Reizen door landen als Pakistan is anders. Je zoekt niet zomaar even een camping of hotel op om te overnachten, je mag blij zijn als je een hotel tegen komt. Het reizen door dit deel van de wereld kan behoorlijk zwaar zijn. De hitte het stof en de luchtvervuiling kunnen behoorlijk vermoeiend zijn maar het blijft het waard. Pakistan is een van de mooiste landen waar ik doorheen heb gereisd.
Deel 1: Van Goldwing naar XT500
De eerste nacht in Pakistan
De nacht in het Pakistan hotel viel redelijk mee. Ik hield alles van waarde dicht tegen mij aan, zoals paspoort, travellercheques en mijn camera en slaap maar weinig.
Door de open kamerdeur kunnen we beide motorfietsen op de binnenplaats zien staan. Het bed is niets anders dan een dunne mat op de grond maar we doen het ermee.
Dit is Pakistan en in ik wilde avontuur en daar is dit soort hotels een onderdeel van. Een douche is in dit soort overnachtingsplaatsen niet te verwachten, laat staan warm water maar het hoort erbij.
We hebben de motorfietsen aan elkaar op slot gezet zo dat stelen, zo iemand dat zal doen hier, erg lastig wordt. Want als je motorfiets in dit soort landen gestolen worden kan je terugvinden wel vergeten.
Tanken in Pakistan
Als we de volgende ochtend om een uur of 6 wakker worden merken we dat we de enige overgebleven gasten zijn.
De motorfietsen staan er nog maar ik mis wel een klein digitaal tellertje dat ik op mijn motorfiets had laten zitten. Het is niet anders en het maakt niet uit. We zitten in het hart van Baluchistan en zijn op weg naar Quetta en daar gaat het om.
Iedereen is blijkbaar zeer vroeg vertrokken. We nemen een zeer simpel ontbijt van thee en brood met onduidelijke jam en vertrekken richting Quetta.
Quetta is de eerste grote stad die ik in Pakistan of Baluchistan ga bezoeken. Voor we weg rijden moet er nog getankt worden. Benzinepompen zijn er niet, en dus wordt er uit een jerrycan getankt.
De auteur samen met de belg onderweg naar Quetta
Vervuilde benzine in Baluchistan
Voor de zekerheid laat ik de benzine via een katoenen lap mijn tank in lopen om de benzine te filteren.
We tanken waarschijnlijk benzine die in grote oliedrums Iran uit gesmokkeld zijn en daar kan van alles in zitten.
In de katoenen lap blijven nogal wat metaal splinters zitten dus klopt ons vermoeden over de benzine. metaalsplinters in de benzine kunnen uiteindelijk in de motor komen waardoor het al gauw motorschade kan optreden.
Zodra we getankt hebben zetten we onze tocht voort. Ik blijf voorlopig samen oprijden met mijn Belgische vriend maar ik weet niet precies voor hoelang ik dat doe. Reizen kan je beter in je eentje doen, zo is mijn ervaring.
De woestijnen van Pakistan
De weg van Dalbandin richting Quetta leidt ons weer door de dorre maar schitterende woestijn. Woestijnen hebben altijd al een zekere aantrekkingskracht op mij gehad en dus geniet ik van de omgeving.
We houden het tempo laag, om te kunnen reageren op alles wat onverwacht op ons pad komt. En in een land als Pakistan kan je zeker zo nu en dan wat verwachten.
Ik wil niet verrast worden door een gat van 20 meter breed of door een overstekende hond, en dat soort dingen kan je hier verwachten.
We stoppen af en toe om te schuilen voor de hitte en wat thee te drinken. We hebben in ieder geval geen gebrek aan belangstelling met ons westerse uiterlijk en moderne motorfietsen.
Thee drinken in Pakistan
Zwaaien naar kinderen
Het gebeurt regelmatig dat we ontzet moeten worden door de eigenaar van het theehuis waar we neerstrijken. Maar het blijft allemaal vriendelijk, sympathiek en gastvrij.
Pakistan blijft je wel verbazen, zeker als je door de verlaten woestijn gebieden rijdt.
Zo komen er soms uit het niets ineens groepjes kinderen aangerend terwijl er in de wijde omgeving geen dorp of stad te bekennen is.
Zodra de kinderen ons zien gooien ze stenen op de weg, ik heb niet het idee dat het kwaad bedoeld.
Als we onder het rijden naar de kinderen zwaaien, zwaaien ze terug en hebben ze geen tijd om met stenen te gooien.
Nomaden in de Woestijn
Pas op voor speedbumps
Het rijden door de woestijn is prachtig maar vermoeiend. Door de warme wind die mijn helm inwaait begin ik wat suf te worden en let minder goed op dan ik zou moeten.
Phillip heeft duidelijk hetzelfde probleem en ziet een hoge verkeersheuvel over het hoofd. Met een te hoge snelheid vliegt hij over de verkeersdrempel en wordt bijna gelanceerd.
Ik zie, net als Phillip de verkeersdrempel te laat en knijp vol mijn voorrem in om nog wat te remmen maar het is al te laat.
Belangstelling genoeg onderweg
De stenen spatten om mijn hoofd
Door het gladde asfalt schiet het voorwiel onder me weg en ga ik met een flinke snelheid nog voor de speedbump onderuit.
De stenen spatten om mijn hoofd terwijl ik krampachtig de Tenere tegen de grond blijft duwen tijdens het schuiven.
Ik moet hoe dan ook voorkomen dat mijn motorfiets gaat rollen want dan kan er van alles kapot slaan.
De Ténéré en ik gaan horizontaal over de verkeersdrempel en schuiven recht op de inmiddels gestopte Phillip af. Vlak achter de Belg komen ik en mijn motorfiets tot stilstand.
Pakistaanse mannen tonen belangstelling, vrouwen zie je niet
De Ténéré mankeert niets
Ik kom met mijn rechtervoet klem te zitten onder mijn motor maar mankeer verder niets, ik kan alleen niet zelf opstaan.
Voor ik het weet staat er een groep kinderen om me heen en komt Phillip naar mij toe lopen om mij uit mijn netelige positie te bevrijden.
“Ik dacht dat je mij zou torpederen” zegt hij met een glimlach. Ik raap de boel weer op en constateer dat er een deuk in een van mijn koffers zit.
Verder mankeert de Ténéré niets. We zijn beide door dit voorval gewaarschuwd en beseffen dat we beter op moeten letten in Pakistan, het tempo gaat in ieder geval omlaag.
49: In het hart van Baluchistan