De woestijn van Pakistan is prachtig en overweldigend. Zo nu en dan stop ik om het woeste landschap met zijn schaarse bewoners in mij op te nemen. Ik snuif de droge woestijnlucht op en trotseer daarbij de hete zon. We drinken regelmatig melkthee en eten onduidelijk stoofpotjes, het avontuur is hier en dat proef je.
Deel 1: Van Honda Goldwing naar XT500
Verder richting Quetta
We rijden verder door Baluchistan richting Quetta Balochistan en stoppen onderweg zo nu en dan bij een theehuis om wat te eten en te drinken.
De thee die je te drinken krijgt is altijd melkthee en het eten is altijd een onduidelijk stoofpotje in dit soort eethuisjes.
Je krijgt meestal een kom met een soort bouillon waar brokken vlees in drijven, althans het lijkt op vlees.
In het begin durf ik er niet echt van te eten uit angst ziek te worden, maar als blijkt dat dit het enige is wat je kunt krijgen begrijp ik dat er weinig keuze is.
Regelmatig worden we, terwijl we in een dergelijk theehuis zitten omringt door lokale bewoners.
Het publiek dat om ons heen komt staan als we thee zitten te drinken bestaat alleen uit traditioneel geklede mannen met baarden en tulbanden.
De Pakistaanse bevolking is prachtig
Geen vrouw te zien in Baluchistan
Het hele stuk naar Quetta hebben we overigens geen vrouwen gezien, die worden waarschijnlijk binnen gehouden. Uiteindelijk rijden we om een uur of 5 in de middag het chaotische Quetta binnen.
Quetta is geen makkelijk stad om met een motorfiets rond te rijden. We manoeuvreren tussen de walmende stadsbussen door richting het hart van de stad.
Tegelijkertijd zwaaien we naar het volk dat op zich met behulp van de overvolle bussen weten te verplaatsen.
Terwijl we ons best doen de vrolijk zwaaiende meute terug te groeten moeten we behoorlijk ons best doen om de open rioolputten in de weg te ontwijken. Quetta is
In de reisgids die ik bij mij heb wordt het Moslimhotel aangeschreven als de beste keus in Quetta. Het Moslimhotel ligt aan een drukke straat bij het centrum van de stad.
Een lastig stuk in Pakistan
Ik ga aan Azie wennen
Het moslim hotel heeft een grote binnenplaats waar we gemakkelijk onze motoren kunnen neerzetten.
De kamers zijn somber en bedompt en de douches zijn vreselijk smerig, om maar te zwijgen over de toiletten.
De prijs van de kamers is echter dusdanig laag dat we het ongemak maar accepteren. We nemen een paar dagen de tijd om Quetta te bekijken en om kennis te maken met Azië.
We eten in verschillende restaurantjes die nou niet direct voldoen aan de hygiëne eisen die we in Nederland gewend zijn maar het maakt me niet veel uit, ik begin zowaar aan Azië te wennen.
Een tijdelijk onderkomen in de vallei in Pakistan
Luchtvervuiling in Quetta
We blijven een aantal dagen in Quetta en brengen onze tijd door met het bekijken van de stad.
We drinken veel thee en gaan ’s avonds naar de bioscoop. Nu is het natuurlijk altijd leuk om naar bioscoop te gaan maar in Azië is het echt een aparte belevenis.
In een bioscoop in Azië is het niet zoals we in Nederland gewend zijn muisstil, nee iedereen vind het nodig om zijn commentaar te geven tijdens de film.
Zo wordt er gescholden en boe geroepen als de slechterik in beeld komt en gejuicht als deze een pak op zijn donder krijgt.
Bijna iedereen in de zaal zit pinda’s te eten waardoor de grond bezaaid ligt met pinda schillen. Je kan dan ook niet ongemerkt de bioscoop in lopen vanwege het gekraak van de pindaschillen onder je voeten.
De Tenere heeft geen problemen maar ik des te meer
Op weg naar Peshawar
Alles bij elkaar genomen is het kijken van een film levendiger dan in ieders westers land.
Zodra de film is afgelopen klinkt er een luidt applaus uit de zaal wat aangeeft dat de film goed was. Dit alles maakt een bioscoop bezoek tot een ware beleving.
Quetta is een zwaar vervuilde stad en dat komt voor een deel door de vele tweetakt riksja’s die overal rondrijden.
Als je in de ochtend je hotel uit gaat en op straat loopt heb je redelijk helder zicht. Met het verstrijken van de tijd wordt het zicht minder door de blauwe tweetakt walmen.
Verder richting Peshawar
Maar ondanks de luchtvervuiling blijkt Quetta een heerlijk stad om in rond te dwalen.
Na een paar dagen besluiten we weer verder te rijden. We zetten koers richting Peshawar, in het noorden van Pakistan.
Als ik ergens de meest doorgaande route wil kiezen geeft mijn Belgische medereiziger aan dat hij een betere weg denkt te weten.
In eerste instantie heb ik wat twijfels bij zijn keuze maar besluit dan toch met hem mee te rijden. In het begin is het een prima te rijden weg maar dat veranderd al snel.
De weg kwijt in Pakistan
De Tenere kan het makkelijk aan
De weg wordt steeds smaller en slechter met grote gaten en veranderd op een gegeven moment in een onverhard pad.
Na nog een poosje rijden we een brede rivierbedding in. De rivier is op het moment niet meer dan een stroom en slingert van links naar rechts door de bedding.
We rijden nog een stukje door en merken dan dat er helemaal geen weg meer is. Ik wil omdraaien omdat ik denk dat we de verkeerde route hebben maar mijn reisgenoot wil verder.
“Volgens mij klopt dit” zegt hij met enige twijfel in zijn stem. Ik kijk hem vol twijfel aan maar besluit toch met hem mee te rijden.
De Tenere op zijn kant
We rijden nu door brede rivierbedding met grote keien en moeten regelmatig de door de bedding kronkelende rivier oversteken.
Ik heb dan wel een Tenere bij me die geschikt is voor dit soort trajecten maar met alle bagage bij me rij ik toch liever over minder ruige stukken.
We hebben het zwaar met de route die we gekozen hebben het constante zoeken naar een oversteek plaats en het gehobbel over de stenen in de warme zon maken de route door Pakistan niet gemakkelijker.
Phillip blijft er van overtuigd dat dit de route is die we moeten hebben en beweerd dat dit korter is en zeker avontuurlijker. Dat laatste is zeker het geval maar of ik hier op zit te wachten is de vraag.