Deel 3 in de nachtmerrie van mij ouders. Een bromfiets met fiets mogelijkheden was niet cool en dus moest dat anders. Een Mobylette EEG moest je aanduwen anders hoorde je er niet bij. Sleutelen aan mij coole Mobylette deed ik met mijn vaders gereedschap, die daar niet zo blij van werd. Ik sleutelde door de hele straat mijn vaders gereedschap lag overal verspreid.
Deel 1: De nachtmerrie begint
Een Mobylette was cool
Ik was helemaal vol van mijn bromfiets maar ik wilde er nog wel het een en ander aan “verbeteren” . Bromfietsen waren en zijn voor veel pubers nu eenmaal iets heel anders dan alleen een vervoersmiddel.
Als je als jongen van 17 een bromfiets had dan hoorde je er helemaal bij, mits de bromfiets cool genoeg was.
Nu was het woord cool in mijn jeugd nog niet zo in maar je begrijpt wel wat er bedoelt wordt.
En om mijn bromfiets cool te krijgen moest er veel gesleuteld worden aan het vehikel. Maar als je gaat sleutelen heb je gereedschap nodig en dat had ik nog niet.
Het gereedschap van mijn vader stelde niet veel voor.
Het gereedschap van mijn vader
De oplossing was het gereedschap van mijn vader gebruiken. Mijn vader was dan wel in het bezit van een gereedschapskist maar veel zat er niet in.
Maar een hamer, een paar steeksleutels, schroevendraaiers, een nijptang en een waterpomptang waren wel in de kist te vinden.
En zo begon ik op een zonnige zondagochtend te sleutelen alsof mijn leven er van afhing.
Wat ik allemaal aan mijn bromfiets wilde sleutelen weet ik allang niet meer maar dat het intensief was dat weet ik nog wel.
Ik had overigens de vreemde gewoonte om door de hele straat heen te sleutelen.
Ik begon tegenover ons huis met mijn vaders gereedschap en mijn brommer op dezelfde plaats.
Een Mobylette duwde je aan, dat was cool
Tussen het sleutelen door moest ik de door mij aangebrachte “verbeteringen” natuurlijk uittesten. Ik had het trapmechanisme van de brommer ondertussen verwijderd want dat was niet cool genoeg.
Als je er bij wilde horen dan duwde je de brommer aan en dus had ik de fiets mogelijkheden niet nodig.
Tijdens het aanduwen zette je een cool uitdrukkingsloos gezicht op en op zijn coolst bungelde er een shaggie in je mondhoek.
Aanduwen deed je overigens niet met een aanloop maar gewoon slenterend. De Mobylette had een vliegwiel koppeling. Het achterwiel dreef zorgde er tijdens het rijden voor dat het vliegwiel ging draaien.
Een Kreidler als deze was niet cool
Mijn vader keek bezorgd toe
Het vliegwiel greep op een bepaald moment vast waardoor de krukas ging draaien en daarmee de ontsteking.
Dit zorgde voor de noodzakelijke vonk en het starten van de bromfiets. En zo kon je tijdens het starten van je bromfiets flink cool blijven.
Als ik na een stuk duwen de brommer niet aan de gang kreeg zette ik hem ergens tegen een muur en ging het gereedschap halen wat ik dacht nodig te hebben.
Dit ging zo een groot gedeelte van de dag door zodat mijn vaders gereedschap aan het eind van de dag zo’n beetje door de hele straat lag.
Ik was nog lang niet klaar met sleutelen
Tegen de avond schraapte ik al het gereedschap weer bij elkaar en gooide dat in de stalen kist.
“moet je er zoveel aan sleutelen om hem goed te laten rijden ?” vroeg mijn moeder vol afgrijzen toen ik weer boven kwam.
Ik gaf een vaag antwoord omdat ik geen zin in discussie had en ik ontweek mijn vader om het gezeur over zijn gereedschap te ontwijken.
Mijn ouders begrepen me niet dacht ik bij mezelf en ging zwijgend naar mijn kamer.
Ik had de hele dag gesleuteld en ik vond dat ik op de goede weg was al was ik nog lang niet klaar.
Mijn ouders stelde geen vragen meer.
Ik had echter niet genoeg geld om mijn geliefde bromfiets in een keer helemaal naar mijn zin te maken.
Het duurde dan ook een tijd voordat ik aan de onderdelen kon komen die ik nodig had om mijn droom te verwezenlijken.
Ik wilde perse een brommer hebben die zich kon meten met de rest mijn leeftijd genoten. Een bromfiets waar je mee naar school kon en waarmee je bij je vrienden, en vooral je vriendinnen de blits kon maken.
Ik had mijn bromfiets, al was het nog niet zo’n bijzonder mooi exemplaar en voelde me al een stuk gelukkiger.
Niemand stelde meer vragen over mijn bromfiets
De Mobylette Eeg was in het geheel niet afgeveerd waardoor je constant het gevoel had dat je er vanaf stuiterde.
Achtervering op de Mobylette bouwen was niet mogelijk omdat het frame daar niet geschikt voor was. Het monteren van een geveerde voorvering behoorde wel tot de mogelijkheden.
Voor 10 gulden kon ik van een vriendje van school aan een geveerde voorvork komen die afkomstig was van een Mobylette Kaptein.
Met de voorvork door middel van een touw op mijn rug gebonden kwam ik op een vrijdagmiddag dolgelukkig weer thuis.
Aangezien ik tot nu toe alle vragen over mijn geliefde bromfiets had ontweken was er niemand meer die vragen stelde over het “vreemde voorwerp” dat ik bij me had.
Ik had besloten om het komende weekend in het geheel te besteden aan verbeteren van mijn “race monster”
Deel 4: Sleutelen was noodzaak