Ik was 23 en ik had het gevoel dat de wereld aan mijn voeten lag. Niemand kon mij iets maken en daar zou ik van profiteren ook. 23 is een leeftijd waarop je je onsterfelijk voelt. Zeker als je in een vrije wereld leeft. De plannen om naar Amerika te gaan kregen serieus vorm en het werd tijd om te gaan. Hoe mijn ouders er over dachten daar dacht ik niet aan. Het was hun nachtmerrie en mijn droom.
Deel 1: De brommer tijd kwam er aan
Op een Honda door Amerika
Het was zover. Na een flinke tijd van hard werken konden we onze tickets naar Amerika betalen.
Ik had bovendien nog geld gespaard door het vele overwerk wat ik in die tijd kon doen. Ik kon dus een goeie start maken. Amerika kwam in beeld. We gingen naar het land van de Chevrolet.
Mijn motormaat had op zijn beurt ook geld gespaard voor een goede start. We zouden in Canada bij kennissen een tijdje gaan werken om onze trip door Amerika te kunnen maken.
De weg naar het avontuur lag open en ik kon bijna niet wachten tot de datum kwam waarop we naar Amerika konden vertrekken.
De beide Honda’s CB750 voor de caravan
De Honda Goldwing stond veilig
We vertrokken met onze rugzakken op richting Schiphol voor mijn vlucht richting Seattle. Ik had mijn net 2e hands aangeschafte Honda Goldwing veilig gestalt.
Vanuit Seattle konden we de bus naar Canada nemen waar we zouden gaan bouwen aan een huis. Na de bouw van het huis zou de trip door Amerika beginnen.
Om geld te besparen hadden we stand-by tickets gekocht. Stand-by tickets zijn tickets waar geen vaste vertrek datum op staat.
Met een stand-by ticket is het de bedoeling dat je wacht tot er een plek vrij is in het vliegtuig waar je mee vertrekt.
Zodra dit het geval is kun je instappen en vertrekken. En we hadden geluk.
We vertrokken diezelfde avond
We konden die zelfde avond op een vlucht stappen voor onze motorreis. Want met dat idee gingen we op reis en Amerika lag aan onze voeten.
We hadden echter geen rechtstreekse vlucht op Seattle. Op de rechtstreekst vlucht was geen plaats maar richting New York was er nog plek.
We vlogen in eerste instantie dus naar New York. Vol vertrouwen stapten we op het vliegtuig naar New York.
De vlucht naar Seatle ging via New York, Chicago, Houston, en Los Angeles. Meer dood dan leven kwamen we in Seatle aan maar we waren waar we wezen moesten.
Het duurde een paar dagen voor we uiteindelijk konden landen op het vliegveld van onze bestemming. Maar uiteindelijk kwamen we waar wezen moesten.
De Honda’s ergens onderweg in Amerika. Amerikanen dachten dat mijn NL sticker voor “Nikker Lover”stond. Ik heb hem maar verwijderd.
De vliegtocht duurde twee dagen
Ik geloof dat de vliegtocht in zijn geheel twee dagen en nachten heeft geduurd. We waren allebei meer dood dan leven toen we in Seatle aankwamen.
Door al het vliegen was er geen tijd voor slapen waardoor er sprake was van een flinke Jetlag. Het avontuur Amerika was begonnen. Onze motorreis door Amerika was aanstaande. Ik voelde het door mijn hele lijf.
We zouden gaan werken in de hout skeletbouw. We gingen tenminste voor het bouwen van één huis aan de slag gaan.
Tijdens de bouw van het huis zouden we verblijven in een kleine caravan We hadden wel een hele grote tuin tot onze beschikking.
een deel van de Death vally map
Houtskelet bouw in Canada
We hadden er in ieder geval zin. Lekker in de buitenlucht bouwen aan een huis en het was zomer dus wat kon er verkeerd gaan. We spaarden zo voor onze motorreis door Amerika.
