Kakadu national park is interessant maar, verwend als ik ben, maakt het niet echt indruk op me. Ik bekijk samen een paar andere mensen die in de buurt van Kakadu national park verblijven de eeuwen oude rotsschilderingen van eerdere bewoners. Samen met een paar aantrekkelijk dames deel ik het zwembad maar dat is dan ook het enige opwindende aan de dag.
Deel 1: van Honda Goldwing naar XT500
Australië is het einde
Ik vermaak me ook met het kijken naar het spel tussen Aboriginal kinderen en de krokodillen die de rivier bevolken. De kinderen springen van rots tot rots terwijl ze de aanwezige Salties weten te ontwijken.
Salties, zoals de zoutwater krokodil ook wel wordt genoemd, zijn de gevaarlijkste krokodillen in Australië tenminste dat zeggen de Australiërs zelf . Australië is nu eenmaal een ander land dan andere landen.
Toen ik uit Kakadu national park vertrok moest ik een stuk rivier doorwaden waar mogelijk Salties in konden zitten. De Kakadu national park camping stelt niet veel voor maar dat maakt mij niet veel uit. Ik vind een plek bij het Kakadu caravan park en huur een kamer.
Het heeft wel even geduurd voordat ik de oversteek durfde te wagen want je rijdt niet zo makkelijk over zo’n beest heen en als je er tegen aan rijdt is het de vraag of je het overleeft.
De outback in Australië is werkelijk geweldig
Kakadu national park
Na twee dagen Kakadu national park rij ik weer verder de outback in onderweg naar Sydney maar wel met een omweg. Australië is een groot land en dwars door Australië reizen doe je niet Even in een dag of twee.
Tijdens een stop loop ik, zoals ik dat wel vaker doe even om de motor heen om te zien of alles nog vast zit op de plek waar het hoort.
Op de achterbrug van mijn motorfiets ontdek ik een laag zwart poeder. Ik heb in eerste instantie geen idee waar het poeder vandaan komt totdat ik naar mijn achterband kijk.
Ik rij nog steeds met dezelfde achterband waar ik mee uit Nederland vertrok. De combinatie van erg grof asfalt en de hoge temperaturen in Australië maken dat de band nu veel sneller slijt dan gedurende de hele reis.
Eindeloze leegt in Australië
Ik inspecteer ook nog even mijn ketting en tandwielen maar daar blijkt niet veel mee aan de hand te zijn.
Door het rijden van lange afstanden wordt de ketting nauwelijks belast en hoeft nog niet vervangen te worden, de achterband wel dat is zeker.
Ik stap weer op en rij weer verder de eindeloze leegte van de Australische Outback in. De outback is de woestijn van Australië en wordt outback genoemd omdat het “out back” ligt.
Oftewel vrij vertaald, het licht buiten aan de achterkant van de meeste bewoonde plaatsen. De meeste bewoners van Australië wonen bij de kust in de grote steden en het binnenland is op een paar kleiner plaatsen na zo goed als leeg.
Byron Bay Australië
Een Canadees op de fiets
Ik blijf een paar nachten in Katherine waar ik een Canadees tegenkom die op zijn fiets onderweg is en samen praten we over de voordelen en nadelen van het reizen en natuurlijk over Australië.
De Canadees is al vijf jaar onderweg en gaat af en toe naar huis om geld te verdienen.
“Als ik na een tijdje weer thuis kom” zegt hij “merk ik dat ik steeds minder vrienden heb omdat ik nu eenmaal altijd onderweg ben”, dat zijn dus de nadelen van het onderweg zijn.
Ik kan dit gedeeltelijk beamen omdat ik hetzelfde gevoel heb als ik onderweg ben. Ik kan nergens echt vrienden maken omdat ik natuurlijk overal maar kort ben.
Overland route naar Australië
De Canadees geeft ook aan dat hij nog maar slecht kan wennen als hij thuis komt. Iedereen gaat gewoon door met zijn eigen leven en daar pas ik eigenlijk niet meer in, zegt hij.
Twee dagen later ben ik weer onderweg door de Outback. Ergens langs de weg kom ik nog een Nederlands stel tegen die net als ik de over land route naar Australië hebben genomen.
We hadden elkaar in Nederland al ontmoet voor we vertrokken en komen elkaar nu hier tegen, echt stom toevallig.
We eten samen en delen onze verhalen en hebben een hoop lol als we elkaars avonturen horen. De volgende dag gaan we ieder onze eigen kant weer op en dat valt me onverwacht zwaar.
Harbor bridge bij Sydney
De schoonheid van de outback
Ik stuur mijn motor verder door het Australische landschap, ik geniet nog steeds van de schoonheid van de out back maar voel me af en toe wel eenzaam.
Toen ik uit Nederland vertrok vroegen vrienden en collega’s aan me of ik nog van plan was terug te komen naar Nederland of dat ik in Australië zou blijven.
