De eerste dagen in Iran bevallen prima alhoewel het wel wennen is aan de temperatuur van boven de 40 graden. Het Iraanse volk lijkt mij vriendelijk en ik heb niet het idee dat ik op mijn hoede moet zijn voor iets of iemand. Na een paar dagen voel ik mij al op mijn gemak in het islamitische land.
Deel 1: Van Goldwing naar XT500
Verboden te flirten in Iran
Er is echter niet veel te doen in Tabriz en dus ga ik ergens in een parkje thee zitten drinken en kijk een beetje om mij heen. Ik zie families met verroeste en versleten waterfietsen pret hebben in een vijver.
Ik zie thee drinkende oude mannetjes, moeders met kinderen maar echt opwindend is het allemaal niet.
Links naast me zit een gesluierd meisje van een jaar of 16 op een bankje. Een meter of 5 bij haar vandaan staat een jongen naar haar te kijken ze zijn duidelijk aan het flirten
De jongen probeert iets tegen het meisje te zeggen en lijkt een beetje te flirten en te versieren.
Een notenwinkeltje in Tabriz
Politie in een groen pak
Een andere jongeman met groen pak aan en een zelfde kleur pet loopt op de flirter af en spreekt de jongeling streng aan. Althans zo lijkt het op een afstand.
Er ontstaat een woordenwisseling tussen de flirtende jongen en de (politie) man in groen pak.
Later kom ik er achter dat deze mannen in groene pakken een soort politie dienstplicht vervullen.
De mannen in hun groene pakken zijn over het algemeen ongevaarlijk en ik zou ze het liefst tips om te flirten willen geven.
Helden begraafplaats in Tabriz
Het Iraanse volk heeft het soms zwaar.
Ook politie in uniform is niet echt gevaarlijk. Het zijn de leden van het “comité” waar je voor op moet passen zo hoor ik later.
De leden van het comité dragen allemaal een baard, hebben een zwarte broek met wit overhemd dat over hun broek heen hangt.
Het Iraanse volk wordt continu in de gaten gehouden door de waakhonden van de Ayatollah en maken het leven van het volk er niet leuker op.
zoiets onbenulligs als flirten is in Iran verboden omdat het niet zedelijk zou zijn. Het zijn de Mulah’s en de Ayatollahs die het leven in Iran er niet leuker op maken.
Een strak stuk asfalt richting Tabriz
Niet veel te doen in Tabriz
Het meisje staat snel op van het bankje en loopt weg terwijl omstanders tussen de flirter en de officieel ogende man met pet gaan staan.
Van een afstand kan ik alleen maar raden wat hier aan de hand is. De opwinding is snel voorbij als de man met pet afhaakt en de flirter met rust laat.
Het gesluierde meisje loopt weg, geen date vandaag denk ik. Tabriz is verre van opwindend en er mag niet veel van de Ayatollahs en flirten zeker niet.
De volgende dag is het vrijdag. Ik blijf wat langer op mijn bed liggen omdat ik toch niet weet wat ik hier moet doen behalve misschien door de bazaar wandelen en veel thee drinken.
Schakende mannen in Tabriz
Whisky verboden in Iran
Uiteindelijk ga ik maar weer een eenvoudig ontbijtje regelen in het park. Ik neem weer een glas thee met een krakeling en proost met een Iraanse man. “looks like Whisky” zeg ik met een glimlach terwijl ik het glas hef.
“Is forbidden in Iran” zegt de man met een glimlach en we proosten voorzichtig want ook dat mag niet.
Ik ga opzoek naar het kantoor waar ik mijn visum kan verlengen maar dat blijkt niet makkelijk.
Na een tijdje door de straten van Tabriz te hebben gedwaald zie ik boven een deur opening een bordje met de tekst “English lesson’ Oftewel engelse les. Hier moet iemand Engels spreken denk ik en ga naar binnen.
Het monument in Teheran op Azadi square
Gegijzeld door de Mulahs
Ik word aangesproken door een oudere man die mij in het engels vraagt wat ik zoek. Ik wil mijn visum verlengen, zeg ik in het Engels.
“Come with me” zegt de man. Met zijn tweeën lopen we door de straten van Tabriz.
De man blijkt een oud Colonel te zijn die nog onder het bevel van de Sjah van Iran heeft gediend.
Tijdens de tocht richting het visum kantoor verteld hij zijn verhaal. Hij verteld over het verraad van de Ayatollahs en de Mullahs die Iran in gijzeling hebben.
Afbeeldingen van geestelijken in Iraanse steden
Een gefrustreerde Kolonel.
“The Mullahs are Killing the people off Iran” zo spreekt hij luid in het Engels terwijl we door de straten van Tabriz lopen.
De Kolonel verteld dat er een lijkkist in het vliegtuig van de militaire raad van het land vol met explosieven was verstopt en gebruikt is om de legertop te vermoorden.
“They murdered every one on that plane” verteld hij geëmotioneerd. Ik kijk nauwlettend om mij heen tijdens het verhitte betoog van de oud Kolonel en vraag of het wel verstandig is om dit zo hard op te vertellen.
“Nobody speeks english here,” zegt hij. Hij verteld dat de leden van de revolutionaire raad de kazernes weer ingevlucht zijn na de komst van Khatami. “These cowards don’t now where to run to now” zo raast hij verder.
Eenzaam in Iran, terugdenkend aan vrienden in Turkije
Iran koos voor de Ayatollah’s
De kolonel blijft, al lopende, doorgaan met zijn tirade. Uiteindelijk komen we bij een oud schoolgebouw aan waar het visum kantoor in is gevestigd.
Het kantoor is dicht omdat het al te laat is. De volgende dag is het vrijdag en dat is zoals zondag in het westen. Oftewel alles is dicht en ik moet mezelf zien te vermaken.
De Kolonel schud mijn hand en zegt dat ik de volgende dag mijn visum kan verlengen.
Hij draai zich om en loopt weg, mij in verbazing achter latend. Ik kijk nog even omzichtig om mij heen en begeef mij langzaam terug naar mijn hotel, alsof er niets gebeurt is. Ik snap de frustraties van deze man echter goed.
Die avond eet ik een eenvoudige kebab ergens en ga vroeg naar bed. Het Iraanse volk is door de Ayatollah Khomeini van zijn vrijheden beroofd en dat zie je overal, in Tabriz tenminste.
31: Mannen en vrouwen strikt gescheiden in Iran