Met in binnenrijden van Istanbul heb ik het idee dat ik echt op reis ben. Turkije is een land waar ik nog nooit geweest ben en dat geeft een extra avontuurlijk gevoel. De stad van de blauwe moskee en het Topkapi is geeft mij het gevoel dat ik echt een wereldreiziger ben.
De grens van Turkije
Griekenland is niet echt bijzonder meer voor me aangezien ik er al een paar keer eerder ben geweest.
Ik doorkruis Griekenland zo snel mogelijk en bereik na een paar dagen de Turkse grens. Ik ben hier niet voor een Turkije vakantie maar voor een lange reis, in tegenstelling tot de gemiddelde toerist.
Het weer in Turkije is prima als ik de grens oversteek en ik kan niet wachten om verder het land in te rijden.
Aan de Turkse grens wordt er druk gestempeld in mijn paspoort ,mijn motorfiets plus bagage worden grondig onderzocht.
De Blauwe moskee in Istanbul
Turkije is lekker relaxt
Het gaat er allemaal heel relaxt aan toe en de mensen zijn bijzonder vriendelijk. Mijn carnet hoef ik voor Turkije niet te laten afstempelen, dat begint pas in Iran.
Als de papierwinkel aan de grens voorbij is loop ik prettig gespannen naar mijn Ténéré terug, klaar om het onbekende tegemoet te gaan.
Ik wordt echter door iemand nageroepen dat ik terug moet komen omdat ik mijn bankpasje heb laten liggen.
Niet handig maar ik ben dan ook behoorlijk opgewonden. Als ik alles geregeld heb start ik de Ténéré en rij enigszins nerveus het Turkse landschap in.
Onderweg naar Istanbul overnacht ik in een hotel langs de weg. De Ténéré kan veilig achter slot en grendel gezet worden en dat geeft een gerust gevoel.
Die avond zit ik op het dakterras van het hotel een Turkse maaltijd te nuttigen terwijl ik van de ondergaande zon zit te genieten.
kwajongens bij het Topkapi museum
Een hotel in het hart van Istanbul
De volgende dag rij ik Istanbul binnen. Ik stop ergens in de stad en pak mijn Lonely Planet gids om te kijken waar ik het beste een hotel kan vinden.
Ik kies voor een hotel in het oude hart van de stad omdat ik dan gemakkelijk de hoogtepunten van de Istanbul kan bezichtigen.
Als ik zo stil sta en een beetje om mij heen kijk voel ik mij echt een vreemdeling. Ik sta naast een speeltuintje waar moeders hun kroost in de gaten houden, het verkeer raast om mij heen en er is een moment van twijfel.
Wat doe ik hier denk ik, waar ben ik aan begonnen. Met een lichte twijfel in mijn hart stap ik weer op en rij rustig met de stroom van het verkeer mee en zo arriveer ik in het hart van Istanbul.
Motorreizen begint langzaam te wennen.
Als ik stop om te bekijken waar ik een hotel kan vinden komt er een Jonge man naar mij toe en raadt mij een hotel aan.
Ik rij stapvoets achter hem aan en kom bij een klein hotel aan. Het is al laat dus ik check in en zie dat de man geld krijgt van de hotel manager.
De man is dus een hotel ronselaar bedenk ik me. Ik verblijf 2 dagen in Istanbul en bekijk zoveel mogelijk van de stad als ik kan.
In de avonduren zit ik tussen de toeristen op de verschillende terrassen in de stad, eet wat en drink een biertje.
Ik bezoek het Topkapi museum, verschillende grote moskeeën, waaronder blauwe moskee en de grootste bazaar van Istanbul.
Ik dwaal een beetje door de oudere wijken in Istanbul. Het reizen begint langzaam te wennen en ik ben nog maar net begonnen.
Na 2 dagen heb ik genoeg van de grote stad. Istanbul is prachtig en zeker het bezoeken waard maar ik wil verder met mijn reis.
Liever geen snelweg
Ik vertrek uit Istanbul en zoek mijn weg naar mijn volgende stop in Iznik. Iznik is een onbeduidend plaatsje in Turkije ,dat ligt aan het meer van Iznik.
