Alhoewel het volk in Iran bijzonder gastvrij en vriendelijk is geven de borden die je zo af en toe langs de snelweg ziet staan een heel andere indruk. In de buurt van Qom, de heiligste stad in Iran vind je borden met teksten die aangeven dat Iran vind dat Israël nog steeds vernietigd moet worden. We must destroy Israël, ik durf er geen foto’s van te nemen.
Deel 1: Van Goldwing naar XT500
Alcohol verboden in Iran
Ik ga samen met de pizza man nog even wat boodschappen doen in het hart van Teheran. Teheran is een stad van wereld in Iran en dat blijkt al snel.
We halen ergens in de stad dozen met diepvries hotdogs op en een plastic jerrycan die gevuld is met zelf gestookte alcohol, wat absoluut verboden is in Iran.
De jerrycan wordt onder mijn stoel geplaatst en net als ik vraag of dit niet gevaarlijk is in Iran doemt er een controlepost op.
Al het verkeer wordt aan de kant gezet. Het zijn geen gewone politiemensen die aan het controleren zijn maar leden van het revolutionaire comité.
De leden van het comité
Deze leden van het comité zijn de gevaarlijkste mensen in heel Iran en lijken het land in een ijzeren greep te hebben.
Het comité staat ook wel bekend onder de naam revolutionaire garde. Het zijn de hoeders van de revolutie en hebben meer macht dan wie dan ook.
Volgens de verhalen zijn de leden van het comité als het ware “geboren” in de Iran Irak oorlog in de jaren 80.
Het zijn de vroegere kinderen die hand in hand de mijnenvelden werden ingestuurd om mijnen op te sporen.
Een boze blik naar binnen
Mijn pilotenvriend is zichtbaar nerveus en doet zijn piloten strepen op en zegt terloops “these guys are dangerous, they are members of the comité, you dont want to mess with them”.
Een man met baard en zijn overhemd uit zijn broek steekt zijn hoofd door het raam van de auto en loert naar binnen.
De blik in zijn ogen maakt ons nerveus en mij zeker gezien de jerrycan alcohol onder mijn stoel.
Zodra hij de pilotenstrepen ziet geeft hij aan dat we door mogen rijden. We hebben geluk denk ik.
We begeven ons weer naar het winkelcentrum en eten weer pizza en hotdogs.
Dansende Koerden
Terwijl we aan het eten zijn zeg ik dat ik de volgende dag weer verder reis, de Takpizza man knikt en neemt nog een slok van zijn drankje. Het is tijd om verder te gaan denk ik en eet rustig door.
Ik arriveer op het “pleintje” voor het pizza restaurant waarop de piloot zegt dat ik even moet gaan zitten want er is een verrassing voor me.
Voor dat ik het weet hebben zich een aantal koerden die in parkeergarage wonen voor het Takpizza restaurant verzameld om mij als afscheid op een traditionele dans te trakteren.
Ik vind het geweldig en geniet van het schouwspel. Ik bedank de Koerden voor het feestje en omhels ze een voor een. Wat een prachtig trots volk zijn Koerden denk ik.
Afscheid van mijn vrienden in Teheran
Ik maak de Ténéré klaar voor het vertrek van de volgende dag en pak snel de presentjes die ik van iedereen heb gekregen in.
Die avond neem ik afscheid van een aantal mensen in het winkelcentrum en natuurlijk van mijn Koerdische vriend.
Na het afscheid en een korte rit komen we aan bij het huis van de piloot en is het weer tijd voor een maaltijd met verse alcohol.
De volgende ochtend volgt er een kort afscheid waarbij mijn Takpizza vriend mij het beste wenst.
Ik kick de Ténéré aan en vervolg mijn reis. Terwijl ik mij richting het Azadi Square begeef vraag ik mij af hoe het leven van mijn Koerdische vrienden en de Takpizza man zal verlopen.
Helden verering in Iran langs in de straten
Qom is de heilige stad van Iran
Ik zal het nooit weten denk ik en vervolg mijn reis richting mijn volgende doel. Ik ben onderweg naar Qom, de stad waar de Mullahs en Ayatollahs van Iran worden opgeleid. Het is, zoals ik gehoord heb, de meest heilig stad van Iran.
Na een paar uur over verlaten woestijn wegen rijden zie ik de aankondigingen van de stad Qom opdoemen.
Langs de weg zie ik grote spandoeken hangen met de tekst “We must Destroy Israël”. Ik durf er geen foto’s van te maken omdat er overal politieposten langs de weg staan.
Geen kamer in Qom voor mij
Eenmaal in de heilige stad Qom aangekomen probeer ik een hotelkamer te krijgen maar dat wil niet lukken.
Ik ben immers een verderfelijke westerling en kan in deze “heilige stad” geen kamer krijgen. Het is ondertussen een uur of zeven maar nog steeds snikheet en ik heb nog geen plaats om te overnachten.
Na een stuk of 5 hotels, zonder succes te hebben bezocht besluit ik om Qom te verlaten en verder te reizen naar Isfahan. Dit moet zonder twijfel de mooiste stad van Iran zijn. Het is ondertussen 8 ‘s avonds en het begint al donker te worden.
Hoe kom ik aan een slaapplaats
De afstand van Teheran naar Isfahan is bijna 500 kilometer en dat ga ik op een tank benzine niet halen.
Ik ga er vanuit dat ik wel een tankstation tegenkom onderweg maar dat valt tegen. Ik kom alleen maar door kleine plaatsen waar geen tankstations en hostels zijn.
Ik heb geen andere keus dan doorrijden tot ik iets tegenkom of tot mijn tank leeg is.
Ik maak me er niet echt druk om, er komt altijd wel een oplossing denk ik. Op een gegeven moment passeer ik een terras van een hotel in aanbouw.
Ik neem plaats op het terras om wat te eten en pas een nieuwe tactiek toe om aan een overnachtingsplek te komen.
Thee bestellen doet wonderen
Ik bestel thee en wat te eten en werk op mijn gemak de door mij bestelde thee weg.
Op een gegeven moment vraagt iemand of ik wat zoek en zo ja wat. Als ik zeg dat ik een hotel zoek zegt iemand dat er geen hotels zijn in de buurt.
Met een glimlach zeg ik “than I got a problem” en kijk, terwijl ik een slok thee neem in het rond.
Binnen een minuut springt er iemand naar voren die zegt dat ik bij hem kan overnachten. Mijn tactiek werkt, ik heb voor vannacht weer een bed. Zo gaat dat in Iran.