Iran is een streng Islamitisch land waar strenge regels die gebaseerd zijn op de Islam. Maar soms verbaas ik me over de dingen die ik zie. Zo dienen Iraanse vrouwen zich geheel te bedekken en worden ze strikt gescheiden van de mannen. De strenge regels gelden echter niet voor iedereen.
Deel 1: Van Goldwing naar XT500
En visum voor Iran
Het visum dat ik in Den haag heb gehaald is beperkt houdbaar, oftewel ik moet binnen bepaalde tijd de Iraanse grens oversteken. En zodra ik de grens over ben is het zoeken naar een bureau om mijn visum te verlengen.
Maar in een vreemde stad in een vreemd land waar je niemand kent en de taal niet spreekt is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Maar dat hoort allemaal bij het reizen.
Iran is natuurlijk een heel vreemd land waar hele andere regels, waarden en normen gelden maar dat hoort erbij. Zodra ik voet buiten het hotel zet merk ik de intense warmte als eerste.
De felle zon weerkaatst op het asfalt en de betonnen stoepen van de stad. Om mijn ogen te beschermen tegen de felle zon zet ik mijn zonnebril op maar dat is in dit deel van Iran geen goed idee.
Nomaden in de Iraanse woestijn
Zonnebril is taboe in Iran
Verschillende mensen op straat wijzen op mijn zonnebril en geven aan dat ik mijn zonnebril af moet zetten. Een zonnebril op zetten in Iran wordt dus niet altijd geaccepteerd.
Het verlengen van het visum gaat buitengewoon makkelijk en vriendelijk. Ik krijg in een paar minuten tijd een verlenging van 3 weken.
Ik heb de 2 dagen die ik Tabriz verbleef van Iran kunnen proeven en ik ben nieuwsgierig naar de rest van dit immense land.
Mijn Carnet is net verlengt en Iran ligt aan mijn voeten. Ik ben opgetogen vanwege het feit dat ik nu 3 weken de tijd heb om het land te doorkruizen en ik ben vast van plan het een en ander goed te gaan bekijken.
Nieuwsgierige blikken en applaus
Ik pak mijn spullen op en start onder toeziend oog van een aantal nieuwsgierige Iraniërs de Ténéré.
Het starten wil niet in een keer lukken en dus sta ik een tijdje te trappen. Als de Ténéré na een minuut trappen eindelijk aanslaat klinkt er een applausje van de omstanders.
Als ik wegrijd zwaai ik mijn publiek nog even toe. Mijn volgende doel is Teheran. Ik had in Turkije de ANWB gevraagd om wat onderdeeltjes op te sturen naar de hoofdstad van Iran en die wil ik eerst in mijn bezit hebben.
Gewoon even wat spullen door de douane halen kan nooit echt ingewikkeld zijn denk ik. Dat de werkelijkheid anders is kom ik later achter.
Gescheiden eten in Iran, de auteur zit links op de voorgrond
Een sputterende Ténéré door slechte brandstof
De Ténéré sputtert nog steeds behoorlijk en het is lastig om hoger in toeren te rijden. Of dit aan de brandstof lig of aan een slechte afstelling van de carburateur weet ik niet maar met verschillende maten sproeiers kan ik wat experimenteren.
Als ik onderweg een parkeerplaats van een theehuis op draai om de hitte van de dag te ontvluchten zie ik een plaatselijke schone die haar benen staat af te spoelen bij een fontein.
Ze draagt nauwelijks een hoofddoek en heeft haar benen voor een groot deel ontbloot om ze af te spoelen.
Dit is normaal gesproken niet bijzonder maar in Iran toch wel. Ik parkeer de Ténéré voor het terras en neem plaats aan een tafeltje.
Voor nomaden gelden andere regels in Iran
Ik bestel thee met een pannenkoekje met geitenkaas. Terwijl ik zo zit komt er een jongeman naar mij toe en vraagt of hij bij me mag komen zitten om te praten. Natuurlijk mag dat zeg, ik heb immers de tijd.
De man vraagt mij hoe de mensen in het westen over Iran, Amerika en Israël denken. Hij wil ook weten of ik wel eens in Amerika ben geweest wat ik bevestig.
Ik vraag terloops hoe het kan dat een vrouw in het openbaar nauwelijks gesluierd is en aan een fontein haar benen wast.
“Dat is een nomade vrouw”, zegt mijn tafel genoot, ‘”die hebben eigenlijk niets met ons te maken en vallen ook niet onder onze wetten. Opmerkelijk denk ik en ik vraag me af in hoeverre dit ook voor mij geldt.
Thee stop onderweg in Iran
In Iran eten de mannen eerst
Er trekken inderdaad nog groepen nomaden met hun ezels, geiten en ander dieren door het gebied. Deze Nomaden lijken vrij door het hele gebied te reizen en trekken zich blijkbaar niets van grenzen aan.
Het nomaden volk wordt ook geaccepteerd zoals ze zijn en ze hebben, volgens mijn nieuwe “vriend”, ook een eigen geloof. Het verbaasd mij dat dit in een streng Islamitisch land als Iran kan.
Na een tijdje te zo te hebben gepraat vraagt hij of ik zijn familie wil ontmoeten.
Dat wil ik wel zeg ik. Prima, zegt hij dan ben je nu onze gast. Hij stapt bij een vriend van hem in de auto en gebaart mij achter hem aan te rijden.
Ik wilde mij alleen even voorstellen
Een half uur later komen we in een dorpje aan en we stoppen voor een groot leem kleurig huis. Er gaat een grote stalen poort open en ik parkeer de Ténéré op de binnenplaats van het huis. Ik word voorgesteld aan de vader van de jongeman.
In de keuken staan de moeder en dochter een maaltijd voor te bereiden. Zonder na te denken loop ik de keuken in om mij voor te stellen aan moeder en dochter. Ik word echter direct tegen gehouden door de vader en de zoon.
Ik wilde mij uit beleefdheid alleen maar voor stellen, leg ik uit maar dat kan in Iran nu eenmaal niet zomaar. Er wordt mij op vriendelijke toon uitgelegd dat ik onder geen beding contact mag maken met de vrouwen in het huis.
We worden dan ook strikt gescheiden gehouden. Jammer maar zo is de cultuur in Iran en daar heb ik me aan te houden.
Wonen er ook Iraniërs in Nederland
Die avond vragen mijn gastheren mij honderd uit over Nederland, Europa en ze willen iedere keer weer weten hoe iedereen over Iran denkt.
“Do iranians live in the Netherlands ?” is een van de vele vragen en hoeveel, een vraag die ik niet zo snel kon beantwoorden. Ik denk het wel zeg ik maar zeker weten doe ik het niet
Iraniërs zitten duidelijk in hun maag met het idee dat de hele wereld slecht over ze denkt. Die avond eet ik een feestelijke maaltijd samen met mijn gastheren.
We moesten wel door eten want de vrouwen uit het huis moesten ook nog eten, strikt gescheiden dat wel want zo gaat dat in Iran.