De reis door Iran was er een om nooit te vergeten. Het immens grote land bestaat voor het grootste deel uit woestijn waar het zinderend heet is. Maar ik wil verder met mijn reis en Iran zit er bijna op en na Iran komt Pakistan, het land waar het echte avontuur begint.
Deel 1: Van Goldwing naar XT500
Samen door Pakistan
Ik heb met mijn nieuwe Belgische vriend afgesproken samen een groot deel door Pakistan te reizen, ten minste tot Quetta. De Belg blijkt behoorlijk eigenwijs te zijn en dat brengt ons soms in de problemen.
Na een paar dagen van dadels eten, Thee drinken en door de straatjes van Bam te hebben gedwaald besluiten mijn Belgische vriend en ik weer verder te gaan.
Als we Bam uit rijden werp ik nog een blik achterom en besef dat dit de laatste plaats van betekenis is in Iran.
Van Bam naar Zahedan, de laatste stad voor de grens, is 324 km. We schatten in dat we ongeveer om een uur of 4 in de middag aan komen bij de grens.
Liever niet in het donker rijden
We beseffen dat we, als we om een uur of 4 de Pakistaanse grens oversteken, niet voor donker een overnachtingsplaats vinden.
Ik heb er tot nu toe een gewoonte van gemaakt om niet in het donker te rijden en ik wil dit dan ook zeker in Pakistan niet doen. We overnachten nog een keer in Iran vlak bij de Pakistaanse grens, zo is het plan.
De eerst mogelijkheid om te overnachten in Pakistan is Dalbandin een zanderige woestijnstad die halverwege Quetta ligt.
Geen idee wat voor soort overnachtingsplaats we in Dalbandin gaan aantreffen maar er zijn overal hotels te vinden.
2 Maleisiërs onderweg naar Groot Brittanie op een BMW 650
Zahedan is een plaats vol drugs en criminelen
Onderweg komen we nog een paar motorrijders tegen die vanuit Maleisië onderweg zijn naar Engeland. Beide rijden op BMW’s F650.
We praten een tijdje met elkaar en wisselen wat tips uit voordat we onze reis verder voortzetten.
Op de kaart heb ik gezien dat er nog een andere, kleinere plaats is die dichter bij de Pakistaanse grens licht dan Zahedan.
Bovendien is Zahedan berucht om zijn criminaliteit aangezien veel drugs vanuit Afghanistan via Zahedan Iran binnen gesmokkeld worden.
Woeste mannen met tulbanden
We maken nog een paar stops op kleine overdekte parkeerplaatsen om even de schaduw op te zoeken en wat te drinken.
Als we tegen het einde van de middag ergens weer ergens stoppen komt er vanuit de Pakistaanse kant een pickup truck aangereden.
Op de truck zitten woest uitziende mannen met tulbanden en baarden. De truck stuurt de zanderige parkeerplaats op komt in een grote stofwolk tot stilstand.
Er springen mannen uit de cabine en van de laadbak af en lopen een klein eindje onze richting op. Er worden verschillende tapijtjes uitgerold waarop de woestelingen, op hun knieën zittend beginnen te bidden.
Schaduwplek in Iran
De grens met Pakistan gaat om half 5 dicht.
We staan enigszins verbaasd naar het ritueel te kijken maar zeggen verder niets. Na het bidden worden de tapijtjes weer opgerold en springt iedereen weer in de truck waarop deze zijn tocht voortzet.
We komen uiteindelijk om half 5 bij de plaats vlakbij de grens en besluiten daar te overnachten. Zodra we een hotel hebben gevonden gaan we te voet alvast bij de grens kijken.
De grens is al gesloten als we aankomen. Er wordt een stalen ketting, met om de halve meter een stalen bol met punten gebruikt om de grens af te sluiten. Met een auto Iran ontvluchten richting Pakistan zit er niet in, bedenk ik me als ik dit zo zie.
We brengen de avond en de nacht door in het grensplaatsje en staan vroeg op omdat we zo snel mogelijk onderweg willen zijn in Pakistan.
We zijn er allebei van overtuigd dat we niet in het donker moeten rijden als we de grens over zijn.
Grenskantoor van Pakistan
Het grenspersoneel is zeer vriendelijk.
We hebben ook het idee dat we pas in Dalbandin, minstens een dag rijden, kunnen overnachten.
De volgende dag ondergaan we allerlei grensformaliteiten, inclusief een verplichtte lunchpauze, aan de Iraanse kant en komen een uur of 4 later eindelijk aan de Pakistaanse kant van de grens.
De Pakistaanse grens formaliteiten zijn een stuk minder bureaucratischer en duren daardoor ook veel korter.
Alleen hadden we de 4 uur die we kwijt waren aan grensformaliteiten goed kunnen gebruiken om de eerste overnachtingsplaats voor donker te bereiken.
Geen idee waar we heen moeten
Het Pakistaanse personeel aan de grens is uiterst vriendelijk en we mogen zelfs foto’s nemen in het douane gebouw.
Na ongeveer een uur of anderhalf zijn we eindelijk de grens over en kunnen we de Pakistaanse bodem onder onze voeten voelen.
Eenmaal de Pakistaanse grens over staan we op een grote zandvlakte met her en der wat gebouwtjes.
Er is geen weg en zelfs geen zandpad, we staan gewoon midden op een zandvlakte en hebben geen idee waar we heen moeten.
Prachtig versierde trucks in Pakistan
Pakistan Tourist Development
We rijden een beetje in het rond en ontdekken uiteindelijk iets wat op een pad lijkt. We volgen het pad en komen bij een parkeerplaats waar het vol staat met kleurrijke Pakistaanse vrachtwagens.
Tijd voor een foto en dan weer verder zoeken. Na weer een half uurtje te hebben rondgedwaald zien we een splinternieuw gebouw met het opschrift PTDC. PTDC staat voor Pakistan Tourist Development Company.
De PTDC is in het leven geroepen om het toerisme in Pakistan te ontwikkelen en hebben vlak over grens staat splinternieuw guesthouse.
Het guesthouse is nog niet eens geopend maar we mogen er al logeren als we dat willen.
Op avontuur in Pakistan
Het is ondertussen al een uur of twee en ik heb er wel oren naar om hier te blijven, gezien de afstand naar Dalbandin.
Phillip denkt daar anders over en wil verder en aangezien ik dit deel van Pakistan liever niet alleen wil rijden sluit ik me maar bij hem aan.
Dit is niet de laatste keer dat ik er spijt van heb dat ik naar Phillip luister zoals zal blijken maar voor nu blijven we bij elkaar. Ik kick de Ténéré aan en samen rijden we Pakistan in op naar het grote avontuur.
De route tot nu toe door zuid Europa, Turkije en Iran