Een motorfiets koop je vanuit je emotie en niet vanuit je logica. Dat is wat een dealer mij een tijdje geleden zei en daar had hij best wel gelijk in. Het gaat bij motorfietsen niet alleen om motorvermogen of om een zo luxe mogelijke rij ervaring. Een motorfiets moet iets met je doen. En dat wat een motorfiets met je doet is voor iedereen anders.
De echte Ducati fan
Ducati is zo’n merk dat iets met je doet en dat het motorrijden anders maakt.
Zodra je een echte Ducati fan spreekt over het Italiaanse merk zie je vaak een stel fanatiek fonkelende ogen die je waarschuwen vooral niets negatiefs over te zeggen over zijn desmodromische monster.
Voor mij als rijder van vooral Japanse motorfietsen was de Ducati dag bij Goedhart motoren de gelegenheid om eindelijk eens echt van een Italiaanse schone te mogen genieten.
Door mijn late aanmelding voor de Ducati dag was er alleen nog een Multistrada 950 beschikbaar.
Een Ducati hoort eigenlijk rood te zijn
Het Italiaanse antwoord avontuur
De Multistrada is het Italiaanse antwoord op de adventure motorfietsen van Japanse en Duitse makelij maar past toch niet helemaal in het adventure plaatje.
Een 950 cc V-twin met een vermogen van 113 pk en een indrukwekkend koppel van 96 nm belooft een toch wel aparte rij ervaring te worden.
Zodra ik de “sleutel” van de Duc in mijn handen krijg begeef ik me richting de eerste bloedrode Multistrada die ik zie staan.
In eerste instantie zoek ik nog naar een contactslot dat er niet is want de Ducati heeft geen contactslot meer.
Ducati wit is zeker niet verkeerd
Niet alles rood wat er blinkt
Net als bij BMW wordt de V-twin op afstand geactiveerd en hoef je alleen de sleutel maar bij je te hebben en bij je motorfiets te gaan staan.
Maar dan moet je wel bij de juiste motorfiets gaan staan. Als ik aan Ducati denk krijg ik de zelfde kleur associatie die ik met Ferrari heb en dat is rood.
Een Ferrari bestaat in mijn beleving alleen maar in het rood en dat geld ook voor Ducati vind ik dan.
Na een minuutje met enig schaamrood op de kaken te hebben gemodderd met het starten werd ik door een medewerker richting de juiste wit getinte motorfiets gewezen. Ducati wit kan ook mooi zijn.
De luxe zitkuil is comfortabel
Koppeling intrekken om te starten
Eenmaal bij de juiste motorfiets was het een kwestie van koppeling intrekken, op het juiste knopje drukken en de twin kwam met een rauw gebrul tot leven.
Het opstappen ging redelijk makkelijk ondanks de zithoogte van 860 mm. Of was het misschien 840 mm want je kan de zithoogte verlagen tot een voor de kleine medemens acceptabele hoogte.
De zit op ,of moet ik zeggen in de Ducati want het zadel heeft een flinke comfortabele zitkuil, is op een ontspannen manier avontuurlijk.
Het brede stuur, het comfortabele zadel en het smalle motorblok onder je geven je het gevoel de 113 pk makkelijk onder controle te kunnen houden.
Een 19 inch voorwiel met flinke Brembo’s
Een rijklaar gewicht van 227 kg
Met een hoorbare en voelbare tik gaat de motorfiets in de eerste versnelling en laat ik de eerste meters onder me door rollen.
De Multistrada heeft een rijklaar gewicht van 227 maar voelt duidelijk zwaarder aan.
Alhoewel de motor makkelijk een bocht in stuurt moet ik er toch wel even aan wennen.
In het begin moet ik me echt concentreren op het nemen van een bocht en ik blijf duidelijk achter bij de rest van de proef rijders.
De Allroad of adventure motorfiets van het van oorsprong Italiaanse merk moet echt een bocht in gezet worden, anders dan sommige Japanse motorfietsen waar ik mee gereden heb.
Een duidelijk en mooi dashboard siert de Ducati
De Ducati stuurt natuurlijk prima
Laten we het karakter noemen want slecht sturen doet een Italiaan natuurlijk niet.
Het blijkt ook dat het even wennen is aan het weggedrag want een minuut of 5 later slinger ik de machine met het grootste gemak over ieder dijkweggetje dat ik tegenkom.
