Ik krijg onderweg wat carburateur problemen met de Ténéré en om die op te lossen heb ik wat verschillende maten sproeiers besteld bij de ANWB via de IRK. De gewenste sproeiers worden door de ANWB naar Teheran opgestuurd en daar moet ik ze ophalen van het vliegveld. Dat lijkt simpel maar in Iran werkt dat anders.
Deel 1: Van Goldwing naar XT500
Geen hotel in Teheran
Ik ben niet van plan in Teheran een hotel te zoeken, bovendien weet iedereen mij te vertellen dat je hotels in Teheran van te voren moet bespreken.
Het hotel waar ik nu verblijf ligt op een afstand van ongeveer 35 km van de hoofdstad van Iran en dat rij ik in een half uurtje.
De rit naar het vliegveld gaat over een secundaire weg met veel verkeer en vooral veel gaten in het wegdek. Ik maneuvreer om het verkeer en de gaten heen en zoek naar het vliegveld.
Ik begeef mij snel richting het vliegveld van de Iraanse hoofdstad om mijn onderdelen even op te halen.
Het pakketje van de ANWB
Na enig zoeken vind ik de transportafdeling van de luchthaven en een soort magazijn waar binnengekomen post ligt.
Ik loop het magazijntje in en laat een nummer zien dat ik van de ANWB heb door gekregen. De onderdelen zijn opgestuurd na dat ik uitvoering contact heb gehad met de ANWB alarmcentrale.
Ik vraag aan een medewerker of het pakketje al gearriveerd is. Samen met de medewerker wandelen we langs lange rijen houten rekken. Hier liggen allerlei pakketjes en pakketten opgeslagen.
Uiteindelijk vinden we een klein doosje waar mijn naam en het door de ANWB doorgegeven pakketnummer op staat.
Prima denk ik, ik pak het doosje van de plank en vraag of ik het mee mag nemen.
Azadi Square, of het plein van de revolutie
De ANWB stuurt netjes alles op.
Ik heb het nog niet gezegd of de medewerker pakt het doosje uit mijn hand en legt het weer terug op de plank.
Op dat moment loopt de medewerker weg en blijf ik achter in het magazijn. Ik twijfel even of ik het pakje mee ga nemen zonder langs de douane te gaan.
Maar ik durf het niet uit angst betrapt te worden en wie weet wat er dan gebeurt. Dat is het pakje van de ANWB mij niet waard.
“now you must go there” zegt de man terwijl hij neer een gebouwtje wijs buiten wijst en weg loopt. De ANWB heeft alles netjes opgestuurd, nu moet ik het nog in handen zien te krijgen.
Stoffige boeken waar niemand meer in kijkt
Ik sta door de deur opening van het gebouw naar buiten te kijken en probeer er achter te komen waar ik naar toe moet.
Ik zie een groot grijs gebouw en loop naar binnen. In het gebouw zijn talloze loketten met daar achter tientallen mannen en vrouwen.
De vrouwen in Iran zijn gesluierd en dus ook in het kantoor waar ik mij begeef. Maar iedereen lijkt vrolijk en vriendelijk en loopt druk heen en weer.
Iedereen loopt druk heen en weer met in hun handen grote grijze stoffige boeken. Er wordt druk gestempeld, geschreven en getekend.
In Iran spreekt met Farsi
Het lijken de zelfde boeken die ik bij de Turks Iraanse grens overgang heb gezien waar iedereen zo druk mee was.
Grote boeken met dikke kaften vol geschreven met voor mij onleesbare krabbels. Iran heeft zijn eigen taal en eigen schrift, Farsi genoemd.
Ik loop naar een willekeurig loket en vraag aan de man achter het loket waar ik moet zijn terwijl ik een soort pakbon laat zien waar met grote letters ANWB op staat.
De man wijst ongeïnteresseerd in de richting van een rij mensen en kijkt verder in zijn stoffige boek.
Een noten winkel in Teheran
Een Iraanse piloot
Ik sluit achteraan in de rij en schuifel, als iemand uit de rij stapt, langzaam verder naar voren. Een rij met mensen die net zoals ik last hebben van de bureaucratie in Iran.
