Ik ben echter niet van plan om in een rechte lijn over de snelweg naar noord Thailand te rijden aangezien ik toch nog het een en ander wil zien van het land. Ik ben dan wel meerdere keren in Thailand geweest maar heb nog niet alles gezien. Thailand, het vroegere Siam ligt aan mijn voeten.
Deel 1: Van Goldwing naar XT500
De files van Bangkok Thailand
Ik wil vanavond ergens in het plaatsje Phimai aankomen wat op ongeveer 300 km van de hoofdstad ligt. Bangkok Thailand is nu klaar.
Om zoveel mogelijk file ellende te voorkomen besluit ik om, om een uur of 7 weg te rijden van Khaosan road.
Maar ondanks het vroege uur beland ik in de meest vreselijke files die Bangkok kent. Bovendien kan ik de route naar snelweg niet vinden.
Ik probeer met behulp van de stadskaart van Bangkok een uitweg te vinden richting de snelweg maar dat lukt niet.
Uiteindelijk vraag ik aan een Thaise motorrijder of hij mij de weg naar de snelweg kan wijzen. Ik kijk nog een keer om en denk nog even what to do in Bangkok ? Leave denk ik en draai me om.
De motorrijder vindt het prima en rijdt met hoge snelheid voor mij uit. Met veel moeite kan ik de door het verkeer slalommende motorrijder bijhouden.
Bangkok bij nacht
De Tenere houdt het wel bij
Niet dat de Tenere het 90cc motorfietsje niet kan bijhouden natuurlijk. De Thaise motorrijder rijd echter met ware doodsverachting door het verkeer.
Hij brengt mij wel waar ik wezen moet. Zodra ik op de snelweg zit en Bangkok uit ben neem ik een afslag richting een secundaire weg.
Ik wil het liefst op de kleinste wegen rijden omdat je dan het echte Thailand ziet, vind ik. Het echte Thailand hete vroeger overigens Siam waarvan Sukhothai de hoofdstad was.
Na een paar afslagen kom ik inderdaad op de echte kleine binnendoor wegen en laat Bangkok achter mij. Bangkok is hoe dan ook een boeiende stad maar liever niet met eigen vervoer.
De secundaire wegen in Thailand zijn schitterend om te rijden maar er is wel een probleem.
Tempel in Thailand , met excuses voor de slechte kwaliteit van de foto
Het Thaise schrift is voor mij niet te lezen
De verkeersborden zijn allemaal in Thais schrift geschreven en dat kan ik natuurlijk niet lezen.
Nadat ik een tijdje toch geprobeerd heb de route te volgen geef ik het op en zoek de iets meer doorgaande wegen.
Het is jammer dat ik de allerkleinst wegen niet kan volgen vanwege de taal want je ziet Thailand op deze manier wel van de mooiste kant.
Dit bevalt prima, ik rij geen snelweg maar goed begaanbare secundaire wegen die mij door verschillende steden dorpen voert.
Ik stop zo nu en dan voor een Noodlesoep of gebakken rijst met wat te drinken. Noodlesoep is voor mij vaak de echte reden om te stoppen want dat is een delicatesse in Thailand.
Als ik dit doe begeef ik mij gelijk onder de lokale bevolking. De route op de borden staat aangegeven in het Engels.
Hard rijden doe je niet als je op reis bent
En met de kaarten van Thailand die ik bij me heb kan ik uitstekend mijn weg vinden. De maximum snelheid die ik hier mag rijden is ongeveer 80 en dat is lekker met de Tamaha Ténéré.
Hard rijden doe je niet als je zo op reis bent en zeker niet in dit soort landen. Wat dat betreft is de Tenere een uitstekende motorfiets voor dit werk.
Dit is motorrijden zoals ik het het liefste doe. Lekker op mijn gemak toeren en veel zien zonder stress.
Want Thailand kent ook geen stress. In het land van de Budah is stress niet bekend.
Alles gaat naar wens, behalve dan dat de hitte me af en toe teveel dreigt te worden waardoor ik regelmatig even stop langs de weg.
De hitte in Thailand is drukkender dan in Iran of Pakistan. Soms rijd ik stukken met mijn vizier open in de hoop wat koelere lucht binnen te krijgen maar dat werkt averechts.
Tempel in Phimai Thailand
De zon is me soms teveel
De wind komt mijn helm binnen als een hete föhn en maakt dat ik nog meer moeite heb met de temperatuur.
Ik krijg ook last van de schitterende zon op het hete asfalt. Door de weerkaatsende zon krijg ik steeds meer last van hoofdpijn.
Ondanks de zonnebril die ik op heb krijg ik last van de zon in Thailand. Veel bijzondere stopplaatsen zijn er niet langs de weg.
Meestal stop ik dan maar bij een tentje om even wat te eten of te drinken.
Als ik ergens bij een klein cafeetjes stop om wat te eten schuift iemand gelijk een geopende fles Shinga bier onder mijn neus.
