Uitgenodigd worden om te logeren kan heel prettig zijn, vooral als je ergens bent waar je zo snel geen hotel kunt vinden. Het is wel zaak dat je begrijpt dat je door dit soort logeerpartijen in allerlei vreemde situaties terecht kan komen. Wat te denken van Opium feestjes in Iran.
Deel 1: Van Goldwing naar XT500
Geen hotel in Kerman
Als ik voor de zoveelste keer wordt uitgenodigd om ergens te komen logeren in Iran wil ik het eigenlijk afslaan omdat ik wel eens op mezelf wil zijn.
Ik heb niet altijd zin om aan de mensen in Iran uit te leggen waar ik vandaan kom en waarom ik onderweg ben etc. Zo denkend rij ik de zoveelste Iraanse stad in. Kerman is zo’n stad in Iran.
Maar als ik in kerman geen hotel kan vinden komt een logeer partij wel goed uit. Het wordt een logeer partij waar ik voor het eerst in mijn leven opium rook.
Het is de zoveelste stoffige en drukke stad met veel verkeer. In mijn reisgids van Lonely Planet heb ik al wat hotels gevonden en die ga ik nu opzoeken.
Geen hotel in Kerman
Nadat ik bij het derde hotel waar ik om een kamer vraag te horen heb gekregen dat er geen plaats is besluit ik maar ergens een Zamzam te gaan drinken. Ik loop een soort snackbar in en bestel een flesje.
Van betalen kan geen sprake zijn, volgens de eigenaar en ik krijg het flesje voor niks. Op een terras in de schaduw drink ik in gedachten rustig mijn drankje op.
Ik denk er aan om Kerman maar te laten voor wat het is en zet al koers naar een route om de stad te verlaten. Ik wil naar Bam, de laatste Iraanse stad die ik ga aandoen.
Net als ik mijn motorfiets in beweging zet stopt er een auto met een jonge Iraanse man achter het stuur.
Opium feestje in Kerman
Logeren tegen wil en dank
“What are you looking for” klinkt er uit de auto. Ik heb eigenlijk niet zo’n zin in alweer een logeer partij waarbij ik van alles over mijn reis en mijn land en de rest van de wereld moet vertellen.
Aan de andere kan is het al aan het schemeren en Bam is nog een flink eind weg dus misschien is het toch verstandig mee te gaan. Als ik zeg dat ik een overnachtingplaats zoek in Kerman klinkt er, “follow me” uit de auto.
Ik rij achter de auto aan en we stoppen ergens in een of ander stoffig straatje. De man stapt uit de auto, schuift een paar stalen deuren open en gebaart mij naar binnen te rijden.
En zo ben ik weer ergens te gast. Ik verwacht weer de zelfde vragen over hoe men in de wereld over Iran denkt etc.
Iraanse thuis arbeid
Veteranen uit de Iran Irak oorlog.
Ik ga samen met mijn gastheer en zijn vader in een zijkamertje van de woning zitten en binnen de kortste tijd vloeit de thee weer rijkelijk.
De vader begint op een moment te klagen dat hij zijn pistache noten niet meer kan exporteren naar de EU.
Volgens de EU zouden er dioxine sporen in de pistache noten zitten waardoor deze slecht voor de gezondheid zouden zijn. Hij zet een schaal met de gewraakte nootjes voor ons neer en begint er van te eten.
Uit beleefdheid neem ik er ook een paar en geef aan dat ze prima smaken, niets aan de hand volgens mij.
Een veel gestelde vraag
Zo kletsen we een tijdje door over de gebruikelijke zaken totdat er bezoek komt. Er wordt een man in een rolstoel binnen gereden die zichtbaar nieuwsgierig is naar mij. De man heeft gediend in de Iran military en raakte gewond in een gruwelijk oorlog.
Ik kom uit Europa en het contact tussen Europa en Iran is minimaal en dus wil iedereen weten hoe Europeanen over Iran denken. Het is de vraag die mij veelvuldig gesteld wordt.
De man in de rolstoel en mijn gastheer blijken beide veteranen te zijn uit de Iran Irak oorlog. Het was de meest gruwelijke oorlog in de geschiedenis van Iran.
De oorlog tussen de twee naties heeft Iran meer dan een half miljoen slachtoffers gekost en duurde van 1980 tot 1988.
Een sleutel voor het paradijs
Onder de slachtoffers zaten soms kinderen van 13 jaar die mee moesten doen in de strijd. Ik krijg de foto’s te zien die beide veteranen hebben gemaakt tijdens de oorlog waarbij ik soms naar afbeeldingen van gruwelijk verminkte slachtoffers kijk.
Uit respect hoor ik de verhalen aan en bekijk alle aan mij gepresenteerde foto’s. Ik ben ook serieus geïnteresseerd in de verhalen van beide die soms schokkend zijn.
Zo vertellen ze dat er soms jongetjes van een jaar of 10 de mijnenvelden in werden gestuurd met de bedoeling de mijnen zo tot ontploffing te brengen. De kinderen hadden allen een sleuteltje om hun nek waarmee ze de deur van het paradijs open konden maken, echt walgelijk.
Ik heb natuurlijk geen idee of dit allemaal waar is maar deze mensen hebben het allemaal van dichtbij gezien en ik ga er vanuit dat het klopt. De vader van de veteraan zit er ook bij en lijkt zichtbaar geschokt van alle verhalen.
Vriendelijkheid in het oude Perzië
Voor het eerste pure opium roken
Na een tijdje zo te hebben gepraat over oorlogszaken en het leven in Iran wordt er gevraagd of ik mee wil naar een feestje.
Ik stem toe en we stappen met zijn drieën in de auto en begeven ons naar het bewuste feestje. Na een rit van een half uur stoppen we bij een verlaten huis en gaan naar binnen.
We nemen met zijn drieën plaats op de grond in een goed verlichte kamer waar in het midden een metalen schaal met gloeiende kooltjes staat.
Het is nu in ieder geval geen thee of meloen wat mij aangeboden wordt denk ik en ik wacht af.
Een gelukzalig gevoel.
Na een paar minuten komt de heer des huizens, althans dat neem ik op dat moment aan, en geeft aan een van ons een pijp. De pijp gaat rond en komt ook bij mij. Ik moet met een tang een heet kooltje in de pijp doen en er tegelijk aan zuigen en vooral inhaleren.
Even gebeurt er niets maar een paar seconden later komt er een heel kalm en gelukzalig gevoel over mij heen, Het is voor het eerst in mijn leven dat ik opium rook.
De opium pijp blijft de rest van de avond rondgaan en ik rook lustig mee. Ik vraag nog of ik mee moet betalen maar dat blijkt niet nodig, zelfs hier hoef ik niet voor te betalen.
Na het “feestje” gaan we naar huis, “dont tell anything against my father” drukt hij me op het hart en ik beloof het hem.