Het plaatsje staat beschreven als een aantrekkelijk oord om even te vertoeven tussen de Turkse bevolking en dat blijkt te kloppen. Het weer in Turkije is nog mild omdat de zomer op zijn eind loopt en de winter nog wel even weg blijft.
Aangezien het verkeer in Turkije erg chaotisch is en vooral in Istanbul, is het verstandig om je snelheid aan te passen. Turkije kent zo zijn eigen verkeersregels en dat vergt wat aanpassingen.
Ik rij daarom op secundaire wegen vaak niet harder dan 80 en zelfs dat is soms te hard. Turkije is echter niets vergeleken met wat ik later in India ga meemaken maar hierover later meer.
Richting aangeven is zeldzaam
Richting aangeven is ook geen gewoonte in Turkije en alles rijdt kriskas door elkaar heen. Ik moet zeer geconcentreerd rijden om ongelukken te vermijden.
Ik vermijd bovendien de snelwegen omdat je meer ziet als je secundaire wegen rijdt en omdat ik het rustig aan wil doen.
De Ténéré is uitermate geschikt voor het rijden op de kleinere wegen dus wat dat betreft gaat het prima.
Tegen de avond kom ik in Iznik aan en parkeer mijn motor aan het meer van Iznik. Ik kijk op mijn gemak rond, loop richting een klein hotel en vraag om een kamer. Een kamer kost 25 dollar en dat vind ik eigenlijk te duur.
Turkije is meer dan Istanbul
Ketting smeren helpt
Na een beetje onderhandelen kan ik de kamer voor 20 dollar krijgen. Ik probeer nog even verder te zakken en kom uiteindelijk uit op 15 dollar per nacht.
Als ik zeg dat ik twee nachten wil blijven krijg ik de kamer voor 12,50 dollar per nacht. Het onderhandelen gaat allemaal heel vriendelijk en gemoedelijk.
Ik pak de noodzakelijk spullen van mijn motor af en leg deze in mijn kamer. De motor mag ergens in de tuin van het hotel staan.
Voor mijn reis heb ik een aantal kleine busjes kettingspray meegenomen en daar ga ik eerst mijn ketting mee inspuiten.
Als ik zo bezig ben merk ik dat er een man achter mij is gaan staan met zijn brommer in zijn handen. Hij vraagt vriendelijk of ik zijn ketting ook even onder handen wil nemen. Geen probleem denk ik en ik spuit zijn ketting in.
Verkeer op het Turkse platteland
Een smerig broodje en gratie thee.
De man blijkt de eigenaar van het hotel te zijn en als dank voor het inspuiten van zijn ketting krijg ik gratis thee met cake. Ik loop een beetje rond door het dorp en over de boulevard en wil bij een kraam een broodje kopen.
Het broodje wordt klaar gemaakt met kaas, tomaat, komkommer en andere lekkere dingen.
Net als ik het broodje wil aannemen spuit de jongen een grote straal ketchup op mijn lekkernij. Het broodje wordt vervolgens tussen een gloeiend heet wafelijzer plat geperst.
Het geheel komt er zwart geblakerd en rood van de ketchup uit. Ik neem het broodje teleurgesteld aan van de vriendelijk jongen en neem 2 happen. Het smaakt naar verkoold hout met ketchup.
Een tankstop in Turkije
Ik ben nog maar net onderweg
Na 2 happen gooi ik het broodje buiten het zicht van de kraam weg. Op een terras bestel ik thee en raak in gesprek met een Turkse man.
De man verteld mij dat hij lange tijd in Nederland en Duitsland heeft gewerkt en nu met pensioen is.
Het gesprek gaat half in het Duits en Nederlands en af en toe een beetje Engels. De man begint te vertellen over het werk dat hij gedaan heeft maar het gesprek krijg al snel een andere wending.
Het gesprek gaat op een gegeven moment over de koerden die in Turkije wonen en hoe hij hierover denkt. “Koerden” zo zegt de man “zijn net ratten, ze planten zich voort als konijnen en doen niets voor de kost” .
Hier heb ik geen zin in
De Koerden zijn verspreid over verschillende landen in de wereld. Koerden behoren tot de Iraanse volkeren en spreken hun eigen taal. De Koerden stammen af van verschillende etnische groepen
Ik kijk de man verbaasd aan knik een beetje maar zeg niet veel meer. Ik drink mijn thee op, zeg de man gedag en wandel verder door Iznik.
