40: Perzische tapijten te koop in Isfahan

Iran heeft tot nu toe behoorlijke indruk op mij gemaakt en die is vooral positief. De bevolking is gastvrij ondanks dat iedereen onder het juk van de Iraanse geestelijke leeft. De stad Isfahan is een bijzondere stad vol met monumenten en tapijtwinkel waar tapijten en kelims in overvloed te koop zijn.

Deel: Van Goldwing naar XT500

De Ayatollah is de baas in Iran

Het leven in Isfahan is vrolijk, ontspannen en soms frivool. Zo lopen er groepjes Iraanse jonge dames vrolijk lachend over straat terwijl er glanzend zwarte haren onder de losjes gedragen hoofddoek vandaan komen.

Zo nu en dan ontwaar ik zelfs een voorzichtige flirt van een Iraanse schone en zolang de Mullah  het niet ziet is er niets aan de hand. En in Iran wordt het nooit meer dan een voorzichtige maar o zo charmante flirt.

’s Avonds is het park van Isfahan gevuld met reizigers die er hun avondmaal nuttigen en met het hele gezin in het park overnachten. Ik wandel er samen met een paar Iran reizigers doorheen krijg een paar keer thee en eten aangeboden.

Overdag word ik regelmatig aangesproken door jonge mensen die Engels studeren, ze willen oefenen in het Engels spreken of door mensen die Perzische tapijten wil verkopen.

 

Brug in Isfahan

Populair tijdverdrijf in Isfahan

Studenten helpen met de Engelse taal

Ik vind het prima als mensen hun engels met mij willen oefenen. Het is een uitstekende manier om met de bevolking in contact te komen en ik leer er  zelf ook wat van.

De meeste mensen die ik spreek geven aan dat ze niet tevreden zijn over de manier waarop   het voormalig land van Sjah geregeerd wordt.

Als ik dan vraag waar het aan ligt geven ze steevast aan dat het aan de regering ligt. Een enkeling durft te zeggen dat ze de geestelijke dictators liever zien verdwijnen.

De meeste mensen geven toch aan dat de regering de schuld heeft van alles wat er mis is in het Islamitische land. Want het land zucht onder de macht van de geestelijken en maar weinig mensen durven dit toe te geven.

Sommige mensen zijn zo brutaal om het over de ayatollah assahola  te hebben maar het is een enkeling die het zo over de supreme leader of iran te hebben.

Isfahan

Iraanse Theezetter gekocht in Isfahan

Liever niet praten over politiek

Ik vraag me soms af of de mensen hier beseffen dat het de geestelijken zijn die dit land in hun greep hebben en dat de regering uit marionetten bestaat.

Ik ga liever niet openlijk in discussie over dit soort onderwerpen in Iran, ik ben op reis en wil mij niet met politiek bezig houden.

Bovendien heb ik geen zin in problemen en daar kan je zomaar in terecht komen. Als je teveel over politiek praat in Iran gaat dat namelijk anders dan in een westers land.

Je kan ook beter niet praten over het feit dat je niet in goden gelooft. Niet geloven is in Iran strafbaar. De supreme leader of Iran vindt dat niet goed.

 

Helden verering in Perzie

Helden verering uit de  laatste oorlog

Thee op het dak

Aan het eind van de dag zit ik meestal op het dakterras van een theehuis aan het Iraanse Imamplein. Hier neem ik al thee drinkend het leven in Isfahan waar.

Het uitzicht over het plein met zijn Bazaar waar grote hoeveelheden Perzische tapijten worden aangeboden is geweldig.

Hoe ontspannen en gezellig het hier ook is, ik wil na een week toch weer verder en ik besluit de volgende dag te vertrekken.

 

Iraanse bazaar in Isfahan

 

Nieuwe avonturen lonken

Aan de ene kant vind ik het jammer om Isfahan achter mij te laten maar tegelijkertijd lonken de nieuwe avonturen weer die ik in het land van de Ayatollah ga beleven.

Ik wil verder Iran in en ga op weg naar de universiteitsstad Shiraz. Ik heb bij een guesthouse in Shiraz afgesproken met de 2 Oosterijkers uit de Amir Kabir die per bus reizen.

Shiraz is onder andere beroemde vanwege de graftombe van de Perzische dichter Hafiz, die van 1320 tot 1398 leefde.

Vlakbij de 1,2 miljoen inwoners tellende stad ligt Persopolis of dat wat er van over is.  Het paleis van Persopolis werd door Alexander de Grote in brand gestoken en leeg geplunderd.

 

Moskee

Het voormalige polo veld van de Sjah

De hitte drukt af en toe zwaar

Ik vertrek de volgende ochtend vroeg om de drukte vermijden en om op weg te zijn voordat het echt te heet wordt.

De rit van Isfahan naar Shiraz voert me door een heet en verlaten woestijn gebied. Ik voel mij geweldig als ik zo door het oude landschap rij.

Ik heb 488 km voor de boeg en vraag me af of ik dit in een dag kan doen. Zo vroeg in de ochtend valt de hitte nog mee maar tegen het middaguur beginnen de temperaturen flink op te lopen.

De bijna verlaten weg rolt zich als een in de hitte golvend zwart lint voor mij uit. Zo nu en dan zie je wat nomade tenten langs de weg maar meer ook niet.

Na een uur of 5 rijden ben ik nog steeds geen plek tegen gekomen om te schuilen voor de brandende zon.