Dat het zo’n beetje de natste Canadese zomer van de afgelopen twintig jaar zou worden dat wisten we toen nog niet. Amerika zou anders zijn, zeker waar heen zouden gaan.
Houtskeletbouw betekend letterlijk dat er eerst van hout een skelet gebouwd wordt. Het is een typische manier van bouwen in Canada en Amerika.
Een van de Honda’s had ontsteking problemen
Zoeken naar een geschikte motorfiets
De muren worden plat op de grond gemaakt en als er een klaar is wordt deze rechtop gezet en aan de andere muren vastgemaakt.
Zo ontstaat dus een skelet wat later met houten platen aan de buitenkant en gips platen aan de binnenkant dicht gemaakt wordt.
Na een week of twee werken vonden we het tijd worden om naar een geschikte motorfiets te gaan zoeken zodat we eigen vervoer hadden.
We zochten in de lokale krantjes en bladen. Gingen diverse adressen af in onze zoektocht naar de ideale tweewieler.
Uiteindelijk kwamen we beide uit op een Honda 750cc viercilinder. Voor mijn maat was dit alsof hij thuis kwam want hij had thuis een zelfde motorfiets.
Onderweg
Een zwarte en een gouden Honda
Voor mij was het een klein stapje terug want ik had een half jaar voor mijn reis mijn eerste Honda Goldwing, (GL1000) gekocht maar dat deerde mij niet.
Achter de aanschaf van deze Honda Goldwing en het inruilen van mijn cb 550 four zit trouwens weer een ander verhaal. Dat verhaal komt later aan de orde.
De Honda van mijn maat was in de originele gouden kleur gespoten. Ik kon een zwart gespoten Honda motorfiets kopen die goed genoeg was voor onze motorreis.
Beide motorfietsen waren voorzien van zogenaamde vier in een uitlaten. We waren dolgelukkig en parkeerde trots onze motor voor onze caravan in “onze” tuin.
Primitieve manier van slapen onderweg
Ik voelde me onsterfelijk
We werkten samen met de Canadese timmerman hard aan de fundering van het huis en gingen op de vrije dagen toeren met onze motorfietsen.
Als het weer het toeliet verkende we grote delen van Canada. We haalden ook redelijk gevaarlijk gevaarlijke stunts uit, zowel met bouwen als op de motorfiets.
Zo liepen we met kruiwagens grind over een aantal smalle planken, naar de andere kant van de onderbouw van het huis. Onder ons bevond zich de toekomstige kelder op een meter of 3 of 4 lager.
Ook op de motorfiets wilden we nog al eens vreemde stunts uit halen. Ik was niet verzekerd voor medisch kosten want dat vond ik te duur en niet nodig, tja wat wil je ik was begin 20 en voelde mij onsterfelijk.
Pech onderweg
Een Canadese timmerman
We hadden veel plezier in het bouwen en leerden veel van de Canadese timmerman maar aan alles komt een eind en we wilden gaan reizen.
De Canadees waar we zo goed mee konden samenwerken vertrok en er kwam iemand anders voor in de plaats.
De vervanger was dominee geweest en was nu Timmerman. Voor ons betekende deze nieuwe man het voorlopige einde van het werk.
Volgens de nieuwe timmerman waren wij niet geschikt voor ons werk en dus konden we beter gaan.
Voor ons maakte het niet zoveel meer uit. We waren bezig met onze motorfietsen voor te bereiden voor onze Amerika trip en daar hadden we het druk mee.
De ” ingang” van Death Valley
Een Honda met een houten topkoffer
De beide Honda’s werden door ons uitgerust met van hout gemaakt topkoffers.
We beseften dat we door woestijnen van Amerika zouden gaan. We hadden daarom allebei het idee dat we meer brandstof mee moesten nemen.
De Honda CB750 kon niet zoveel benzine meenemen en dus namen we ieder een jerrycan mee. We hadden zo 5 liter extra benzine bij ons. Alles bij elkaar moest dat voldoende zijn voor een flinke motorreis.
