Een motorfiets is altijd al een risicovol vervoersmiddel geweest maar in India is het de manier om een einde aan je leven te maken. Zelfs als je geen zelfmoord wil plegen is motorrijden in India de goden verzoeken en goden hebben ze in India genoeg.
Deel 1: Van Goldwing naar XT500
De Grand Trunk
De Grand Trunk in India is werkelijk een gruwel om met een motorfiets over heen te rijden. India is zowiezo een gruwelland als je er niet aan kan wennen.
Het wordt wel gezien als de snelweg van India maar de chaos op deze weg maakt dat je je eerder in een variant op Alice in Wonderland waant dan op een doorgaande weg.
Er loopt, rijdt en ligt werkelijk van alles op de Grand Trunk. Niet opgeruimde wrakken van bussen, vrachtauto’s en personen auto’s zie je overal liggen.
Zo nu en dan zie je ook klassieke motoren rijden en dat maakt het dan weer de moeite waard.
De Grand Trunk lijkt ook niet alleen maar bedoelt voor auto verkeer, wandelaars, fietsers, fietsriksja’s en heilige koeien maken ook gebruik van deze chaotische verkeersader die dwars door India loopt.
Het is dan ook niet aan te raden om hier in het donker te rijden, wat ik mij dan ook heilig heb voorgenomen.
Wrakken van bussen en vrachtwagens worden niet opgeruimd
Handel langs de doorgaande weg
Naast het gevarieerde verkeer zorgen de langs de kant zitten handelaren en sjacheraars voor behoorlijk wat hinder. Zodra je ergens stopt om even wat te drinken of om zomaar wat uit te rusten komt er gelijk een grote groep mensen op je af.
De een wil je motorfiets repareren, ook als er niets te repareren is en een ander probeert je allerlei prullaria aan te smeren.
Sommige “handelaren” nemen met hun handelswaar een groot deel van de weg in beslag, waar je dan omheen moet rijden.
Zodra je vaart mindert om weer om de zoveelste berg rotzooi te ontwijken komt er altijd wel iemand op je af gelopen om je wat aan te smeren.
Wrakken van vrachtwagens die ‘s-nachts onverlicht op de weg blijven liggen
Dieselwalmen en autowrakken.
Aangezien ik toch een gangetje van 50 km per uur aanhoud terwijl ik de chaos probeer te ontwijken levert dit dan weer gevaarlijke situaties op.Het lijkt erop of het ze niet interesseert dat ze aangereden kunnen worden.
Maar in India maakt niemand zich druk om te overleven. De meeste Indiërs geloven in reïncarnatie en dus komen ze naar hun dood terug op de wereld, denken ze. En dus worden er verschrikkelijke risico’s genomen.
Ik wil echter ten koste van alles vermijden dat ik hier tegen iemand aanbots omdat ik geen zin heb in problemen in dit land.
Op de snellere stukken doe ik mijn best om te overleven tussen de dieselwalmende afgeladen vrachtwagens en bussen.
Suïcidale fiets riksja’s
Soms komt je tijdens een inhaal manoeuvre een fietsriksja tegemoet die op de linkerbaan van de snelweg wat tijd denkt te winnen. Het is een compleet gekkenhuis op de weg en ik moet in dat gekkenhuis zien te overleven.
Ik heb na 5 dagen India al door dat dit een zeer vermoeiend en vooral gevaarlijk land is voor motorrijders.
Als ik aan het eind van een zeer vermoeiende dag geen hotel kan vinden kom ik toch in het donker te rijden.
In het pikkedonker probeer ik heilige koeien die op het wegdek liggen uit te rusten, fietsers zonder licht (verlichting hebben ze hier nog nooit van gehoord) en onverlichte wrakken van vrachtauto’s te ontwijken.
Niet mijn deken
Uiteindelijk stop ik bij een eettentje waar ik mij na een maaltijd een bed toe eigen tussen de vrachtwagen chauffeurs.
De eigenaar van de tent is hier niet blij mee maar ik weiger in het donker te rijden in dit land en dat probeer ik de eigenaar duidelijk te maken.
Ik trek een deken van de muur en ga er onder liggen, na 5 minuten komt er een vrachtwagenchauffeur binnen die de deken van mij aftrekt, het is namelijk zijn deken en hij wil hem terug.
Hierop pak ik mijn slaapzak en kruip er met kleren en al in. Nachtrust en daglicht dat is alles wat ik wil.
Koers naar New Delhi
De volgende ochtend ben ik om een uur of half 6 wakker. Ik spring direct uit mijn slaapzak en begin mijn spullen weer in te pakken.
Ik nuttig een simpel ontbijt van thee en crackers en poets tussen andere zwervers mijn tanden.
In tegenstelling tot mijn Indiase collega tandenpoetsers doe ik dat met een tandenborstel terwijl de rest het met een stokje doet.
Zodra ik gereed ben start ik mijn Ténéré en zet koers naar New Delhi. Na een aantal uren over dezelfde nachtmerrie weg te hebben gereden merk ik dat ik nog steeds niet helemaal in orde ben.
