33: De Mullah maakt het leven er niet prettiger op

Tijdens een wandeling in het Iraanse dorp van de twee Iraanse vrienden raken we wat verder in gesprek. Een van de twee verteld dat hij al 28 is en nog nooit een vrouw heeft gekust omdat dit nu eenmaal niet mag in Iran zonder getrouwd te zijn. Er mag veel niet in Iran denk ik bij mezelf en zwijgend slenteren we met zijn drieën door het dorpje.

Deel 1: Van Goldwing naar XT500

 Atheïst zijn is verboden in Iran.

De twee vrienden gaan mij hun dorp laten zien. We wandelen door het rustieke Iraanse dorpje, bekijken wat winkeltjes en een hele oude moskee.

Ik mag de moskee niet in want ik ben immers geen moslim, ik ben in werkelijkheid Atheïst maar dat zeg ik niet want dat heeft vervelende gevolgen in Iran.

Ik ben dan wel tijdelijk “Christen” en dat is prima maar toch niet voldoende om een moskee in te kunnen. Want als christen in Iran heb je het ook niet makkelijk maar het is nog altijd beter dan toegeven dat je  Atheïst bent. Christendom en Islam, het bijt elkaar niet maar vrienden worden zit er niet in.

In werkelijkheid ben ik niet gelovig maar het is niet verstandig omdat in een land als Iran te vertellen, dus ben ik maar tijdelijk christen. Ik heb immers een christen name volgens de Iraniërs die ik tegenkom.

Niet in God geloven is een misdrijf

Maar ik weet eerlijk gezegd niet veel over het Christendom te vertellen dus het is een beetje oppassen geblazen.

Als er gevraagd wordt of ik een bijbel bij mij heb zeg ik dat ik die in het begin van mijn reis bij me had maar dat ik hem heb weggegeven in Turkije.

Een Bijbel weggegeven aan een inwoner van Iran mag waarschijnlijk ook niet dus hou ik het op Turkije.

Als je in Iran openlijk uitkomt voor het feit dat je niet in God gelooft kun je in de gevangenis belanden dus vandaar dat ik tijdelijk christen ben. Want als christen wordt je duidelijk wel geaccepteerd in dit diep gelovige land.

 

IranDadelshakes drinken in Iran

Er mag niet veel in het islamitische land

In een soort snackbar drinken we een Dadelshake  en ik moet zeggen het is de lekkerste shake die ik ooit gedronken heb.

Ik hef het glas en wil proosten. “  That is not allowed in Iran” zegt een van mijn “vrienden” oftewel proosten is niet toegestaan. Er mag niet veel in het shiitische land zo blijkt.

Na de wandeling gaan we terug naar het huis en daar staat de thee al klaar. Er staan ook schalen met meloen, verse dadels en andere lekkernijen. De vader is er ook bij komen zitten en we praten over van alles en nog wat.

Of ik een film wil zien, wordt er gevraagd en er komt een video band van Diehard met Bruce Willis in de hoofdrol te voorschijn.

Diehard met Veronica logo

De film wordt aangezet en tot mijn stomme verbazing zie ik een Veronica logo in de rechterbovenhoek staan.

Zodra het geweld in de film losbarst zit de vader afkeurend met zijn hoofd te schudden. Het is een Amerikaanse film en dus zal het wel slecht zijn, tje dit is Iran.

Hoe is het mogelijk denk ik, zit ik in shiitisch Iran naar Diehard met Veronica logo te kijken. Om een uur of half 12 lijkt het mij tijd om te gaan slapen maar dat zit er nog niet in.

Er wordt een indrukwekkende maaltijd opgediend van gebakken eieren, verse salade, gebakken aardappelen en fruit.

 

Iran

Een laat diner met veel variatie

Praten over politiek en Amerika

Ik vergeet mijn vermoeidheid en geniet van de heerlijke maaltijd. Onder het eten praten we over politiek Amerika, Iran en ook over Nederland.

We moeten wel een beetje door eten wordt er gezegd want moeder en dochter moeten ook nog eten en tegelijk eten zit er niet in.

Ik krijg een beetje het idee dat deze mensen en die van het terras van de eerste nacht, niet gelukkig zijn met de geïsoleerde positie van hun land. En zich ook een beetje lijken te schamen.

Het lijkt er ook een beetje op of ze zich schamen gezien de vragen die ze mij stellen. Zo wordt er aan mij gevraagd of de mensen in Nederland en de rest van Europese landen ook een hekel aan Iran en zijn bevolking hebben.

Ik ontken dit en zeg dat de meeste westerlingen te weinig van het Iraanse volk weten om er een hekel aan te hebben. Ik zeg dat ik in ieder geval geen hekel aan Iran heb, ik vind het nu al een geweldig land en dat meen ik.

In Iran geef ik mijn mening niet altijd.

Het probleem zit hem  ,volgens de zoon en zijn vriend, in de regering, die moet weg vinden ze. Volgens mij zit het probleem bij de Ayatholla’s en de Mulah die het land in hun greep hebben, denk ik maar zeg maar niets.

Ik hou wijs mijn mond en knik instemmend terwijl ik aangeef dat ik geen verstand van politiek heb. Ik weet namelijk niet hoe er gereageerd wordt als ik hardop mijn mening geef.

Er wordt aangeboden om mijn kleren te wassen en ik neem dat aanbod graag aan. Ik doe al mijn vuile was in een plastic tas en geef dit aan mijn gastheer, die het weer aan zijn zus geeft.

De zus zegt iets in het farsi tegen haar broer en die zegt tegen mij dat mijn kleding erg vuil is. Ik verklaar dat dit niet anders kan als je reist op de manier waarop ik dat doe.