Voor zover ik mij nog kan herinneren hebben we de extra brandstof niet eens gebruikt. Beide Honda’s reden behoorlijk zuinig reden maar het gaf een veilig gevoel.
Ik had nog nooit een woestijn gezien
Ik had als Nederlander nog nooit eerder kennisgemaakt met de woestijn ik voelde als ik in een Amerika film zat.
Het moment dat ik met de motorfiets van Canada Amerika in reed was magisch voor mij. Canada was natuurlijk al bijzonder maar Amerika gaf je toch een heel ander gevoel.
De steden, de wegen de mensen alles was anders en vooral groter. De woestijnen van Nevada en Arizona waren fantastisch. Toen we Death Valley inreden was ik letterlijk sprakeloos. Hier wat Death Valley facts
Ook dit ging weer voorbij
De hitte en de omvang van Death Valley waren overweldigend en beangstigend tegelijkertijd. Het waren ook van die momenten dat ik door een somberheid kon worden overrompeld.
Wetende dat ook dit weer voorbij zou gaan en ik weer bij mijn ouders zou gaan wonen. Dat drukte mijn stemming. Het gewone leven zonder avontuur was mijn nachtmerrie en niet die van mijn ouders zo bleek.
Omdat er van alles en nog wat rondkroop op de grond in Death Valley waren we op picknick tafels gaan liggen om te overnachten.
De CB750 met zelf gemaakt topkoffer
Geen licht vervuiling in de woestijn
De hemel boven ons was op een magische manier gevuld met sterren en de temperatuur was drukkend.
We waren overigens de enige op de Death Valley camping, die eigenlijk niets meer was dan een zandvlakte met een paar tafels.
Wat de temperatuur toen was weet ik niet meer. Het Death valley temperature record staat in ieder geval op 53,9 graden celsius.
Het water uit de kraan was heet genoeg om mee af te wassen en in de schaduw was het al zo heet dat je bijna flauw viel.
Het bleef de hele nacht heet en vooral pikkedonker want lichtvervuiling heb je niet in de woestijn. Zo ook in Death Valley.
We hebben tijdens onze trip veel van de verenigde staten gezien. De Grand Canyon, Las Vegas, de grote woestijn staten Arizona en Nevada, New Mexico en dan natuurlijk Death Valley.
De motorfietsen hadden wat problemen
We gingen redelijk onvoorbereid op reis maar hebben toch veel gezien en gedaan. Het ging mij voornamelijk om het avontuur en in dat opzicht was het zeker een geslaagde trip.
Hoelang onze trip duurde weet ik niet meer precies maar wat ik wel weet is dat niet alles van een leien dakje ging. De motorfietsen waren niet zo betrouwbaar als we gehoopt hadden.
We hadden behoorlijk last van de warmte en moesten veel ontberen zo op reis. Het geld ging sneller dan we wilden maar we hebben wel heel wat van Amerika gezien.
De hitte maakte ook dat onze Honda’s het soms er moeilijk hadden. Ik kan me nog herinneren dat we op een gegeven moment een borrelend geluid bij de motoren hoorde.
Lange rechte en vooral stille woestijn wegen daar ga je even voor liggen
Mijn eerste grote reis
Het was mijn eerste echt grote reis en daar heb ik veel van geleerd. Het was ook niet meer dan een opstap naar iets veel groters.
Toen we gingen onderzoeken waar het geluid vandaan kwam, kwamen we er achter dat de motorolie aan het koken was. Kennelijk kan motorolie flinke temperaturen hebben want de Honda bleef het doen.
Motorische bleven de beide Honda’s het altijd doen. Er vielen links en rechts wel onderdelen vanaf maar ze beleven het toch doen.
De reis door Amerika is mij altijd bij gebleven, en het was zeker niet mijn laatste grote reis.
Een prachtig boek over de zeer betrouwbare Honda CB750