Ik heb hier nooit een antwoord op gegeven omdat ik het gewoon niet wist. De reis ging mij namelijk niet zo zeer om Australië zelf, alhoewel het echt een prachtig land is maar om de reis ernaar toe.
Ik wilde weten of ik in staat was om een dergelijk reis te maken. Ik was nieuwsgierig naar landen als Pakistan, Iran en Nepal om er maar een paar te noemen.
Kilometers lange dirt tracks
Australië trok natuurlijk ook al had ik geen idee hoe ik het er zou vinden maar of ik er zou willen wonen ?
Ik vervolg mijn trip door het verlaten landschap van dit enorm continent. De outback, de afgelegen, verlaten ogende boerderijen en de kilometers lange dirt tracks zorgen nog voor genoeg afleiding en avontuur.
Ik haal mijn padi open water brevet tijdens een 10 dagend durend duik avontuur in het great barrière reef en verblijf een paar dagen in Byron bay.
Ik ben ook nog een aantal keren te gast bij vriendelijke Australiërs en wordt meegenomen naar een schietclub maar ik bak niets van het schieten.
Een stukje van de Gun Barrel high way in Australië
Na 3 maanden Australië is het einde reis
Na 3 maanden in Australië te hebben rondgereden begint mijn reis ten einde te lopen. Het geld gaat ook hard omdat de prijzen veel hoger zijn dan in Azië en zuid oost Azië.
Het wordt tijd om richting het einddoel te gaan. Ik zet koers naar Sydney omdat ik hoe dan ook Sydney wil bereiken en na nog een paar dagen rijden, stuur ik mijn motor over de Harbor Bridge richting de Australische stad.
Als ik zo over de brug rij ga ik even op mijn voetsteunen staan om het beroemde Sydney opera house te zien liggen. Op dat moment gaat er wel even iets door mij heen.
Eenmaal in Sydney zoek ik een goedkoop guesthouse op Kings Cross maar dat is ook gelijk een buurt waar veel prostitutie is.
De Tenere moet weer naar Nederland
Ik ben van plan vanuit dit guesthouse de stad te gaan bekijken en later een rederij te gaan zoeken die mijn motorfiets terug naar Nederland kan verschepen.
Het terug verschepen van mijn motorfiets gaat opvallende gemakkelijk. Ik laat mijn carnet voor de laatste keer afstempelen en bespreek een vliegticket naar huis.
Ik ben echter niet van plan in een keer naar huis te vliegen en regel een tussenstop in Thailand waar ik twee weken vakantie wil houden.
Ik heb een paar dagen nodig om van alles te regelen en doe dit allemaal vanuit het guesthouse.
Zonsondergang bij Byron Bay Australië
Of ik een vluggertje wil
Het houdt wel in dat ik me iedere ochtend en avond een weg moet banen door een haag van prostituees die mij allerhande zakelijk voorstellen doen. “Do you want a quicky sir” werd mijn dan ook regelmatig toe geroepen.
Ik reageerden er op door met een vriendelijke glimlach op mijn gezicht aan te geven dat ik geen interesse heb.
Een paar dagen later rij ik de laatste kilometers met mijn geliefde Ténéré richting de haven van Sydney om mijn trouwe reisgenoot op een boot richting Rotterdam te zetten.
Voor de laatste keer handel ik alles rond het carnet af en lever mijn motorfiets in voor transport naar Rotterdam, wat een vreemd gevoel geeft.
Ik voel me ook verloren
Ik heb de reis waar ik al jaren van droomde voltooid en dat geeft een goed gevoel maar tegelijkertijd voel ik me ook een beetje verloren.
Ik heb tijdens het maken van deze trip soms bijzondere en ontroerende momenten gekend.
Ik heb fantastische mensen ontmoet, vriendschappen gesloten en avonturen beleefd waar ik van genoten heb.
Ik heb door landen gereisd waar mensen van zeiden dat je er beter nooit kon komen zoals Iran en Pakistan maar ik heb daar nooit een probleem mee gehad.
Ik ben nooit bang geweest
Ik heb mij dan ook nooit bedreigd gevoeld en ben eigenlijk nooit bang geweest. Maar mijn reis is klaar, een reis waar ik jaren na toe heb geleefd terwijl ik nooit zeker wist of het er ooit nog van zou komen.
Twee dagen later vlieg ik richting Bangkok, vanaf Bangkok pak ik een bus richting Krabi beach voor een twee weken durende strandvakantie. Reizen is vermoeiend en soms heb je vakantie nodig.
Twee weken later sta ik weer op het centraal station in Den Haag. Verdwaasd sta ik om mij heen te kijken, niet omdat alles anders is maar omdat het overdonderend is om zomaar weer thuis te zijn.
Mijn reis is nu echt voorbij maar het was voor mij de reis der reizen en zeker een om nooit te vergeten.