Ik heb een sokken probleem

Ik heb de reis over het algemeen goed voorbereid maar er is een ding heel erg mis gegaan, ik heb namelijk maar een paar sokken bij me.

Het zijn ook nog eens dikke wintersokken. Ik begrijp zelf ook niet hoe dit kan en ik heb ook nergens sokken winkels gevonden tot nu toe.

Mijn gastheer ziet mijn sokken en vraagt, naar mijn sokken starend ” “why do you have these thick soks ? Ik weet geen antwoord maar vraag wel of ik een douche mag nemen voor ik ga slapen. Geen probleem zegt mijn gastheer.

Eenmaal in bed lig ik nog na te denken over zoveel gastvrijheid. Het is volgens mij niet het beeld wat de gemiddelde westerling heeft van het Iraanse volk.

Nu reis ik nog maar een paar dagen door Iran en heb ik geen idee wat de rest van de reis mij brengt. Tot nu toe ben ik op mijn reis alleen maar medewerking en gastvrijheid tegen gekomen.

Op sokken missie in het ouden Perzie

De volgende ochtend liggen er twee stapeltjes gewassen kledingstukken voor mij klaar met daar bovenop één paar sokken. Ik moet toch iets aan die ene paar sokken doen, denk ik terwijl ik naar de 2 stapeltjes kleding kijk.

Ik ben in ieder geval blij met mijn gewassen kleding en trek een schone set aan. Na een ontbijt met veel thee is het tijd om verder te gaan. Ik neem afscheid van de familie, start de motor en zet mijn reis voort.

Na een halve dag rijden kom ik in een voorstad van Teheran terecht. Ik zoek een hotel en vraag of er een kamer is. Ik krijg een kamer aangewezen en de motorfiets kan op de binnenplaats geparkeerd worden.

Ik stop redelijk vroeg bij het hotel en besluit de stad maar eens te bekijken. Ik dwaal een beetje door de straten van Shahr-e-Qods ofzo.

ik kan me de naam van de plaats niet meer precies herinneren maar hij klonk een beetje zo. Aangezien ik nog geen zin heb om direct richting Teheran te rijden ga ik eerst maar eens zoeken naar mij 2e prioriteit en dat is tenminste een extra paar sokken.

Iran

Noten winkel in Iran

Ik kom weinig schoenwinkels tegen

Ik dwaal een beetje door de straten van de stad maar kom geen winkel tegen waar ik sokken kan kopen.

Het lijkt erop dat er in Iran niet veel sokkenwinkels zijn en dus ga ik maar weer eens thee of een shake drinken.

Ik kan echter nergens een tent vinden waar ik een dadelshake kan krijgen en dus leg ik mij neer bij een meloen shake en een ijsje.

Zo zit ik op een trapje een ijsje te eten en zie ik een paar meter verderop een Iraanse man op de stoep zitten terwijl die een glas thee drinkt. Ik staar een beetje in het rond en voel mij wel op mijn gemak zo zittend op het trapje.

Buigen als een knipmes

Het is alsof ik door Frankrijk aan het toeren ben zo voelt het. Naar mate ik langer onderweg ben raak ik sneller gewend aan een andere cultuur zoals

Omdat ik per motorfiets over land reis kom ik niet plotseling in aanraking met een vreemde cultuur. Dit maakt dat ik nauwelijks last heb van een cultuurschok.

In de verte komt er met grote haast een Mullah aangelopen. De thee drinkende man springt als gestoken met een rood hoofd overeind en buigt als een knipmes voor de Mullah.

Als de Mullah mij passeert blijf ik gewoon zitten en lik nog maar een keer aan mijn ijsje. Ik heb niets met welk geloof dan ook en ik weiger op te staan, riskant als dat is.

 

Iran

Lange verlaten wegen 

De Mullah en ik negeren elkaar

De Mullah lijkt mij ook te negeren en loopt in grote haast verder. Ik heb geen hekel aan Mullahs of Ayatollahs of een Imam maar ik heb nu eenmaal niets met geestelijken.

Of het nu christelijke of islamitische geestelijke zijn, ik vind het allemaal poppenkast. Ik kom er gaande weg achter dat ik niet de enige in Iran ben die er zo over denkt.

Zo dwaal ik een beetje door de voorstad van Teheran op zoek naar een schoenen of sokken winkel. Een extra paar sokken, daar ligt mijn prioriteit.

Uiteindelijk lukt het me om twee extra paar sokken te bemachtigen en ik ga tevreden terug naar mijn hotel om mijn buit op mijn kamer te leggen.

In Iran eet je beter bij de mensen thuis.

Ik dwaal daarna nog een beetje door de straten van de stad op zoek naar een plek om iets te eten. Het islamitische land biedt niet veel variatie als het om eten gaat, tenminste dat is mijn ervaring.

Niet dat islamitisch eten niet goed is maar in restaurants in Iran wordt nu eenmaal minder gevarieerd.

Het wordt een eenvoudige maaltijd van Kebab met tomaat, geroosterde paprika en rijst maar het voldoet. Eten in een restaurant in Iran valt meestal erg tegen terwijl de mensen thuis juist zeer uitgebreid koken en eten.

Morgen even mijn sproeiers ophalen op het vliegveld van Teheran en dan verder denk ik. Dat het ophalen van deze onderdelen voor een aantal bijzondere ontmoeting gaat zorgen weet ik dan nog niet.

34: Bureaucratie en hamburgers in Teheran

 

’s Nachts is het stil in Teheran, Shida Bazyar

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.