De grens overgang met Iran is er een waar je geduld voor moet hebben. Ik sjouw het ene kantoortje in en het andere uit en krijg overal stempels voor en op. Mijn Paspoort, Carnet de passage en internationaal rijbewijs zijn al aan alle kanten bekeken maar ik ben er nog steeds niet door. Na een uur of 4 kan ik eindelijk de Iraanse grens oversteken en rij ik het onbekende tegemoet.
Deel 1: Van Goldwing naar XT500
De grens met Iran
Na een tijdje op het houten bankje te hebben gezeten wordt ik het grens kantoortje binnen geroepen.
Ik krijg een formulier om in te vullen met, in mijn ogen, de meest onzinnige vragen. Het is in ieder geval wel in het Engels en niet in het Farsi dat scheelt.
De voertaal in Iran is Farsi maar Engels wordt nog steeds veel gesproken en dat is mijn redding in sommige situaties.
Als je met een wereldreis bezig bent kun je onmogelijk alle talen spreken en engels sprekende mensen tegenkomen kan dan een zegen zijn. Iran staat natuurlijk bekend om zijn anti westerse houding en dus spreken niet veel mensen in Iran engels.
Een wereldreis plannen is niets anders dan de basis dingen regelen. Veel dingen die je onderweg tegen komt zijn niet van te voren in te plannen.
Je kan je niet op alles voorbereiden.
Dit geld bijvoorbeeld in dit geval voor grensovergangen, je hebt geen idee hoe lang het duurt allemaal en voor wat voor problemen je kan komen te staan.
Je kunt nu eenmaal niet alles voorbereiden en voorzien als je voor langere tijd op reis gaat. Ga je op wereldreis, hou hier dan rekening mee.
Ik vul het formulier in, lever het bij het belangrijkste mannetje in en ga weer op het houten bankje zitten.
Er komt een man met een klembord naar mij toe en zegt dat ze de motor gaan controleren ja zo gaat dat in Iran.
Het eerste asfalt in Iran
Geen speelkaarten of alcohol
Hij heeft het duidelijk erg druk want er wordt niet veel gecontroleerd. Hij vraagt alleen wat er in de koffers zit en of ik tijdschriften bij me heb.
Ik geef aan dat ik alleen een beetje kleding, kampeer gerei, gereedschap en kookspullen bij me heb.
In Iran zijn dingen die voor westerlingen de gewoonste zaak van de wereld zijn verboden zoals tijdschriften en speelkaarten en natuurlijk alcohol. Maar tijdens een wereldreis heb je dat allemaal niet bij je.
Ik zwaai met mijn Carnet.
De man vult met bezweet voorhoofd een formulier in en zegt dat ik door mag. Ik zwaai met mijn Carnet en vraag hoe ik hier mee verder moet.
Een Carnet is nodig als je landen met een eigen voertuig in gaat tijdens een wereldreis gaat. Normaal gesproken betaal je importrechten voordat je binnen mag gaan.
Een motorfiets kopen doe je niet snel in Iran maar een motorfiets verkopen kan altijd en omdat te voorkomen is er een Carnet.
Ik wordt naar weer een ander kantoortje gestuurd met nog meer belangrijke mannen en vrouwen die allemaal met grote boeken rondlopen en/of druk aan het schrijven zijn.
Creativiteit telt op een wereldreis
Ik heb weer geen idee waar ik moet zijn en loop zomaar naar iemand toe. Er wordt weer van alles gevraagd en ingevuld, ik wordt weer een aantal keren weggestuurd en terug geroepen. Dit gaat zo een hele tijd door.
Ik krijg echter niemand geïnteresseerd in mijn Carnet. In weer een ander kantoor blijkt iemand te zijn die weet wat een Carnet de Passage is.
Ik zit echter nog steeds met die pennenjatter die ik nog iets betaald moet zetten. En het wordt mijn eerste wraak actie in Iran.
In het Carnet de Passage kantoortje staat een man van middelbare leeftijd. Hij lacht mij vriendelijk toe en vraagt nog even geduld te hebben. Net op dat moment zie ik aan de muur een collecte bus voor Unicef hangen.
Unicef is ook in Iran actief
Unicef is duidelijk in veel landen actief, toen ik nog op de basisschool zat hingen er ook al collecte bussen van Unicef aan de muur. In Iran doen ze duidelijk mee aan dit goede doel.
Op het moment dat de man mij weer aankijkt en bij zich roept stop ik een briefje 2000 Rial in de collecte bus (ongeveer 2 dollar). De man is duidelijk ontroerd door zoveel goedheid en strijkt met zijn hand over zijn hart.
Als een moslim jouw aankijkend met zijn hand over zijn hart strijkt dan zit je wel goed in Iran.
Ik geef mijn carnet aan de man en vertel hem het verhaal van de pennenjatter. De man blijkt geschokt en zegt in goed Engels “we will deal with that later”.
Nu krijg ik mijn pen terug
De man heeft duidelijk ervaring met een Carnet de Passage want hij handelt de zaak snel af. We lopen nu met mijn Carnet de Passage naar mijn Ténéré om het kenteken en het framenummer te controleren.
Hij vult nog wat in en zegt “now we will get your pen back, we cant have thiefs in our country” Dit is mijn moment van triomf denk ik. ik loop achter de man aan naar de pennenpikker en blijf op een afstandje staan toekijken.
De man spreekt ferme woorden tegen de jongen met de pet en eist de pen terug. Hij heeft duidelijk invloed want de jongen kijkt geschrokken op en overhandigd direct mijn pen. Samen met de man loop ik terug naar het kantoor en stop mijn mooie Parker weer in mijn zak.
De zaken met het Carnet zijn snel afgehandeld en ik kan verder. Met mijn Carnet en helm in mijn hand loop ik terug naar mijn motorfiets. Ondertussen staat daar ook de pennendief en hij heeft een aantal andere groene petten om zich heen heeft verzameld.
Alles is klaar en ik kan Iran in.
Ik loop rustig naar mijn motor, stop mijn Carnet in mijn koffer en trap in een keer de Ténéré aan en rij weg. Ik passeer nog een oude man in uniform die in zijn eentje buiten zit om iets te controleren.
Er wordt weer naar mijn paspoort gevraagd, hij bladert er in terwijl ik rustig afwacht en in mijn spiegel de pennendief gade sla. De man geeft met een vriendelijke lach mijn paspoort terug en zegt “you can go now all is finish”.
Na een uur of 4 grensformaliteiten zet ik de Ténéré in zijn versnelling en laat hem langzaam de heuvel af rollen. Ik zie een lange strook asfalt in de zinderende hitte zich voor mij uit strekken en geef gas, het onbekende Iran tegemoet.