Lahore is de zoveelste chaotische Aziatische stad maar ik ben het ondertussen wel gewend. Ik ga naar de bioscoop, de kapper, bekijk de stad met zijn rode fort en zijn markten etc. Ik het reizen als mijn persoonlijke soap, iedere dag een nieuwe aflevering met of zonder Lonely Planet.
Deel 1: Van Goldwing naar XT500
De Lonely Planet waarschuwt
Ik voel mij thuis in dit deel van de wereld. Terwijl veel mensen mij gewaarschuwd hebben voor reizen door Azië. “Je gaat door het slechtste deel van de wereld reizen” riepen collega’s toen ik vertelde wat ik van plan was.
Er werden mij ook griezel verhalen verteld over rovers en moordenaars in landen als Pakistan maar die ben ik tot nu toe niet tegen gekomen.
Je moet natuurlijk niet naïef zijn in dit soort landen en zomaar met iedereen mee gaan maar dat geld soms ook voor West Europa.
Er zijn in Pakistan ook dorpen en steden waar je niet moet overnachten. Zo staat er in de Lonely Planet dat je in sommige plaatsen absoluut niet moet overnachten en dat doe je dan ook niet, “finding a place to sleep ? DONT” staat er dan.
Een hotel in Pakistan
Liever niet wild kamperen in Pakistan
Je gaat in Pakistan ook niet in het wild kamperen want dat kan je echt je leven kosten, net als rijden in het donker. Dit soort zaken ga je vanzelf begrijpen als je een tijdje onderweg bent.
Zo reizende ontwikkel je een extra zintuig en als je daar gebruik van maakt dan is de kans dat je wat overkomt een stuk kleiner. Bovendien neem je vanzelf tips uit een reisgids als de Lonely Planet serieus.
Ik wandel op mijn gemak door Lahore, struin over de verschillende marktjes en sta een tijdje naar cricket te kijken. Pakistan is eigenlijk best relaxt bedenk ik me.
Ik heb geen idee wat de regels van cricket zijn maar dat interesseert mij niet. Ik drink er een glas thee bij en zit lekker voor mij uit te kijken.
De Tenere is mijn rij ijzer
Ik speel in mijn eigen soap
Ik merk dat ik, nu ik een tijdje onderweg ben, zeer relaxt ben. Ik maak me nergens echt druk om en ik geniet van het idee dat ik iedere keer weer verder reis. De hele reis gaat als een soort soap aan mij voorbij.
Bij iedere stopplaats kom ik weer in andere situaties terecht en kom ik weer nieuwe mensen tegen.
Zo nu en dan denk ik even terug aan de piloot die ik in Iran ben tegen gekomen en de opium junk en zijn vriendin. Ook denk ik aan de pech met de Tenere helemaal in het begin.
Ik vraag me dan af hoe het met al die mensen gaat. Ik denk ook bijna niet meer aan thuis, ik heb er immers niets meer mee als ik zo onderweg ben.
Ik verblijf in het YWCA
Lahore heb ik na een paar dagen gezien en ik wil wel weer verder. Het YWCA in Pakistan is nou niet bepaald een comfortabele plek om te verblijven en ik wil richting de volgende grens. India is het volgende land en daar kijk ik naar uit.
Op een ochtend groet ik de mensen die ik in de Lahore aflevering van mijn eigen soap heb leren kennen en vertrek weer.
Zoals ik gewend ben is het weer flink worstelen om een grote stad uit te komen maar na een klein uur zit ik weer op de doorgaande weg.
Het is maar kort stuk rijden naar de grens en ik heb dus tijd genoeg om me ergens langs de kant van de weg te laten scheren.
Als ik zo met een beker melkthee in mijn hand op een scheerbeurt zit te wachten laat ik mijn blik nog eens over de Tenere glijden. In al zijn eenvoud is de Tenere een erg prettige motorfiets om mee op reis te zijn.
De Tenere is een Reis ijzer
De Tenere is het voorbeeld van de eenvoud. 2 wielen, een motorblok, een tank en een zadel “er zit werkelijk niets aan wat kan glimmen” zij een vriend van mij eens over de Tenere.
“Het is eigenlijk gewoon een rij ijzer”. Ik was wel tevreden met de benaming en handhaaf hem dan ook nog steeds. De Tenere is nu mijn reis ijzer en daar ben ik gelukkig mee.
Ik heb dan ook niets met glimmende choppers en grote zware glimmende Goldwings. Ik denk nog wel eens aan mijn eigen Goldwing terug. Ik zou er nu absoluut niet meer op willen rijden en al dat vermogen mis ik ook helemaal niet.
Het gaat om het vinden van een band met je motorfiets, tenminste zo zit dat bij mij. Zeker tijdens een dergelijk reis wordt een motorfiets een onderdeel van je leven en dat is wat telt.
Een lastig stuk in een Pakistaanse vallei
Mijn Tenere heeft littekens
Terwijl ik zo de littekens die Tenere heeft opgelopen bekijk valt er iets op. Het lijkt erop of de rechter voetsteun van de motorfiets niet helemaal vastzit.
Dat wordt weer ergens sleutelen denk ik. Reizen met een motorfiets heeft een hoop plezier maar maakt je ook verantwoordelijk voor je voertuig.
Je moet er hoe dan ook voor zorgen dat je voertuig in orde blijft anders komen er problemen van.
Dat betekend dat je af en toe moet sleutel en zo nu en dan de motorfiets moet inspecteren. De Tenere is dan wel een motorfiets die iets kan hebben maar aandacht is er zeker af en toe nodig.
Een motorfiets is ook een verantwoordelijkheid
In een guesthouse in Iran zei iemand een keer “ its nice to travel with a motorcycle but you are also responsable for it “ Hij zei dit net op het moment dat ik de vlotter hoogte van mijn carburateur aan het afstellen was omdat deze overliep.
Op het moment dat hij dat zei had ik net een onderdeeltje ter grote van de punt van een balpen in mijn handen en dat liet ik abrupt in het zand vallen.
Het onderdeeltje was essentieel voor het functioneren van mijn carburateur en ik dacht dat het voorgoed verloren was.
Ik begreep als geen ander wat hij zei. Met een eigen vervoersmiddel op reis gaan geeft je veel vrijheid maar zorgt ook voor veel verantwoordelijkheid.
Spanbanden en Tie-wraps houden de boel bij elkaar
Als ik mij heb laten scheren wandel ik terug naar de Tenere, klaar om weer verder te gaan. Als ik opstap bemerk ik dat de linkervoetsteun er inderdaad los bij hangt. Ik probeer de steun met een steeksleutel weer vast te draaien maar de moeite is tevergeefs.
Het schroefdraad in het frame is dol en ik krijg de bouten dus niet meer vast gedraaid. Het vervelende is dat mijn achterrem met dezelfde bout is vastgezet als de voetsteun en die hangt er nu ook los bij.
Ik trek mijn voetsteun met een paar spanbanden en tie raps vast en stap op. Het is nu even niet anders ,denk ik, terwijl ik de Tenere met een trap aan kick en koers naar de Indiase grens zet.
Het volgende hoofdstuk in mijn persoonlijk soap staat klaar om te beginnen en ik ben voorbereid. Het is tijd om de Punjab te verlaten.