Als je reist in landen als Pakistan moet je accepteren dat het met zaken als Hygiene en voedsel anders zit dan je gewend bent. Verwacht geen houdbaarheids datum op de verpakking van het voedsel dat je koopt. Je wordt echter vanzelf imuun voor allerlei bacterien als je eet wat de bevolking eet.
Deel 1: Van Goldwing naar XT500
Vlees met vliegen in Peshawar.
Overdag dwaal ik een beetje door Peshawar en ga hier en daar thee drinken en laat me ergens scheren en knippen. Ik bezoek de bazaar en de smokkelmarkt waar van alles en nog wat te koop is.
Er is ook een levendige geldwisselmarkt. Overal zitten mannen in traditionele gewaden met Tulbanden op met stapels Pakistaans geld klanten te lokken.In Pakistan en zeker in Peshawar is een levendige handel in geld, dat is zeker.
Peshawar is een levendige stad met zijn vele eethuisjes, thee tentjes en zijn bonte bevolking, een stad om lekker in rond te dwalen. Dat geld voor meer steden in Pakistan.
Tegen een uur of zeven ga ik met een aantal andere reizigers ergens in Peshawar eten. We lopen door een straat waar kooplui hun vleeswaren aan de man proberen te brengen.
Iedereen in Pakistan heeft een Kalasjnikov
Vlees met vliegen in Peshawar
Grote lappen vlees hangen in de avondzon en zijn bedekt met vliegen die er door de handelaren regelmatig afgejaagd worden. Tja zo gaat dat in de Punjab of Pakistan.
Ik ben ondertussen wel wat gewend en kijk er niet naar om. Ik ga er vanuit dat de lokale bevolking hetzelfde eet als wij en die overleven het ook. Mijn maag lijkt ondertussen ook gehard tegen bacteriën want ik lijk nergens echt meer ziek van te worden in Punjab Pakistan.
Een van de mensen van het guesthouse kijkt met afschuw naar de lappen vlees en geeft aan dat hij dat vlees nooit zal eten. “Waar denk je dat de restaurants hun vlees vandaag halen”? vraag ik hem.
Hij kijkt mij met afschuw aan en zweert dat hij geen vlees eet zolang hij in Pakistan is. Ik constateer dat hij net onderweg is en nog moet wennen aan de hygiene van het Aziatische land.
Don’t let the bedbugs bite.
Hij kijkt mij vol afschuw aan als hij beseft dat dat vlees ook hier vandaan komt. We zoeken een eethuis waar we een soort kebab met rijst en gebakken tomaten eten. In Pakistan eet je meestal kebab, het is zo’n beetje de volks maaltijd.
Tijdens het eten zie je soms in een hoek van het restaurant snel een kakkerlak weg glippen. Het is te merken dat ze in Pakistan geen keuringsdienst van waren meer hebben.
Ik let er niet meer op en het doet me ook niets meer. Ik geniet van mijn eten en van het gezelschap van het guesthouse.
Die avond zitten we met een aantal reizigers op de binnenplaats van het onderkomen nog even na te praten als we van een afstand het geluid van geweerschoten horen.
Het is beter om hier in het donker niet naar buiten te gaan denk ik. Als ik even na elf uur naar bed ga roept iemand mij na “Good night and dont let the bedbugs bite”.
Ik lach erom en kruip in mijn slaapzak en denk na, hoe kan ik bijten door Bed Bugs voorkomen. Oftewel “get rid of bug bites” .
Wapen fabriekje in Darrar
Plannen voor Darrar
De volgende dag kom ik met minder Bedbugs beten dan de dag ervoor mijn slaapzak uit, .Ik ga met Phillipe en nog een paar anderen uit het guesthouse, een ontbijtje eten ergens in de stad.
Tijdens het ontbijt bespreken we onze plannen om naar Darrar te gaan, het plaatsje waar de meeste wapenfabriekjes staan.
We beseffen dat het niet handig is om op de motor te gaan want dan vallen we teveel op, aldus mijn Belgische vriend. We moeten ons tussen het Pakistaanse volk mengen zegt hij.
Ik kijk hem peinzend aan en vraag me af hoe we ons als westerlingen moet mengen tussen de Pakistanen.
Maar het idee naar Darrar te gaan spreekt me wel aan. Van Peshawar naar Darrar is een klein stukje met het openbaar vervoer en openbaar vervoer is Pakistan is weer een heel nieuw avontuur.
Een bus in Pakistan is een avontuur op zich.
Na een ontbijt gaan we met een paar mensen richting het busstation dat vlakbij de zwarte markt van Peshawar ligt. We zoeken de bus die richting Darra gaat en stappen in.
In een bus in Pakistan zitten is weer een heel ander avontuur. Het zijn niet de comfortabele bussen die we in het westen gewend zijn, met luxe banken en goede vering.
