Toen ik een jaar of 20 was ging ik voor het eerst echt op reis naar Amerika. Ik vertrok samen met een vriend van mij voor het avontuur naar Amerika en reisde met een Honda 750cc dwars door het land de hele westkust af tot in New Mexico aan toe. We waren totaal onvoorbereid maar roken het avontuur. Het hoogtepunt was zonder twijfel Death Valley.
Deel 1: Van Goldwing naar XT500
Mijn eerste grote reis, Amerika
Ik ben 39 als ik besluit deze reis naar Australië te maken. Ik heb ondertussen bijna 30 jaar motorreis ervaring en ben redelijk zeker van mijzelf.
Dat was anders toen ik mijn eerste echt verre reis naar Amerika maakte in 1981.
Ik was toen 23 en behoorlijk groen. Ik vertrok, eigenlijk meer uit onvrede met mijn thuis situatie dan uit reislust.
Met een goede vriend van mij naar Amerika. Met veel te weinig geld op zak en nog geen motorfiets maar hunkerend naar avontuur stapte ik op het vliegtuig.
We konden de eerste maanden werken in Canada en zouden aldaar ieder een motorfiets kopen.
De beide Honda’s
Weer een Honda
Na enig zoeken vond Tim, mijn toenmalig motormaat, een Honda 750 four in de originele oranje kleur, we waren klaar voor onze tocht door Amerika.
Aangezien hij thuis de zelfde motorfiets had was de keus voor Tim snel gemaakt. Niet veel later vond ik ook een Honda 750 en we waren allebei zo trots als maar kon.
Een Harley Davidson v-rod of een Harley Davidson street glide zaten er niet in voor ons. We kozen voor een japanner.
Geld voor een Harley Davidson hadden we geen van beide en we vonden Japanners ook veel betrouwbaarder dan het Amerikaanse merk. Dat is overigens niet iets wat je snel tegen een Amerikaanse motorrijder zegt.
We het werken in Canada als bouwvakker ging ons beiden goed af. We spaarden genoeg geld om motorfietsen te kopen. We hielden genoeg ook geld over om door Amerika te reizen.
Ik op mijn Honda 750 in Nevada
Het hoogte punt was Death Valley
Tijdens het bouwen woonden we in een kleine caravan op het bouwterrein waar we werkten.
In de vrije uren ondernamen we verschillende tochten door Canada en door een klein deel van Amerika.
Voor de echte tocht door de verenigde staten van Amerika moesten we nog een tijdje werken en sparen.
Met het werk wat we in Canada hadden lukte het sparen makkelijk. We konden dus meer dan genoeg geld opzij leggen voor een mooie trip.
Het land van de Harley Davidson
Uiteindelijk vertrokken we naar het land van de Harley Davidson op onze Honda’s om een trip door het westen van Amerika te maken.
Vergeleken met mijn huidige trip was het allemaal redelijk ongeorganiseerd.
We hadden niet van te voren nagedacht over onze bagage mogelijkheden en verzonnen ter plekke oplossingen hiervoor.
Maar we hadden wel plezier. Las Vegas, de woestijnen van Nevada waren prachtig en zeker voor herhaling vatbaar.
Sleutelen aan een kapotte ontsteking
Een kapotte ontsteking en lekke uitlaat
Van hout hadden we zelf topkoffers gemaakt en de rest van de bagage hing er eigenlijk maar een beetje bij.
De motoren bleken ook minder betrouwbaar dan we hoopten. Zo viel de uitlaat van de motor van Tim onderweg uit elkaar zodat hij doof werd van het ongedempte uitlaat geluid.
De ontsteking van Tim zijn motor bleek ook niet in orde aangezien het tijdstip steeds verliep door een paar dol gedraaide boutjes.
Het waren natuurlijk nog contact punten in die tijd. Er ging veel mis tijdens de tocht maar toch hadden we een prachtige reis gemaakt. Ik vond de woestijnen indruk wekkend, met als hoogte punt Death Valley.
Tanken in Death Valley
Ik was een nikker lover vanwege een NL stikker.
De hitte in Iran was nog niets vergeleken met de temperaturen die we in Death Valley hadden maar ik ben nog maar in het begin van het Islamitische land.
In Amerika werden we ook niet overal met open armen ontvangen kan ik mij herinneren.
Amerikanen zijn behoorlijk chauvinistisch en daar kwamen we snel achter.
Zo smeet een Amerikaanse Harley rijder direct zijn biljartkeu neer tijdens een potje biljart.
Hij kwam er namelijk achter dat we op Honda’s reden. ” Do they ride on rice water ” vroeg hij met een verontwaardigde blik in zijn ogen.
Weinig verkeer in de woestijnen van Amerika
De NL sticker stond gewoon voor Nederland
In een café werd ik uitgemaakt voor “nikker lover” vanwege de NL sticker op mijn motor die gewoon voor Nederland stond.
Ik geloof dat ik de sticker toen maar verwijderd heb. Amerika heeft toen een behoorlijk indruk op mij gemaakt ondanks het niet geheel vlekkeloos verlopen van de reis.
We kwamen Amerikanen tegen die ronduit hartelijk en belangstellend waren. Maar er waren ook situaties waar we ons niet op ons gemak voelde.
Soms wilden we in een cafe iets gaan drinken maar besloten het toch maar niet te doen. Dit kwam dan omdat het volk in het cafe niet vriendelijk overkwam.
de ingang van Death Valley met de motorfiets van Tim op de voorgrond
We delen de mooie herinneringen aan Amerika
Als je op een motorfiets het onbekende tegemoet gaat kan het niet anders zijn dan dat je geen vlekkeloze reis hebt.
Je gaat tenslotte op reis omdat je het avontuur zoekt en dus kan er ook wel eens iets mis gaan. Veel mensen vroegen of ik een jaar vakantie niet te lang vond.
Het is een opmerking die veel zegt over de mensen die het zeggen. Reizen en vakantie zijn twee heel verschillende dingen. Reizen is soms zwaar en ongemakkelijk Vakantie is relaxen.
Tijdens mijn jaar durende reis heb ik ook wel eens een week of langer vakantie genomen. Gewoon op een tropisch strand alleen maar relaxen verder niet.
Reizen kan soms zwaar zijn
Georganiseerd reizen voor een vlekkeloze reis
Wil je een voorspelbare en vlekkeloos verlopen reis dan kan je beter georganiseerd reizen, als je dat reizen kan noemen tenminste.
Er zijn ondertussen weer veel foto’s van de Amerika trip boven water gekomen zodat de herinneringen weer zijn gaan leven.
Sinds kort spreek ik mijn oude motormaat weer regelmatig en we hebben het dan nog steeds over onze Amerika trip.
We kunnen nu wel lachen om wat er allemaal mis ging tijdens de reis en delen nog steeds de mooie momenten.
De Amerika trip was ook een deel van mijn zoektocht naar vrijheid en avontuur. Het is een herinnering die nooit meer weg gaat. De reis is nu bijna 40 jaar geleden maar staat mij nu nog helder bij.
29: In Iran krijg je vanzelf thee