Het blijft wel een feit dat de Duc een beetje harde hand nodig heeft en dat het sturen niet vanzelf gaat. Na een minuut of 10 begin ik te snappen wat het Ducati gevoel is waar ik zoveel over gehoord heb.
Alles is anders aan het raspaardje en toch is het net zo goed een motorfiets als bijvoorbeeld de Yamaha MT09 of de Suzuki V-strom.
De V-Strom is van een ander soort perfectie
Geen Japans Nuance maar puur karakter
En dat komt door het verschil tussen meer genuanceerde en beschaafde Japanse motorfietsen en grof gebekte niet zo genuanceerde Italiaanse puurheid.
Ja anders kan ik het niet noemen, Ducati staat meer voor een soort motor puurheid. Wat bij het Italiaanse merk voorop staat is het motor gevoel wat hoort bij een eigenwijs merk.
Als je een Japanse motorfiets koopt weet je dat je iets koopt waar iedere motorrijder plezier aan kan beleven. Yamaha maakt, net als Honda bijvoorbeeld motorfietsen waar iedereen mee weg kan komen.
Dat houdt in dat iedere Japanse motorfiets op dezelfde vertrouwde manier rijdt. Als je van een MT07 op een MT10 stapt is dat direct vertrouwd.
Net als BMW kent de Ducati een contactloos contactslot
Ducati doet het anders
Alles stuurt op een perfecte manier hetzelfde en al het motorvermogen komt er zo uit dat iedere redelijk ervaren motorrijder er wel mee om kan gaan en er plezier aan kan beleven.
Ducati doet dat anders, Ducati maakt motorfietsen op zijn eigenwijze Italiaanse manier en daar je moet je je als berijder maar aan aanpassen en niet andersom.
Dat Audi zich inmiddels veelvuldig met de ontwikkeling van de Italiaanse tweewielers bemoeid merk je als berijder eigenlijk niet of nauwelijks.
De ingenieurs van Audi hebben met de verdere ontwikkeling van het merk duidelijk rekening gehouden met de beleving en minder met perfectie.
Een Ducati valt altijd op door een ander soort techniek
De Ducati is niet perfect
Dat wil niet zeggen dat de Ducati niet perfect is. Een Ducati is perfectie op zijn eigen Italiaanse manier.
Die perfectie zit hem dan bijvoorbeeld niet in de schakelaars die er op het stuur zitten maar in de manier waarop het vermogen uit het blok komt.
De knopjes op het stuur worden door de ingenieurs waarschijnlijk als minder boeiend gezien omdat de pure motorbeleving voor gaat.
Zo is de schakelaar van de richtingaanwijzer bij het ontwerp waarschijnlijk niet belangrijk geweest want de bediening gaat alles behalve soepel.
De achterrem doet uitstekend zijn werk, als je het rempedaal zonder eerst een blik naar beneden te werpen kan vinden tenminste.
De MT10, de krachtpatser van Yamaha is toch een beetje voor iedereen.
De pure motorbeleving
De Brembo remmen met Bosch ABS Cornering, en het Vehicle Hold Control (VHC) dat ook nog eens gekoppeld is met de in 8 verschillende rijmodi instelbare Stability control doen natuurlijk uitstekend zijn werk maar dan wel op zijn Italiaans.
En daar bedoel ik niet mee dat het allemaal slecht werkt, nee integendeel het gaat gewoon net even anders allemaal.
Bij Ducati gaat alles namelijk allemaal om de pure motor beleving en de rest lijkt bijzaak.
De 113 PK komen bruut maar controleerbaar op het achterwiel waardoor je bij het open draaien van het gas dus gewoon echt een schop in je rug krijgt.
Het Ducati gevoel gaat heel ver
Een Italiaanse volbloed
Daar hoort het redelijk gedempte rauwe mechanische gebrul bij om de berijder in de juiste stemming te krijgen.
Niets is bevredigender dan het desmodromische monster hoog in toeren te laten klimmen, alleen al vanwege het gevoel dat daarbij los komt.
Laag in toeren doet de Multi Strada het overigens ook prima alleen is de plezier factor dan weer veel minder.
De Ducati is hoe dan ook een Italiaanse volbloed voor mensen die een ander idee over perfectie hebben en meer voor een pure motorbeleving gaan.