Ik werd ouder en wilde meer vrijheid. Mijn bromfiets bood mij niet voldoende ruimte om de wereld te verkennen en dus wilde ik het anders. Mijn brommer tijd liep ten einde en ik lonkte naar meer PK’s. Een motor moest er komen en wel snel.
Deel 1: De brommer tijd kwam er aan
Mijn bromfiets maakte snelheid
Naar verloop van tijd begon mijn werk vruchten af te werpen en wist ik een snelheid van 60 km/uur uit mijn vervoersmiddel te persen.
Ten minste het voelde als 60 km/uur en het wrakkige kilometer tellertje gaf 60 km/uur aan.
Ik geloofde in de snelheid die mijn Bromfiets haalde en pinkte bij het halen van de topsnelheid vaak een traantje weg.
Dat traantje werd ook veroorzaakt door de wind die in mijn gezicht joeg. Ik droeg geen helm en geen bescherming voor mijn ogen en dat had zijn effect.
Natuurlijk maakte mijn ouders zich enorm zorgen over het feit dat ik geen helm droeg op mijn bromfiets. Maar een helm dragen was niet cool en dus deed je dat niet.
60 km/uur voelde erg snel
Geloof me 60 km/uur op een Mobylette eeg voelt veel sneller dan het is. De bromfiets was gemaakt voor een snelheid tot 40 km/uur en was totaal niet geschikt voor de 60 die ik eruit wist te toveren.
De remmen waren niet op de snelheid berekend en met het ontbreken van achtervering was de wegligging verre van ideaal.
Ik was er hoe dan ook trots op en scheurde met ware levensverachting door de stad en daar buiten.
Ik ging samen met mijn Mobylette vrienden toerend van Den Haag naar Giessenburg bij Gorinchem en we genoten stuk voor stuk van het “avontuur” .
Want een avontuur was het. De bromfietsen waar we me reden waren niet echt betrouwbaar
Mijn eerste Honda goldwing in 1986
Op de brommer van Den Haag naar Giessenburg
Er ging natuurlijk wel het een en ander stuk onderweg maar dat wisten we zelf op te lossen.
Ik had mijn vrijheid gevonden en zwoer bij alles wat mij lief was dat ik dit nooit op zou geven.
Ik werd ouder, verdiende meer geld en wilde meer snelheid en comfort.
De bromfiets voldeed na een tijdje niet meer als vrijheidssymbool en moest vervangen worden.
Ik vond een betere baan en ging meer verdienen waardoor ik meer geld opzij kon leggen.
Het werk verdiende niet alleen beter maar ik kreeg ook vrij snel een vast contract waardoor mijn inkomen meer gegarandeerd was. Ik was 18 geworden en ik wilde een motorfiets kopen.
De motorfiets van mijn keuze
Je was in die tijd nog niet beperkt door een pk grens in de keuze voor je motorfiets. Mijn portemonnee was het enige wat mij beperkte in mijn keuze.
Ik ging verschillende motorzaken af en haalde zo’n beetje alle folders die ik kon vinden over de nieuwste modellen.
Mijn ouders hadden dit natuurlijk in de gaten maar zeiden er niet veel over.
Natuurlijk maakte ze zich zorgen over mijn plannen maar ze wisten tegelijkertijd dat ze er niet veel aan konden doen.
De reactie van mijn vader
Mijn vader kwam verrassend genoeg plotseling met een plaatje van de eerste Honda GL 1000 Goldwing aanzetten, die ik dan ook direct aan mijn muur plakte.
Dit was een verrassing voor mij omdat mijn beide ouders flinke angst hadden voor mijn beslissing op een motorfiets te gaan rijden.
Maar mijn ouders hadden waarschijnlijk door dat ik niet tegen te houden was dus probeerde ze het maar niet.
Een van mijn latere vrijheidsmonsters
Een aanbetaling op een motorfiets.
Toen ik 19 werd had ik voldoende gespaard voor een aanbetaling op mijn eerste echte motorfiets.
Ik weet nog goed dat ik met knikkende knieën naar de motorzaak ging om mijn splinternieuwe motorfiets op te halen.
Ik had mijn proefrijbewijs in mijn zak maar wist absoluut niet hoe ik een motorfiets moest besturen.
Ik had tot dan toe alleen op automatische bromfietsen gereden en ik had geen idee hoe ik moest schakelen.
Het maakte me niet uit, het ultieme vrijheidsmonster stond op mij te wachten. Aan mijn ouders dacht ik niet, dit was mijn leven wat een ieder ander er ook van dacht. Er stond in ieder geval een bromfiets te koop.