot een klein pizza restaurantje, Takpizza genaamd
Hij verteld mij dat je als piloot in Iran niet veel verdient en dat je extra inkomen moet zien te vergaren, vandaar zijn pizza restaurant in Teheran.
Geen idee hoe ik alles mee krijg
Ik parkeer mijn motorfiets in de parkeergarage van het winkelcentrum en neem plaats op een kruk voor het pizza tentje.
Ik word getrakteerd op pizza’s en hamburgers, die begeleid worden door thee, en fruitshakes. Na de zoveelste maaltijd besluit ik een beetje door het winkelcentrum te dwalen.
Ik loop een soort McDonalds kloon in, op zoek naar een dadel shake zoals ik die eerder gedronken heb maar ik kan ze niet vinden.
Er worden verschillende soorten shake ‘s aangekondigd op een lichtreclame in een snackbar maar als ik om een banaan of dadel shake vraag krijg ik nee als antwoord. Ik geniet van de gastvrijheid en de vriendelijke mensen om me heen in het winkelcentrum.
Een wereldreis plannen op een motorfiets
Ze hebben alleen maar meloenshake’s blijkt en ik leg me er bij neer. Ik ben duidelijk te gast hier en hoef, nergens te betalen dus dat compenseert het gebrek aan echt lekker shake’s weer. Zelfs het winkelcentrum loopt over van gastvrijheid.
Zo dwaal ik door het winkelcentrum en begeef ik mij in de verschillende winkeltjes die ik tegenkom.
Ik wordt overal als een soort held binnengehaald en krijg verschillende cadeautjes aangereikt. Ik sla uit beleefdheid niets af maar vraag me wel af hoe ik het allemaal mee krijg op mijn motorfiets.
Een wereldreis maken kan zomaar veel opleveren. Met het plannen van mijn reis heb ik hier geen rekening mee gehouden.