Het is zaak dat je op een lange reis door onbekende gebieden zoveel mogelijk de makkelijkste weg kiest. Je wilt je motorfiets en je zelf heel houden door geen overbodige risico’s te nemen. Phillip heeft voor deze route in Pakistan gekozen en ik ben zo dom geweest om met hem mee te gaan.

Deel 1: Van Goldwing naar XT500

Avontuurlijk Pakistan

Er is nu geen sprake meer van een weg. We rijden op een ondergrond van grote stenen en moeten regelmatig de rivier, die als een slang door de vallei kronkelt, oversteken.

Tijdens het oversteken van de rivier doen we ons best om de onder het water liggende grote stenen te ontwijken. De Tenere kan het allemaal wel aan maar ik begin wel last te krijgen van vermoeidheid.

Aangezien je niet kan zien wat er onder water aan stenen ligt kan dat zo nu en dan knap lastig zijn. Mijn motorfiets hotst over allerlei grote keien heen. Ik moet oppassen dat ik de Tenere niet om laat gaan in het water.

Ik probeer soms voorzichtig mee te steppen met de Tenere tijdens een oversteek maar als ik een keer bijna een enkel breek stop ik daar verder mee.

 

Een simpel maar doeltreffend onderkomen in de vallei

Geen idee hoe diep het op sommige plaatsen is

Bij sommige oversteekplaatsen weten we niet hoe diep de rivier is en moeten we eerst lopend zien of we er met de motorfiets door kunnen.

Zo nu en dan lijkt het of we de uitweg uit de vallei gevonden hebben maar als we er in rijden moeten we vaak na een paar honderd meter weer terug.

Na een dag ploeteren zijn we geen steek verder en ik begin steeds meer het idee te krijgen dat dit de route is waar de Oostenrijkers (zie deel 45) zo lang over gedaan hebben.

Uitgeput en uitgedroogd besluiten we het voor die dag voor gezien te houden. We zijn voor mijn gevoel geen steek verder gekomen en we hebben geen idee waar we zitten.

Overnachten bij een hut

We besluiten bij een hut te overnachten en de volgende dag verder rijden. Als ik me een beetje aan het wassen ben in de rivier komt er een in boerka geklede vrouw naar me toe.

Ze biedt me met een vriendelijk gebaar een brood aan. Ik accepteer het brood en wil even met haar praten maar dat wil ze niet.

Jammer denk ik, contact met de plaatselijk bevolking is voor mij een belangrijk onderdeel van de reis.

We zetten thee en eten het brood en kunnen daarna niet veel anders doen dan onze slaapzakken uitrollen bij het hutje.

 

Thee drinken in de vallei

De Tenere komt onder water te liggen

De volgende dag zetten we de tocht voort. De omgeving veranderd niet en we doen nog steeds niets anders dan iedere keer die verdomde kronkelende rivier oversteken.

Tijdens een zo’n oversteek stuit ik met mijn voorwiel op een grote kei en val.

De Tenere ligt voor de helft onder water waardoor een van mijn koffers vol loopt. Samen met de Belg hijs ik de motor weer overeind en duw hem het droge op.

Ik sta vervolgens een uur te vloeken en te trappen op de kickstarter voordat de Ténéré weer start en we weer verder kunnen.

We worden regelmatig teleurgesteld

Zo nu en dan lijkt het of we de uitweg hebben gevonden als we een volledig in takt gebleven stuk asfalt vinden maar dat blijkt dan toch weer een teleurstelling.

Bij een van de op een uitweg lijkende paden moeten we een steile klim maken. Tijdens dit steile stuk omhoog rijden raak ik de controle over mijn motorfiets kwijt.

Ik geef te veel gas en doordat het meeste gewicht achterop zit trek ik ongewenst de Tenere op het achterwiel en sla achterover.

Ik kan op dat moment alleen maar van mijn motorfiets afspringen en hopen dat ik hem niet boven op mij krijg.

 

 Onze gidsen op hun motorfiets

2 mannen op een motorfiets

De Tenere tuimelt een paar meter naar beneden en blijft op zijn kant liggen. Ik kom plat op mijn rug terecht en blijf even liggen om naar adem te happen. Even later sta ik weer een minuut of 20 te trappen om de Ténéré aan te krijgen.