De banken zijn doorgezakt en gescheurd, de bus is overvol en er hangen net zoveel passagiers aan de buitenkant van de bus als dat er in zitten. En er loopt natuurlijk het nodige vee rond in de bus.
Voor ons als westerlingen wordt een plek in de bus vrij gemaakt want wij moeten kunnen zitten vind de chauffeur, terwijl hij ons trots de weg naar onze plek wijst.
De bus richting Darra
Als we eenmaal zitten kunnen we verder ook geen kant op, we zitten als het ware klem tussen de lokale bevolking. “Het mengen tussen de Pakistaanse bevolking is in ieder geval gelukt“ zeg ik met een glimlach.
Als iedereen in de bus zit vertrekt deze met een brullende diesel motor richting Darra. Gedurende de rit staan de ramen van de bus wijd open zodat Phillipe en ik onder de stof en diesel walm komen te zitten.
Een half uur verder hebben we ons, ter bescherming tegen stof en dieselwalmen, helemaal ingepakt met kledingstukken zodat alleen onze ogen nog zichtbaar zijn.
“We zijn nu echt niet meer herkenbaar als westerlingen”, schreeuw ik boven het motorgebulder uit.
De Belg glimlacht even en zegt niets, “we hebben ons in ieder geval gemengd onder de bevolking” brul ik nog eens boven het geraas van de walmende diesel uit.
Wat te doen in Darra
Anderhalf uur later komen we in Darra waar de bus even stopt omdat wij dat aan de chauffeur gevraagd hadden.
De chauffeur opent de voordeur van de bus en wij springen de bus uit met de bedoeling ons verder te gaan mengen onder de lokale bevolking.
Als we een blik in het eerste wapen werkplaatsje werpen zien we een jongeman op de grond zitten terwijl hij aan een onderdeel van een pistool vijlt. Hij lacht breed als hij ons ziet en wil ons uitnodigen om zijn werkplaatsje in te komen.
Voor dat ik echter een stap door de deuropening kan doen pakt een grote bruine hand mij bij mijn schouder. “What are you two doing here” klinkt een donkere stem.
Bevolking in Pakistan in traditionele kledij
De Pashtun worden ook wel Afghanen genoemd.
Als we ons omdraaien zien we een kerel van minstens 1.90 mtr. staan die ons met dreigende ogen aankijkt.
De man ziet er imposant uit met zijn gebruinde gelaat, zijn grote woeste donkere baard en zijn imposante tulband op zijn hoofd.
We leggen uit dat we de wapen fabriekjes willen zien en dat we reizigers zijn. “You are not alowed here” zegt hij met overtuigende stem, “this is Tribal Aria”.
De man is een Pasthun, en behoort daarom tot de grootste bevolkingsgroep in Pakistan. Pakistan kent meerdere stammen waaronder de Pasthun.
Phatanen en Phastun
De Pathanen, ook wel Pashtun of Pakhtun, vormen een bevolkingsgroep die in Afghanistan en Pakistan woont. Pathanen is de naam die zij kregen gedurende de Britse overheersing.
Door niet-Pathanen uit de regio werden (en worden) ze aangeduid als Afghanen. Het feit dat een stam als de Pashtun zowel en Afghanistan als Pakistan voorkomt zegt iets over het grensgebied.
Na de invoering van de islam, al voor het ontstaan van het huidige Afghanistan, zijn ook de Pathanen zelf deze benaming gaan gebruiken.
Mede doordat zij de grootste bevolkingsgroep van Afghanistan vormen, is dit begrip ook buiten Afghanistan als synoniem voor de Pathanen komen te staan.
Een van de vele theehuizen onderweg in Pakistan
Een wapen fabriekje van dichtbij bekijken
We worden door de man resoluut terug de bus in gestuurd maar slim als we zijn hadden we de achterdeur van de bus al ontdekt en daar gingen wij dan ook direct weer door naar buiten.
Nog geen minuut nadat we de bus ingestuurd waren stonden we met een grote grijns weer in de stoffige straten van Darra.
Daar had de beste man niet aan gedacht, zei Phillipe maar hij had het nog niet gezegd of de Imposante Pasthun stond alweer naast ons aan de achterkant van de bus.
Een ander man sloeg het schouwspel gade en wenkte ons. Omdat we zo volhardend waren mochten we toch een paar fabriekjes zien.
Rondlopen in Darra ging niet
De man was de eigenaar van een aantal werkplaatsjes en gaf ons een kleine rondleiding.
Later kregen we bij zijn woning nog een glas thee voor we alsnog op de bus gezet werden.
Het was niet mogelijk om alleen in Darra rond te lopen maar we hadden toch iets gezien.
Onder het stof en stinkend naar de dieselwalm maar zeer tevreden stapten we 2 uur later in Peshawar uit de bus. We waren toch in Darra geweest al was het maar een half uur.