De Iraanse gastvrijheid kent bijna geen grenzen en mijn truc om aan een overnachting te komen werkt prima. Je gaat in de avond op een terras zitten en vertelt links en rechts dat je een hotel zoekt. Voor je het weet komt er iemand naar voren die je uitnodigt, tja ik leef nu eenmaal als een nomade.
Deel 1: van Goldwing naar XT500
Iraanse gastvrijheid
In het donker kom ik in een klein dorp aan waar ik nog net even kan tanken. Ik neem plaats op een terras om thee te drinken en om wat te eten.
Er komt vrijwel direct een groep nieuwsgierige dorpsbewoners om me heen staan en er wordt gevraagd waar ik naar op zoek ben.
Ik begin weer over een hotel en binnen een minuut komt er iemand naar voren die mij een overnachtingsplek aanbied. Zo werkt het hier dus.
Wat een fantastisch land is dit toch denk ik en rij, nadat ik mijn thee en eten op heb, stapvoets achter mijn nieuwe gastheren aan.
Ik ben dit keer te gast bij twee vrienden die samen in een huis wonen. Bij het huis van de 2 vrienden aangekomen vraag ik of ik mijn Ténéré ergens veilig neer kan zetten.
Hij kan wel in de hal staan wordt er gezegd, het is alleen de vraag of we de Ténéré er in krijgen.
Nomaden tenten in de woestijn
Wederom een feestelijk maaltijd in Iran
Met veel duwen en trekken proberen we de Ténéré door de smalle deuropening in de hal van het huis te krijgen.
Op een zeker moment komt de motor met zijn koffers klem te zitten tussen de deurposten.
Na meerdere pogingen krijgen we de Ténéré in de hal geparkeerd want in Iran kan blijkbaar alles.
Zoals gebruikelijk krijg ik eerst thee en wordt er een maaltijd bereid. Het eten bestaat uit gebakken aardappelen, vlees verse groenten en een prima salade. De Iraanse gastvrijheid is weer duidelijk aanwezig.
De Motorfiets kon maar net door de deur naar binnen
Eten is beter bij mensen thuis in Iran
Het valt mij op dat je bij mensen thuis beter eten krijgt dan in de lokale restaurants.
In een restaurant krijg je doorgaans een simpele kebab schotel voor geschoteld met een beetje sla en aardappels.
Als je bij mensen te gast ben komt er vaak een zeer uitgebreide maaltijd te voorschijn.
Of Iraniërs ook zo uitgebreid eten als er geen gasten zijn weet ik natuurlijk niet, het is weer een voorbeeld van Iraanse gastvrijheid.
Wegrestaurant in Iran
Speelkaarten verboden in Iran
De speelkaarten zijn zo te zien heel veel gebruikt, aangezien de plaatjes zo goed als vervaagd zijn. Speelkaarten zijn verboden in Iran en dus kunnen de twee vrienden niet zo makkelijk aan nieuwe komen.
We spelen de rest van de avond een soort Iraans klaverjassen maar dit is erg moeilijk als je niet kan zien wat voor kaarten je in je handen hebt. Ik schat voorzichtig in dat de kaarten uit de tijd van de Sjah stammen.
De volgende dag is het na een simpel ontbijt weer tijd om verder te rijden. Het grootste deel van de afstand naar Shiraz heb ik al achter de rug.
Ik denk zo het einde van de middag in de stad aan te komen. Ik neem hartelijk afscheid van de twee vrienden en ga op weg naar Shiraz.
Waterpijp roken in Shiraz, de studentenstad van Iran
Waterpijp roken bij het graf van Hafiz
En inderdaad, om een uur of 4 rijd ik door de buitenwijken van Shiraz. Ik zoek het guesthouse op waar ik de twee Oostenrijkers zou ontmoeten.
Na enige tijd zoeken vind ik het guesthouse en krijg ik een kamer aangewezen die ik deel met een paar andere westerse reizigers.
De Oostenrijkers die ik in Isfahan tegenkwam Isfahan zijn ook al gearriveerd dus dat wordt weer een gezellige boel.
Naast een reiziger uit Nieuw zeeland, de twee Oostenrijkers en nog wat andere mensen, logeren er ook 2 Iraanse families.
Thee bij de tombe van Hafiz
Er verblijft ook een oudere man uit Jemen. De man uit Jemen komt hier voor een tandarts bezoek, omdat in Iran betere tandartsen zitten dan in Jemen.
Ik vermaak me weer uitstekend door de stad te bekijken, waterpijp te roken bij de graftombe van Hafiz en overal thee te drinken.
Ik bezoek ook het beroemde Persepolis. Ik verblijf, een dag of vier in Shiraz en onderneem soms met enkele andere gasten wat tochten in de omgeving.
Ik luister ook regelmatig naar een muzikant die “Iran muziek” speelt, zoals de Iraniërs dit officieel noemen.
Detail in Persepolis
Hamburgers en handtekeningen
Er gebeuren soms hele grappige dingen in Iran, zo komt er een Iraanse man naar mij toe als ik in een hamburger restaurant wat zit te eten.
De man, die samen met zijn vrouw zit te eten komt met een geopende agenda naast mij staan. Vervolgens vraagt hij mij om een handtekening.
Vol verbazing zet ik mijn handtekening in zijn agenda. Alsof hij een handtekening van een filmster heeft zo trots is hij en hij laat de handtekening aan zijn vrouw zien.
Ik verleng zonder problemen mijn visum nog een keer voor 3 weken. Na 3 dagen verlaten de andere gasten het guesthouse waardoor ik er de laatste dag als enige verblijf.
Ik loop wat rond door de stad ga hier en daar thee drinken en voel me plotseling erg eenzaam.
Het verlangen naar Pakistan
Op straat spreken mensen je soms fluisterend aan met de vraag of je soms wijn of champagne wil. Ik heb hier ten eerste geen behoefte aan en ten tweede is het te gevaarlijk.
Het is vreemd dat ik mij nu eenzaam voel aangezien ik tot nu toe de reis alleen heb gemaakt. Ik besluit dan ook de dag erna te vertrekken.
De rest van mijn reis door Iran gaat via Kerman, Bam en uiteindelijk ga ik de Pakistaanse grens over.
Alhoewel ik Iran nog steeds een aantrekkelijk land vind om doorheen te rijden begin ik langzaam aan naar iets nieuws te verlangen en dat is Pakistan.