Pokhara is een eiland van luxe in Azië. Er is van alles te krijgen en in overvloed. Ik geniet van een gezellige kamer in een even zo gezellig guesthouse met een heerlijke theetuin. Er is een overvloed aan restaurants in de hoofdstraat van het dorp waar je van alles kan eten en drinken.
Deel 1: Van Goldwing naar XT500
Pokhara is een paradijs voor mij
De omgeving is geweldig en het weer is fantastisch. Ik geniet van de heerlijke ontbijtjes met gebakken aardappelen.
De verse jus de Orange en heerlijke echte koffie laat ik mij ook prima smaken. De terrassen zijn van westerse kwaliteit en de mensen zijn zeer vriendelijk.
Pokhara city is een paradijs na de tocht die ik door Azië heb gemaakt. Het eten, de relaxte omgeving en de schone lucht maken dat ik even op adem kan komen.
Schone lucht en lekker eten
Zeker na mijn motorreis door Azië is Pokhara een welkome afwisseling. Reizen naar Nepal kan natuurlijk ook met een vliegtuig. Ik ben echter blij dat ik het op mijn manier heb gedaan.
Mijn avond eten bestaat meestal uit pizza of spaghetti of uit een heerlijk steak met daarbij verse groenten en salade.
Het is wel een beetje in contrast met de rest van Nepal, waar men voornamelijk Dal bath eet.
Voor mij is Pokhara echter een waar paradijs. Maar ik kijk tegelijkertijd met gemengde gevoelens om mij heen.
Dit Nepal heeft niets meer met het authentieke Azië te maken heeft. Het Azië waar ik tijdens mijn reis van kon gruwen en van kon houden.
Raften op de heilige rivier in Nepal
Pokhara heeft z’n eigen geschiedenis
De stad heeft lang niet altijd van het toerisme geleefd. De stad ligt aan een belangrijke handelsroute tussen India en China in de zogenaamde Pokhara valley.
Pokhara ligt aan een groot meer, dat ook wel Pokhara lake wordt genoemd.
Tijdens de annexatie van Tibet in 1959 vlucht veel Tibetanen naar Nepal. Pokhara had meerdere vluchtelinge kampen waar veel Tibetanen neerstreken.
Pokhara leeft van het toerisme
In de 17e eeuw was Pokhara een onderdeel van een invloedrijke koninkrijk en leefde voornamelijk van de handel.
Toen in 1968 een weg werd aangelegd nam het toerisme toe en daarmee ook de welvaart. Het “echte” Nepal is hiermee wel “verdwenen” want iedereen wil verdienen aan de toerist.
Veel van het verleden is nog te zien. In de direct omgeving zijn nog veel ruïnes te zien maar echt interesse heb ik er niet in.
Ik heb al genoeg bezienswaardigheden bekeken en in heb behoefte aan iets anders.
Een dorpje langs de rivier de kali Gandaki
Liever Raften dan file lopen
Na een paar dagen door Pokhara te hebben geslenterd heb ik besloten om niet mee te gaan met een trekking.
Ik heb geen zin in file lopen en besluit iets ander te gaan doen. Bij een van de vele toeristische bureautjes wordt reclame gemaakt voor raften.
En aangezien ik in de Alpen en de Pyreneeën veel op wilde rivieren heb gevaren trekt mij dit meer dan het file lopen in de bergen.
Ik bespreek de mogelijkheden om te gaan raften en besluit mee te gaan met een tocht op de Kali Gandaki.
De Kali Gandaki is een heilige rivier volgens de Nepalezen maar er mag wel op gevaren worden. De kosten voor een 5 daagse trip zijn, inclusief ontbijt lunch en diner $ 250,–.
250 Dollar in een week
250 dollar, dat is ongeveer wat ik tot nu toe per maand heb uitgegeven gedurende mijn reis.
Ik besluit mee te gaan want ik wil nu toch echt even wat anders gaan doen dan motorrijden.
Na een flinke rit in een autobus stoppen we op een prachtige plek ergens aan de rivier.