Als ik zo om me heen kijk naar al die druk stempelende en schrijvende mannen en vrouwen achter de verschillend balies, moet ik aan de film Brazil van Terry Gilliam uit 1985 denken.
Eindelijk ben ik aan de beurt en ik overhandig mijn pakbon. Er wordt weer druk gestempeld en geschreven in dikke grijze boeken en na de 3e stempel wijst de stempelaar achter de balie dat ik verder kan.
De Iraanse tandarts
Ik heb geen idee hoe het verder moet en ga maar naar de volgende balie. Ik sta weer een beetje in de rij en geef naar verloop van tijd mijn pakbon weer af als ik voor de balie sta. hierop gaat het stempel ritueel weer verder.
Bij de 3e balie wordt ik aangesproken door een jongeman die achter mij staat. Hij vraagt mij in het Engels wat ik hier doe. Ik leg hem uit dat ik wat onderdelen op kom halen voor mijn motorfiets.
Hij lacht schamper en wenst mij veel succes “this can take a while” zegt hij met een grijns.
De jongeman verteld dat hij voor tandarts heeft gestudeerd in Duitsland en daar ook een tandarts stoel heeft gekocht. De stoel ,met alle benodigde apparatuur er bij, moet hij nu door de douane zien te krijgen.
Hamburgers en Zamam op Azadi square
De tandarts verteld dat hij al een week bezig is om zijn apparatuur erdoor te krijgen maar dat het hem niet lukt.
Als ik bijna vooraan in de 4e rij sta gaan plotseling alle loketten dicht. “lunch time” zegt de tandarts met een grijns. De tandarts nodigt mij uit voor een lunch op het Azadi square.
We halen een paar zelfgemaakte hamburgers in een Iraans fastfood restaurant en gaan op het gras van Azadi Square zitten.
We zitten in het gras een hamburger te eten en drinken ieder een flesje Zamzam (Iraanse Cola).
Slechte ervaringen met Europa
De tandarts verteld mij van zijn ervaringen tijdens zijn verblijf in Europa en dat hij zich daar soms niet op zijn gemak heeft gevoeld.
De man verteld dat hij in Nederland en Duitsland gediscrimineerd werd en dat hij zich nergens welkom voelde.
Als ik zo zijn verhalen over zijn verblijf in Europa hoor voel ik mij een beetje beschaamd.
Als je nagaat dat ik mij tot nu toe in Turkije en Iran overal welkom heb gevoeld. Maar ik kan hier weinig aan doen en dat leg ik ook aan de tandarts uit.
Iedereen is slachtoffer van het regime
Hij verteld ook dat hij grote moeite heeft zijn tandarts apparatuur door de douane te krijgen. Het Iraanse regime wil niet dat er westerse goederen het land binnen komen.
Tja zo gaat dat in Iran zo blijkt en dat ga ik ook ondervinden met de door mij bestelde onderdelen.
Als we zo zitten te kletsen komt er een mannetje van de plantsoenendienst ons vertellen dat we niet op het gras mogen zitten.
Hij loopt druk te gebaren dat we op moeten staan en dat we weg moeten. De tandarts praat even kort met de man en we mogen blijven zitten.
We geven het mannetje een glas thee en hij komt naast ons op het gras zitten. Het aankomende conflict met de tuinman wordt door thee in de kiem gesmoord, zo gaat dat in Iran.
Ik wil alleen mijn onderdelen
“All the tehran people are victims off the regime” zegt de tandarts en kijkt naar de man van de plantsoenendienst die nu op zijn gemak van zijn thee zit te genieten.
Ik knik voorzichtig instemmend en drink verder van mijn Zamzam en eet mijn Hamburger.Ik voel mij nog steeds op mijn gemak en voel medelijden voor de tandarts en de Tehran people.
Maar ik kan er weinig aan doen denk ik dan. De tandarts is super vriendelijk ondanks zijn teleurstelling in Europa en met de douane van Iran. Ik wil eigenlijk alleen mijn pakje van de ANWB en dan wil ik verder.
Ik kijk hem vol medelijden aan maar kan weinig voor hem doen. Als ik mijn thee op heb vertrek ik weer richting mijn hotel. Ik geen haast, morgen is er weer een nieuwe dag. Zo gaat het nu eenmaal in Iran.