Zo denken meer mensen in Turkije over de Koerden want ik hoor dit vaker. Hier heb ik geen zin in denk ik. Ik blijf 2 dagen in Iznik en bezoek een museum.
Ik bekijk een plaatselijke moskee de markt en slenter in de avonduren heerlijk over de boulevard van Iznik. Ik geniet nu al van mijn wereldreis en ik ben nog maar in Turkije.
In Turkije onderweg naar Cappadocia
Na 2 dagen in het charmante Iznik te hebben gelogeerd wordt het tijd om weer verder te gaan. Ik neem afscheid van het hotel personeel, die mij echt als een gast hebben behandeld, en zet mijn reis voort.
De volgende bestemming is Cappadocia een gebied in Turkije dat bekend staat om zijn wonderlijke schoonheid.
Het landschap van Cappadocia bestaat voor een groot deel uit een zachte steensoort dat door de regen en de wind is uitgesleten. Hierdoor heeft het landschap allerlei bizarre vormen aangenomen.
Als ik Iznik verlaat gaat dat gepaard met gemengde gevoelens. Ik ben nog maar een paar dagen in Turkije en vind het nu al een geweldig land. Ik rij via Bursa over de secondaire wegen richting Cappadocia.
Rijden door een prachtig ruig landschap
Ik wil mijn leven veranderen
Onderweg stop ik de nodig keren om thee te drinken en af en toe iets te eten. Op een van de plaatsen vraagt een jongeman waarom ik aan het reizen ben.
Ik antwoord “Ik wil mijn leven veranderen” de jongen kijkt mij niet begrijpend aan en schudt zijn hoofd.
Ik besef dat wereldreizen een zekere vorm van decadentie is. Er zijn veel mensen die om te overleven alleen maar moeten werken. Het kunnen maken van een dergelijke reis is een luxe die veel mensen zich niet kunnen veroorloven.
Ik zet mijn reist voort en stop op een gegeven moment bij een bijna verlaten benzine station. Ik tank de motor vol en wil de afrekenen als een ander Turkse motorrijder naar mij toe komt lopen.
Hij verkoopt hele kleine boekjes. Het blijken kopieën van de Koran te zijn. Ik sla het aanbod met een vriendelijk glimlach af, drink een glas thee, aangezien thee drinken nu eenmaal hoort bij het tanken in Turkije, en rij door.
Genoeg thee voor vandaag
Ik vervolg mijn reis en passeer een militaire kazerne waar een op wacht staande militair mij salueert terwijl ik voorbij rij . Aangezien ik zelf ook ooit militair ben geweest salueer ik staande op mijn voetsteunen terug.
Ik voel hierbij een zeker emotie, belachelijk misschien maar ik voel nu eenmaal een band.
Zo doorkruis ik het prachtige Turkse landschap en stop zo nu en dan om thee te drinken. Turkije is echt een feest om te Door heen te reizen.
Het land is prachtig, de mensen zijn bijzonder vriendelijk de prijzen zijn aantrekkelijk. Tegen het einde van de dag ben ik weer opzoek naar een hotel. In een verlaten uitziend dorp zie ik 3 jonge mannen op een bankje zitten.
Onverharde weg in Turkije
Meer dan genoeg thee voor vandaag
Ze bieden mij Thee aan maar ik heb die dag al meer dan genoeg thee gedronken en sla het aanbod af.
Ik vraag of er een hotel in het dorp is maar dat blijkt niet zo te zijn. In het volgende dorp is er wel iets, zo maken ze mij duidelijk. Ik rij door en kom in het volgende dorp inderdaad iets tegen wat je een hotel zou kunnen noemen.
Het hotel is gevestigd in een oud kantoor en er zijn kamers vrij. Ik krijg een kamer aangewezen met douche en toilet. Een hotel zoals je ze alleen in Turkije vindt.
De man toont mij de kamer en wil mij ook het toilet laten zien maar doet dit, nadat hij eerste zelf een blik in het toilet heeft geworpen. Ik krijg de kamer toch maar niet. Nieuwsgierig als ik ben neem ik toch een kijkje in het toilet en begrijp gelijk de reactie.