We ploeteren zo de hele dag door totdat we tegen het einde van de 2e dag twee mannen tegenkomen die op een 125cc Honda brommer hun weg door de vallei zoek.

Als we vragen of ze een manier weten om op de doorgaande weg te komen geven ze aan dat ze ons de weg wel zullen wijzen maar eerst is er thee.

Over mijn tweede beker melkthee kijk ik Phillip vermoeid aan en zeg “deze route is toch wel een foute keuze geweest vind je ook niet ?”. Met een ietwat schuldig blik in zijn ogen geeft hij me met een diepe zucht gelijk.

Eindelijk asfalt

“Tja daar hebt ge gelijk in” antwoord hij met een Belgisch accent. Na de thee wijzen de mannen op de 125cc Honda ons de weg.

Opgelucht staan we een paar uur later op een strakke asfaltweg. De Tenere heeft het zwaar gehad net als wij maar we hebben het overleeft. Vanaf nu ga ik maar wat minder naar mijn Belgische vriend luisteren.

Pakistan is een zeer avontuurlijk land en dat maakt dat het reizen soms zwaar is. En dat Hebben ik en mijn motorfiets nu wel gemerkt.

Voor ik vertrok ben ik door meerdere mensen gewaarschuwd in Pakistan niet zomaar op uitnodigingen in te gaan. Ik neem de waarschuwing serieus maar Phillip denkt daar anders over.

Thee bij een benzine pomp

We hebben weer een asfaltweg voor ons liggen kunnen onze trip vervolgen. Tijdens het drinken van weer een beker melkthee bij een benzine pomp komt er een jongen van een jaar of 17 naar ons toe.

Nu had ik van meer mensen gehoord dat het prima is om in Iran en Turkije op uitnodigingen in te gaan maar dat dit in Pakistan niet zo’n goed idee is.

Phillip noemt dat onzin en zegt dat we makkelijk op de uitnodiging in kunnen gaan. Na enige discussie weet hij me weer te overtuigen en we gaan met de jongen mee naar huis.

De motorfietsen kunnen op de binnenplaats geparkeerd worden, we krijgen ergens een kamer toegewezen en er wordt thee geserveerd.

Na een paar minuten komt een oom van de jongen erbij zitten en even later zitten we met zijn vieren aan de thee.

 

Een gewapende maar zeer vriendelijke Pakistaanse man uit Tribal area

Een gewaarschuwd mens

De oom van de jongen begint ons vrijwel direct te waarschuwen in Pakistan niet zomaar op uitnodigingen in te gaan.

Er is een serieus risico om in Pakistan ontvoert te worden vertelt hij en je moet in deze buurt als westerling zeker niet alleen over straat lopen.

Even later wordt er een maaltijd geserveerd en voor wij mogen beginnen met eten neemt hij heel demonstratief een hap van het eten.

Dit doet hij om te laten zien dat we niet vergiftigd gaan worden. Ik heb geen idee of dit overdreven is of niet maar ik voel mij wel gewaarschuwd.

Na het eten komt er nog iemand op bezoek en dat blijkt een islamitische geestelijke te zijn. We worden een groot deel van de avond getrakteerd op de islamitische visie van het zondige leven in het westen en de zaligheid van de Islam.

De wegen zijn in Pakistan anders dan we in het westen gewend zijn

Gewapend de hond uitlaten

Ik volg beleefd alles wat er gezegd wordt en ga niet in discussie met de man. Als we de bekeerdrift van bezoeker getrotseerd hebben gaan we gezamenlijk de hond uitlaten.

Tijdens het uitlaten draagt de oom duidelijk zichtbaar een geladen pistool. “ Dit is de enige manier om hier veilig over straat te gaan” geeft hij aan.

Pakistan lijkt een heel vriendelijk land en iedereen is ook heel vriendelijk tegen je maar er blijken toch risico’s te zitten aan een verblijf in dit voormalige deel van India.

Het is voor mij duidelijk dat ik in Pakistan niet meer op uitnodigingen van de lokale bevolking in ga. Ik ben ook van plan om mijn Belgische vriend niet meer overal zomaar te volgen.