Mijn ingewanden zijn nog steeds van streek waardoor ik maar lastig op mijn motorfiets kan blijven zitten. Rijden over de Grand Trunk is hoe dan ook niet makkelijk maar met als je last van je ingewanden hebt is het dubbel zo lastig.
Dagboeken bijwerken in een motel room langs de Grand Trunk een zogenaamd roadside motel.
Een motel langs de Grand Trunk
Ik stop rond een uur of 4 bij een langs de kant gelegen motel en vraag om een kamer. Zo zit ik in een motel vlakbij de “snelweg”.
Op zich is het helemaal niet vervelend want het motel is voor Indiase begrippen van prima kwaliteit, en mijn motorfiets staat veilig in de gang vlak bij de deur van mijn kamer.
Ik eet die avond op het terras een heerlijke kippensoep en een net zo lekkere curry die ik met de nodige glazen bier wegspoel.
Ik heb uitzicht op de snelweg, wat normaal gesproken niet als ideaal gezien zou worden maar nu is dat anders.
Er rijdt en loopt natuurlijk van alles en het is bijzonder interessant om dit zo te bekijken. Ik gebruik mijn tijd om mijn dagboek bij te houden en om foto’s te maken.
Verkeer in India is fotogeniek
Het verkeer in India is namelijk zeer fotogeniek maar dat had u al begrepen. Na 2 nachten voel ik me weer een stukje beter en durf ik mij weer op de Grand Trunk te wagen.
De rekening is te verwaarlozen maar dat ben ik ondertussen wel gewend. Ik hou exact bij wat ik per maand uitgeef.
Tot nu toe weet ik met een bedrag van rond de $ 250,– per maand rond te komen. Dat is eten, drinken en overnachtingen en benzine. Kortom alle kosten die ik zo maak om onderweg te zijn.
Wat mij vooral opvalt in India is dat er overal mensen zijn. Waar je ook kijkt er lopen, zitten, staan of fietsen mensen. Indiërs hebben ook geen geduld heb ik het idee en ze lijken niet te begrijpen hoe je dingen efficiënt kunt doen.
Zo sta ik op een gegeven moment bij een dichte spoorwegovergang waar een 2 baansweg over heen loopt. Het meest efficiënte is natuurlijk als iedereen op zijn eigen baan blijft en zo de spoorwegovergang oversteekt.
Chaos op de Grand Trunk
Chaos op de spoorbanen
In India gaat dat anders. Als de spoorbomen dicht zijn gaat zich aan weerskanten van de overgang een massieve rij mensen en voertuigen vormen over de gehele breedte van de weg.
Nu heb ik het over de mensen die tenminste willen wachten tot de spoorbomen omhoog gaan en niet over diegene die er nog even onder door glippen net voor dat de trein er aan komt.
Zodra de spoorbomen open gaan gaat alles tegelijk rijden waardoor er een enorme opstopping midden op de spoorbaan ontstaat.
De chaos is nu compleet aangezien iedereen tegelijk naar de andere kant van het spoor wil komen. Het resultaat is een file die soms een half uur tot een uur duurt.
Het lawaai van al die toeterende brommers, motorfietsen, auto’s en riksja’s is niet om aan te horen maar een spektakel is het wel.
Ik had al van andere gehoord dat dit in India gebeurde zodat ik mijn deelname aan deze chaos kon vermijden.
New Delhi lijkt georganiseerder.
Ik heb in ieder geval wel een tijdje van aan afstand staan kijken naar het circus en blijf rustig wachten. Zodra het spoor leeg is stuur ik de Ténéré rustig over het spoor, zonder ook maar even mijn toeter aan te raken.
Na een dag rijden kom ik dan eindelijk aan in New Delhi. Het verkeer in Delhi komt wat georganiseerder over dan wat ik tot nu toe in India heb gezien maar het blijft oppassen geblazen.
Als ik zo met en gangetje van 50 door Delhi cruise steekt er op een gegeven moment een gesluierde vrouw over.
Ze wil, zo lijkt het, nog net de bus halen die aan de andere kant van de weg stopt. Net als ik passeer zet ze een sprint in, struikelt en knalt al struikelend met haar hoofd tegen een van mijn aluminium koffers.
Kamer in touristcamp
Touristcamp in New Delhi
Het eerste wat in mij opkomt is, niet stoppen maar doorrijden. Als je een aanrijding hebt gehad in een land als India is het niet verstandig om te stoppen, aangezien je als buitenlanders altijd als schuldige wordt gezien.
In mijn spiegel kan ik zien dat de vrouw weer overeind krabbelt en dus niets mankeert. Een half uur later bereik ik Touristcamp , een bekende pleisterplaats voor reizigers in India.
Touristcamp ligt tegen het oude gedeelte van New Delhi aan en je kan er kleine hutjes huren of kamperen.
In New Delhi zo heb ik mijzelf beloofd blijf ik een paar dagen, gewoon om reizigers te ontmoeten en om de stad te bekijken.