Er worden 3 grote rubber boten uitgepakt en opgeblazen. Een voor een complete keuken met een grote voedsel voorraad en 2 voor de deelnemers, 20 man in totaal.
Eenvoudige kamp langs de heilige rivier
Stroomversnellingen overleven
De voedsel voorraad zit in grote plastic tonnen die met waterdichte deksels worden afgesloten.
Er gaan 5 man van de organisatie mee, 1 Engelsman en 4 Nepalezen het is overigens niet goed te zien of iemand hier de leiding heeft, maar het loopt allemaal gesmeerd.
De rivier is in het begin niet echt wild maar wel steenkoud. Het is met raften de bedoeling dat je op de rand van de boot gaat zitten op een dusdanige manier dat je je peddel in het water kan steken.
Vervolgens wordt er van iedereen verwacht dat hij of zij mee peddelt. En iedereen peddelt dan ook of zijn leven er vanaf hangt.
Peddelen om te overleven
Het peddelen is vooral nodig om de boot over de rivier te sturen en dan het liefst zonder om te slaan.
Zwemmen in het ijskoude water van de Kali Gandaki is geen optie dus iedereen werkt braaf mee.
De temperaturen vallen sowieso tegen op het water. als we in de schaduw van een berg varen is het vaak te koud. Zodra we dan in de zon komen wordt het alweer gauw te warm.
Maar door het peddelen houden we het allemaal warm. En Peddelen is vooral belangrijk bij als je de stroomversnellingen wil overleven (rappids).
Ratten is geen kinderspel
We zitten met 8 mensen in een “passagiersboot” plus een instructeur. De “keukenboot” wordt door 2 man bevolkt, waarvan er een in het midden zit en de roeispanen bemant, een ander stuurt met een peddel de boot.
Zo onder het varen zit ik wel eens vol bewondering naar de keukenboot te kijken.
We moeten soms door behoorlijke stroomversnellingen varen wat met acht man al lastig is soms.
De 2 mensen die de keukenboot besturen lijken er weinig moeite mee te hebben.
Eten doen we op kleine strandjes die zich langs de oevers van de rivier bevinden.
Tijdens zo’n lunchstop gaan de meeste even opwarmen in de zon omdat het soms best koud kan zijn op de rivier, vooral als er even geen zon is.
Een stop tijdens het raften op de heilige rivier
Koude pasta met salade
Het eten is geweldig, de koks presteren het om van iedere maaltijd een feestmaal te maken.
In de ochtend is er een keus uit Havermoutpap, gebakken eieren of aardappels, brood fruit en koffie en thee.
Voor de lunch wordt er vaak koude pasta met salade geserveerd en in de avond komen er de meest geweldige warme maaltijden tevoorschijn.
ik vind het echt een wonder dat ze met zo weinig middelen zulke heerlijke dingen kunnen maken.
Zo nu en dan komen we behoorlijk wilde stroomversnellingen tegen en moeten we echt ons best doen om er goed doorheen te komen.
De boot met de keuken kom net aanzetten
Het einde van een heilige rivier
Het enthousiasme wordt groot als we echt wild water tegenkomen en flink ons best moeten doen om de boten erdoor te krijgen zonder om te slaan.
Zo nu en dan stoppen we ergens om een dorp of bijzonder bouwwerk te bekijken. Ik geniet van de fantastische omgeving en de sport van het raften.
Een stel maffe Britten houden de stemming er goed in met hun onvervalste Engelse humor zodat we zo nu en dan schaterlachend en stuurloos op de rivier dobberen.
Kamperen langs de rivier
De nachten brengen we door op de vele strandjes die zich langs de rivier bevinden. In de avond worden we zo nu en dan bezocht door de lokale bewoners van de dorpen die langs de rivier staan.
We slapen in simpele tentjes die door de organisatie verstrekt zijn en bekijken de vele prachtige dorpen die langs de oevers van de rivier staan.
Tegen het eind van de tocht verteld men dat de Kali Gandaki wordt opgeofferd voor de bouw van een stuwdam. Tja ook Nepal wil vooruit in de wereld maar spijtig is het wel.
Deel 70: Pokhara kwam in zicht.