Reizen door vriendelijk Nepal is een waar genot na mijn tijd in Pakistan en India. Niet dat er iets mis was met India en zeker niet met Pakistan maar Nepal is gewoon veel relaxter. Ik besef wel dat ik steeds dichter bij de westerse beschaving kom nu ik onderweg ben naar het toeristisch Pokhara, de plaats waar je weer steaks en cola kan krijgen.
Deel 1: Van Goldwing naar XT500
Onderweg naar Pokhara
Die avond bereik ik na een hobbelige rit de Nepaleze plaats Butwal. Er is maar een hotel in deze “wereldstad” en dus is de keuze snel gemaakt Butwal staat niet bekend om zijn Nepal nightlife maar er is minimaal een restaurant.
Ik betrek een kamer die meer wegheeft van een schuur dan een hotelkamer maar er is een douche.
Nou ja douche, er komt koud water uit de muur. Ik doe het er maar mee want ik ben dit soort hotels nu wel gewend.
Luxe op een reis als deze hoef je niet echt te verwachten, ook dat ben ik wel gewend ondertussen. Ik maak een korte wandeling door het plaatsje en ga ergens een restaurant zoeken.
Na het eten nuttig ik in het restaurant van mijn hotel nog een kop koffie. Net als ik wil bestellen bij de inmiddels gearriveerde ober zie ik uit mijn ooghoek een enorme rat langs mij heen richting de keuken vluchten.
Slechte wegen maar weinig verkeer in Nepal
Ik wil snel naar Pokhara
Als de rat verdwenen is kijk ik, de ober aan en vraag of hij die rat heeft gezien. Hij schudt zijn hoofd maar ik weet zeker dat ik hem heb zien kijken naar het ongedierte.
Ik bestel toch maar een kop koffie want wat kan daar nou mis mee zijn denk ik bij mezelf. Ik ben echter wel blij dat ik niet in het restaurant gegeten heb. Alhoewel ik daar niet in de keuken heb gekeken natuurlijk.
De volgende dag vertrek ik zo vroeg mogelijk omdat ik dezelfde avond nog in Pokhara wil aankomen.
Ik heb het vermoeden dat de weg van Butwal naar Pokhara net zo slecht is als de weg die ik tot nu toe gereden heb
Potholes en scherpe keien
Zodra ik Butwal uitrij gaat de weg over in een soort maanlandschap. De weg is in zo’n slechte staat dat ik amper een kilometer of 50 per uur haal.
Waar er al asfalt ligt, zit deze vol met grote gaten. De stukken weg die redelijk zijn, zijn weer bezaaid met scherpe keien die ik moet zien te omzeilen.
Zo nu en dan heb ik genoeg van mijn lage snelheid en probeer minimaal de 70 kilometer/uur aan te houden.
Dit wordt dan weer snel afgestraft als ik met mijn voorwiel een gat niet meer kan ontwijken.
Het landschap is spectaculair in west Nepal
Een blik van herkenning
De gaten zijn soms wel 20 centimeter diep en als ik daar met 70 km/uur in rijd dan lijkt het of de Ténéré door midden breekt.
Ondanks al deze ongemakken kan ik toch genieten van de rit. De uitzichten zijn spectaculair, het weer is prima en zo nu en dan heb ik nog een bijzondere ontmoeting.
Zo kom ik op een stuk volledig verlaten weg een Nepalese man tegen die lopend onderweg is. We verstaan elkaar niet maar wisselen wel een blik van herkenning uit.
We zijn immers beide een soort nomaden denk ik en mijn gedachten gaan terug naar mijn tijd in Iran.
Na weer een krater in de weg moet ik de spanbanden die mijn voetsteun en rempedaal op zijn plek houden weer flink aantrekken voordat ik verder kan.
Snelheid matigen helpt
Na een paar keer met 70 km/uur in een gat te zijn gereden besluit ik dat ik mijn maximum snelheid op 50 km/uur hou.
Met deze snelheid kan ik, door flink te zigzaggen, om de vele kraters in de weg slingeren zodat ik de boel heel hou.
Een enkele keer probeer ik mijn snelheid weer te verhogen maar dit wordt weer snel afgestraft.
Zo ben ik van 7 uur in de ochtend tot ongeveer 10 uur in de avond bezig met een stuk van 250 km. Om 10 uur in de avond kom ik doodmoe aan in Pokhara.
Bebouwing langs de wegen in Nepal
File lopen in de bergen
Pokhara is erg toeristisch. Er komen voornamelijk mensen die trekkings doen in de Himalaya.
Deze trekking zijn zo populair dat dit gebergte behoorlijk gebukt gaat onder deze vorm van Toerisme. Het is, zo heb ik gehoord, soms letterlijk file lopen over de verschillende passen.
Daar komt bij dat het kraanwater niet drinkbaar is voor westerlingen waardoor er door toeristen alleen maar flessen water wordt gedronken.
Het gevolg daarvan is weer dat er overal op de parcours grote bergen lege plastic flessen liggen. De mensen die aan dit soort trekkings doen claimen natuur liefhebbers te zijn maar ik zie dit toch anders.
Een hotel in de Himalaya
Ik pak het eerste de beste hotel dat ik kan vinden in Pokhara en parkeer de Ténéré op de binnenplaats.
Het hotel is voor mij een overdaad aan luxe. Een heerlijk warme douche een kingsize bed en dat alles tegen een meer dan redelijk prijs.
’s Avonds wandel ik richting het toeristisch centrum van het plaatsje en ga ergens een heerlijke steak met gebakken aardappels en groot glas bier nuttigen.
Het is de eerste echte westers maaltijd die ik nuttig sinds ik de Turkse grens ben overgestoken.
Oke het locale eten in Azië was niet slecht maar op een bepaald moment komt de kebab en de Dal Bad je wel een beetje je neus uit. De Steak smaakt prima in Pokhara, en Pokhara zelf kom ook over als een vriendelijk plaatsje.
Potholes en rivier doorlatingen
Genieten van Nepal en lekker eten
Ik slenter een beetje langs alle restaurantjes en terrasjes en bekijk de verschillende toeristische aanbiedingen.
Er worden trekkings aangeboden naar de Annapurna en andere gedeelte van het gebergte.
Als ik links en rechts mensen spreek die een dergelijke trekking hebben gedaan hoor ik dat het erg mooi maar ook zeer druk is.
Het file lopen blijkt werkelijkheid te zijn en dat lijkt me niets. Ik besluit op mijn gemak uit te gaan zoeken wat ik in dit fantastische gebied wil gaan doen. Maar eerst ga ik genieten van de luxe van Pokhara.
deel 69: Een paradijs in Nepal