In de laatste Turkse stad voordat ik Iran in rij is volgens reisgidsen als de Lonely Planet niet veel te doen. De praktijk is echter anders, Dogubayazit blijkt een stoffige maar zeer gezellige stad waar veel te doen is. Het blijkt ook een magneet te zijn voor allerei reizigers en ik maak als snel vrienden.
Deel 1: Van GoldwRing naar XT500
Reizen door PKK gebied
Het motorrijden in Turkije bevalt me best goed. De bevolking is over het algemeen vriendelijk, de wegen zijn redelijk en de benzine is goedkoop.
Turkije is dus een vriendelijk motorland maar wel ruig en dat is precies waar ik deze reis om maak. Weg uit het gewone en geplaveide bestaan en op zoek naar avontuur.
Mijn volgende doel is Dogubayazit. Dogubayazit is de laatste Turkse stad die ik tegenkom voordat ik Iran binnen rij. De Turkse stad ligt aan de oude zijde route.
Een route die bekend stond als handelsroute die tussen China en het oosten van Azie liep. De Zijderoute is niet meer dan een herinnering maar er zijn nog wel wat resten te vinden van oude Karavanserais.
Een Karavanserai is een overnachtingsplek voor de handels karavanen die langs de oude zijderoute liepen.
Restanten van een Karavanserai, een overnachtingsplaats aan de zijderoute
genoeg hotels in Dogubayazit
En enkele van die resten zijn dicht bij Dogubayazit te vinden. Ik verwacht niet veel van Dogubayazit of Dogbiscuit (hondenkoekje) zoals het ook wel wordt genoemd.
De naam Dogbiscuit dankt de plaats aan zijn stoffige rommeligheid. Ik bedenk dat ik van plan ben er slechts een nacht te verblijven en dus heb ik nergens moeite mee.
Er zijn ongetwijfeld hotels in Dogubayazit dus overnachten kan lukken. De volgende dag vertrek ik toch richting Iraanse grens, denk ik bij mezelf.
Dogubayazit kan alleen maar erger zijn dan Erzurum denk ik en daar was al niets te beleven.
Kogelgaten in de ruiten van een van de hotels in Dogubayazit na pkk aanslagen
Motorrijden in Turkije blijft prachtig
Alhoewel er wel een paar dingen te zien zijn in Dogbiscuit maar ik weet niet of ik daar tijd aan ga besteden.
De route van Erzurum naar Dogubayazit is even prachtig als de rest van Turkije of misschien wel mooier. Ik heb sowiezo al genoeg gezien van Turkije en ik wil door naar Iran.
Het landschap is woest en onontgonnen en de bevolking is prachtig en vriendelijk.
Ik moet onderweg meerdere keren aangeboden thee afslaan omdat ik eindelijk eens wil doorrijden.
Het gaat allemaal met een eindeloze beleefdheid, vriendelijkheid en veel handen schudden.
Stoffige straten in Dogubayazit.
Een kamer met douche voor 12 dollar
Aan het eind van de dag kom ik aan in die laatste stad in Turkije en zoek een hotel.
Het eerste hotel lijkt meer op een stal dan op een hotel. Er ligt in een stoffig hok een matras op de grond en dat is het dan.
Dit gaat me te ver denk ik ook al zal het weinig kosten en ik rij verder de stad in.
Een stuk verderop staat een groot modern uitziend gebouw dat als hotel dienst doet. Ik parkeer de Ténéré en loop naar binnen.
Een verlaten weg door het oosten van Turkije
Gezellig thee drinken in de lobby
Van binnen ziet het er zeer modern en erg netjes uit. In de lobby staan keurig nette lederen stoelen en banken en ik word door de zeer charmant vrouwelijke hotelmanager uitgenodigd voor thee.
Uiteraard is dit niet meer dan een verkoop praatje van de dame maar het gaat allemaal heel gemoedelijk. De thee smaakt prima en er is te onderhandelen over de prijs van de kamer.
Ik kan voor 12 dollar een kamer krijgen met douche en toilet. De motorfiets kan wel ergens in de keuken van het restaurant gezet worden zegt ze.
Uiteindelijk blijft Tenere buiten voor de deur staan maar het gaat allemaal goed.
Ik probeer de prijs naar 8 dollar te onderhandelen maar kan uiteindelijk haar charmes niet weerstaan en ga akkoord met 10 dollar.
Mount Ararat in Turkije
Makkelijk reizen door PKK gebied
Ach denk ik bij mezelf het is waarschijnlijk voor een nacht. Morgen rij ik Iran binnen. Ik wordt op een prettige manier zenuwachtig bij het idee de volgende de grens over te gaan.
Ik besluit een beetje rond te kijken in de stad en kom al doende twee Britten tegen waarvan een van Pakistaanse afkomst.
Met zijn tweeën reizen ze door Turkije met bussen en treinen. We besluiten samen ergens thee te drinken want dat doe je nu eenmaal in dit land. Samen met nog een derde backpacker bezoeken we diverse theehuizen en spelen we Triktrak.
Tegen de avond gaan we ergens kebab eten en spelen tot laat in de avond backgammon en triktrak.
Gewapende burgerwachten en thee
Onderwijl worden er liters thee genuttigd. Terwijl we zo aan spelen zijn rijden er met regelmaat pick-up trucks rond met gewapende burgerwachten er.
Nodig vanwege mogelijke PKK aanvallen. Tja we zitten nu eenmaal in PKK gebied. Als ik de koerden in Dogubayazit vertel over de PKK in Nederland begrijpen ze er niets van.
De PKK staat bekend als Koerdische arbeiderspartij, letterlijk betekend het arbeiderspartij van Koerdistan. In 1978 werd de PKK opgericht door Koerdische studenten en door pkk leider Abdullah Öcalan.
In 1999 werd Öcalan opgepakt door Turkse rode baretten en sindsdien zit hij gevangen op het eiland Imrali in de zee van Marmara.
Aardig hotel personeel in Dogubayazit.
De Ishak Pasa
Ik en mijn nieuwe vrienden trekken ons er weinig van aan en spelen door. Onder mijn nieuwe vrienden is ook een Engelse Koerd die zich niet op zijn gemak voelt.
Ik kan dit wel begrijpen, in een land als Turkije ben je als Koerd niet overal gewenst. Die avond spreken we af dat we de volgende dag de Ishak Pasa gaan bezoeken.
De Karavanserai van Dogubayazit die ooit ten tijde van de zijde route als overnachtingplaats fungeerde. Het is in 1685 gebouwd en wordt redelijk goed onderhouden.
Het lijkt erop dat Dogubayazit meer is dan een hondenbroodje en dat ik er langer dan een dag ga blijven. Ik heb tenslotte weer nieuwe vrienden gevonden.