Ik bedank voor het bier
Ik bedank beleefd voor het biertje want ik weet zeker dat ik niet verder kan rijden na een half liter ijskoud bier. Ik hou het bij een Cola en een portie rijst.
De Tenere lijkt geen enkel probleem te hebben met de hoge temperaturen.
Ondanks het feit dat het toch een luchtgekoelde motor is. De motor gebruikt wel iets meer olie dan aan het begin van de reis maar dat zal te maken hebben met de temperatuur.
Wat mij meer verbaasd is dat ik nog steeds met dezelfde set banden rij als waar ik mee vertrok.
De Metzler enduro 2 banden lijken niet te verslijten ondanks de vele kilometers en het hete asfalt.
De Pyjama man
Wat me nog meer verbaasd is dat ik tot nog toe geen enkele lekke band heb gehad met de Tenere. Terwijl ik daar toch op gerekend had.
Ik heb namelijk 4 tubes banden plak middel meegenomen en wel 30 plakkers. Niet nodig dus maar ik ben er nog niet natuurlijk.
Tegen het eind van de dag kom ik aan in Phimai en neem een kamer in een klein en knus guesthouse net buiten het centrum.
De Tenere kan ergens veilig achter slot en grendel dus dat zit wel goed. Ik bestel een mok thee en ga op het bijbehorende terras zitten.
Na een kwartier komt er een kerel in zijn pyjama naast me zitten en besteld ook thee.
De man komt ook uit Nederland en logeert in het gebouwtje dat tegenover “mijn” guesthouse staat.
In Thailand kan je alles verwachten.
Hij verteld dat het gebouw waar hij logeert eerder ook een guesthouse was maar dat de eigenaar er mee gestopt is.
Het gebouw staat nu leeg maar hij woont er in zijn eentje op een kamer. Als ik vraag waarom hij in pyjama rondloopt zegt hij iets wat mij verbaasd.
Hij geeft aan dat hij toch niet verder komt dan het terras waar we nu zitten. Zijn kleding maakt dan niets uit. Ik veel gezien in Thailand maar dit is toch weer bijzonder.
“ Heb je ergens werk dat je hier zo woont ?” vraag ik hem nieuwsgierig. “Nee” zegt hij ik doe af en toe ergens een klusje. Met het geld wat ik daarmee verdien kan ik weer een tijdje vooruit.
De vlammen slaan uit mij mond
Terwijl we zo aan de praat raken probeer ik er achter te komen wat zijn drijfveren zijn om hier te blijven.
Want hij blijkt al een maand of 5 hier in zijn eentje in Thailand te wonen.
“Die heb ik niet echt “ zegt hij “ik ben een beetje aan het overleven” Hij wil absoluut niet terug naar Nederland want daar heeft hij niets te meer te zoeken.
Ik zeg er niet veel over maar verbaas me wel over het gebrek aan motivatie van de man. In Bangkok heb ik meerdere mannen gezien waar ik niets van begreep.
Later kom zie ik nog veel meer van dit soort mannen lopen in Thailand. Thailand blijft je verbazen.
Die avond neemt hij me mee naar een restaurant waar alleen de Thaise bevolking eet.
Een restaurant in Thailand in een garage
Het restaurant is niet meer dan een ingerichte garage waar rijst met groente en vlees, noodlesoep en drank geserveerd wordt.
Nu ben ik ondertussen wel gekruid eten gewend maar wat ik daar te eten krijg slaat werkelijk alles.
Bij de eerste hap heb ik het idee dat mijn hoofd uit elkaar ploft zo sterk gekruid is het eten.
De pyjama man ,die zich ondertussen heeft aangekleed, heeft er geen moeite mee.
Met kleine hapjes werk ik het eten naar binnen. Tussen het branden van de pepers krijg ik een beetje smaak door maar veel is het niet.
Betalen voor de Pyjama man
De pyjama man kijkt strategisch de andere kant op als de rekening komt aangezien het eten voor twee personen met drinken niet meer dan 7 dollar is betaal ik maar.
Morgen ga ik ergens anders eten, zonder de pyjamaman denk ik terwijl we terug lopen naar het guesthouse.
Ik blijf twee dagen in het plaatsje en bekijk de ruines waar Phimai bekend om staat.
In Thailand staan veel van deze zogenaamde Khmertempels die vrij te bezoeken zijn.
De zon is ongenadig heet
Ik besluit wandelend richting de tempels te gaan maar dat valt in de hitte nog niet mee. De zond brand in mijn nek en ik moet al snel de schaduw op zoeken.
Toch vreemd dat ik zo’n last van de warmte heb aangezien ik vaker zonder last in de tropen heb gereisd.
Na mijn bezoek aan de ruïnes van Phimai is het tijd om weer verder te gaan richting Changmai.
Ik ben van plan om in eerste instantie richting de Mekong rivier te gaan en zo af te zakken richting het noorden.
Die avond eet ik zonder pyjama man in een meer op toeristen georiënteerd restaurant. De volgende ochtend vertrek ik rond een uur of tien naar mijn volgende bestemming. Thailand here I come.