 

Bruggen in Isfahan

Een van de bruggen in Isfahan

Ik begin verliefd te worden op Perzië

Geen tankstation, restaurant of zelfs maar een bushalte zie ik langs de kant van de weg. Ik ben wel een paar keer gestopt maar als je geen beschutting hebt tegen de zon hou je dat ook niet lang vol.

Om enige verkoeling te krijgen rij ik met mijn jas en vizier half open maar met de hete wind maakt dat er niet veel beter op.

Eindelijk na 5 uur rijden zie ik in de verte langs de kant van de weg een gebouwtje staan. Het is een wegrestaurant waar meerdere mensen zitten om waarschijnlijk net als ik de ergste hitte te ontvluchten.

Ik stop en neem plaats in het restaurant om een eenvoudig maaltijd van Kebab, sla en gebakken aardappelen te eten, met daarbij natuurlijk een Zamzam.

Het is opvallende hoe zeer Zamzam cola lijkt op Coca Cola, de letters tenminste niet de smaak. maar het doet er niet toe, in Iran drinkt iedereen Zamzam en ik dus ook.

 Ik ben zelf een nomade

Ik raak in gesprek met een vrachtwagen chauffeur en vraag of hij weet wat de nomaden er van zouden vinden als ze een bezoekje zou brengen.

“Why not bring them a visit” zegt hij “your a nomad to”. Ik ben ontroerd als ik hem dit hoor zeggen, zo zien mensen in Iran mij dus en dat charmeert mij wel.

Na het eten zoek ik een plekje buiten in de schaduw en wacht de dalende temperaturen af. Rond een uur of half 5 besluit ik weer verder te gaan. Het is enigszins afgekoeld en het voelt weer goed om onderweg te zijn.

Mijn stop heeft er wel voor gezorgd dat ik vandaag Shiraz niet ga halen. Het maakt me niet uit, ik ken nu een truck om aan een overnachtingsplek te komen.

Ik raak steeds meer vertrouwd met dit prachtige land, ik begin zowaar een beetje verliefd te worden op Iran.

 

Isfahan paleis

Isfahan mosque

In Isfahan drinkt men voornamelijk thee.

Ik vermaak mij uitstekend in het Iraanse Isfahan. Ik slenter hele dagen over pleinen en bruggen en ik loop her een der een theehuis in. Theehuizen genoeg in Isfahan.

De avonden breng ik vaak door met thee drinken samen met de andere gasten uit het Amir Kabir guesthouse.

Want als er ergens thee gedronken wordt, dan is het wel in Iran en Isfahan maakt daar geen uitzondering op.

Het Amir Kabis is niet echt een 3 sterren hotel maar het voldoet en is bijvoorbeeld veel goedkoper dan het Abbasi Hotel Isfahan.

We gaan dan ergens eten en na het eten drinken we dan weer ergens thee en wandelen gezamenlijk door een of ander park.

Fawlty Towers in Iran

Het verblijf in de eenvoudige en niet al te schone Amir Kabir is plezierig en soms hilarisch. Zo loopt er een ober rond die de boel niet altijd onder controle lijkt te hebben.

De man, die me aan Manuel van Fawlty Towers doet denken, heeft het behoorlijk druk met alle gasten en raakt soms de draad een beetje kwijt.

Als we in de ochtend met een heel gezelschap op de binnenplaats zitten te ontbijten heeft de Iraanse ober het een beetje zwaar.

Iedereen besteld gebakken eieren met brood en thee en “Manuel” loopt constant heen en weer om alles te regelen.

 

Tapijt uit Isfahan

Kilim uit Isfahan

Do you need this egg

Op een bepaald moment zet “Manuel” 2 gebakken eieren met brood bij mijn Sloveense kamergenoot neer en komt nog geen minuut later weer terug en vraagt aan de Sloveen “do you need this egg”.

De Sloveen zegt met een verbaasd gezicht “yes I am going to eat it” We houden ons in en niemand lacht hardop.

De ober doet echt zijn best maar staat overal alleen voor. Het is echt een gezellige groep mensen zo bij elkaar, inclusief de ober.

Soms zwerf ik alleen door de Isfahan en kom ik onderweg  een bekende uit het guesthouse tegen. Vaak gaan we dan ergens thee drinken Isfahan wordt zo een hoogte punt in mijn reis.

Reizen door Iran is heel relaxt.

Het is een bont gezelschap dat in de Amir Kabir logeert. Zo zit er een Engelse vader met zijn 3 kinderen die het educatief vindt voor zijn kinderen om  Iran te bekijken.

En niet te vergeten mijn Sloveense kamergenoot, die samen met een Canadees met het openbaar vervoer door Iran reist.

2 Oostenrijkse vrienden die samen reizen. Een manager die er even uit moest en een reis door Iran als verlichtend ervaart. Een fietser uit Engeland die net als ik van plan is om naar Australië te reizen etc.

Het is opvallend om te zien hoeveel westerlingen er door Iran reizen en het uitstekend naar de zin hebben in het streng Islamitische land.

Ik ben tot nu toe niemand tegen gekomen die vervelende ervaringen heeft tijdens zijn reizen in Iran.

Isfahan is tot nu toe de prettigste stad om een tijdje te verblijven en dat lijkt logisch, Isfahan is namelijk “half the world” maar dat is “after Tabriz” dat zeggen de mensen uit Tabriz.

40: Tapijten en thee in Isfahan

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.