Eindelijk is de dag aangebroken dat ik met de Yamaha Ténéré de Iraanse grens ga over steken. De benzine in Iran is zeer goedkoop en daar wil ik gelijk van profiteren. De 28 liter tank van de Ténéré is bijna leeg en die ga ik in Iran voor 1 Euro helemaal vol tanken ik ben klaar voor het land van de Ayatollahs.
Op weg naar Iran
Dogubayazit is behoorlijk populair bij reizigers. Er lopen regelmatig backpakkers over de stoffige straten te zoeken naar een goedkoop hotel of drinken thee bij een theehuis. Er is dan ook best wel het een en ander te zien hier.
Zo kun je de berg Ararat zien liggen van een afstand, wat een indrukwekkend gezicht is. De grens met Iran is hier ook dichtbij wat een spannend gevoel geeft.
Je mag hem niet beklimmen van het Turkse leger maar van een afstand ziet hij er ook indrukwekkend uit. Het hotel waar ik zit biedt ons een toeristisch tour aan voor een redelijke prijs.
We gaan de Ishak Pasa bezoeken en een of ander gat in de grond wat door een meteoriet inslag zou zijn veroorzaakt.
Dit gat in de grond zou door een meteoriet veroorzaakt zijn.
De grens met Perzie
Verder bezoeken we de resten van de Ark van Noach wat niet echt als ark te herkennen is, maar goed met beetje fantasie lukt het.
En we staan boven een groot gat in de Turkse grond te staren waarvan gezegd wordt dat het van een meteoriet inslag komt.
Het gat lig dicht bij de grens met Iran waardoor binnen een paar minuten Turkse militairen mee komen kijken. Tijd om verder te gaan. In eerste instantie is de Ishak Pasa aan de beurt.
Na een korte rit komen we er aan. We zijn de enige toeristen op dat moment. Het is met recht een indrukwekkend bouwwerk.
Er zit weliswaar geen dak meer op maar de muren staan er nog met al hun versieringen en beeldhouwwerken.
Een deel van de Ishak Pasa in oost Turkije
Dogubayazit blijkt een gezellige stad
De ruïne is een lust voor het oog en we fotograferen het dan ook van uit alle hoeken.Het mooie is dat we de enige zijn die hier rondlopen. We genieten van het uitzicht en praten over onze verder reisplannen.
De 2 Engelsen gaan over 2 weken weer terug naar huis. Als ik vertel dat ik over 2 dagen Iran hoop binnen te rijden ontwaar ik toch wat jaloerse blikken.
Na een dag in en om de Ishak Pasa te hebben rondgelopen gaan we weer terug, want er is behoefte aan thee en Backgammon.
Zo zitten weer tot laat in de avond aan de stoffige straat thee te drinken en allerlei spelletjes te spelen.
De laatste dag in Dogubayazit
De volgende dag is voor ons allemaal de laatste dag dat we in Dogubayazit zijn. De charmante hotelmanager heeft ons belooft dat ze ons nog wat hoogtepunten laat zien van de stad voor iedereen zijn eigen weg gaat.
Die avond zitten we weer tot in de kleine uurtjes thee te drinken en spelletjes te spelen. Ondertussen racen de pick-up trucks met daarop gewapend mannen die de stad beveiligen door de straten.
Wij trekken ons er niets van aan, behalve onze Koerdische vriend die zich duidelijk niet op zijn gemak voelt.
Hij kijkt angstig om zich heen terwijl we aan de thee zitten hij is Koerd en voelt een zekere dreiging. Ik heb wel medelijden met hem en probeer hem wat op te vrolijken.
Details van de Ishak Pasa
Mijn eerste aardbeving.
De volgende ochtend word ik om 6 uur wakker omdat er iemand aan mijn bed staat te schudden.
Tenminste dat denk ik. In werkelijkheid staat heel Dogubayazit te schudden op zijn grondvesten.
Ik maak voor het eerst in mijn leven een aardbeving mee en dat is een vreemde gewaarwording. Je hoort niets maar de boel staat wel te schudden.
Ik loop naar mijn balkon op 6 hoog en zie een groepje mannen in het midden van de straat staan, die waarschijnlijk kijken welk gebouw er als eerste instort.
In het midden van de straat
In het midden van de straat gaan staan blijkt het veiligste te zijn bij een aardbeving.
Ik doe mijn kamerdeur open en zie een hotelmedewerker angstig door de gang lopen. “Er is niets aan de hand” zegt hij met een bezweet voorhoofd, “gaat u maar rustig slapen”.
Ik geloof de man op zijn woord en ga met een glimlach mijn bed weer in, heb ik eindelijk een aardbeving meegemaakt denk ik bij mezelf en val in slaap.
Als ik uit het raam kijk zie ik wel een aantal mensen midden op straat staan omdat dat de veiligste plek is bij een serieuze aardbeving. Ik kruip mijn bed weer in. Gaat wel over denk ik.
De Ishak Pasa uit een andere hoek
Een picknick bij de Karavanserai
Die ochtend vraag ik aan de mensen van het hotel of ze de beving hebben gevoeld, “tja het was maar een kleintje hoor” antwoord men.
Er zijn wel gevaarlijkere dingen die hier gebeuren en hij wijst op de kogelgaten in een van de ramen van het hotel. “Een aanval van PKK terroristen”zegt hij.
Ach denk ik wat kan mij nou nog gebeuren, ik vertrek morgen naar Iran. Die avond worden we uitgenodigd voor een picknick. We besluiten wandelend naar de picknick te gaan samen met een Israëli’s stel.
Het Turkije weer is prima en dus gaan we een klein feestje vieren vlak bij de grens met Iran.
Een picknick bij Dogubayazit
De Israeli’s hebben een paar weken vrij en zijn van plan alleen Turkije te gaan bekijken maar meer ook niet.
Als ik tegen de twee Israëliërs vertel dat ik de volgende dag de grens met Iran oversteek staren ze me verbaasd aan.
Dat is een gevaarlijk land zeggen ze dat ga je waarschijnlijk niet overleven. Waar heb ik dat vaker gehoord denk ik bij mezelf. Als Israeli is het natuurlijk ondenkbaar om de Iraanse grens over te gaan maar voor mij maakt het niet uit.
We genieten van de picknick en wandelen na afloop in het donker terug richting het hotel in Dogubayazit . Morgen Iran denk ik en ben op een prettige manier nerveus.
Een van de juweeltjes in Turkije
Lage benzine prijzen in Perzie
De volgende ochtend sta ik vroeg op. Ik bestel via de ANWB per fax nog snel wat onderdelen die ik laat invliegen op het vliegveld van Teheran in Iran. Invliegen in Turkije is geen optie meer aangezien ik snel doorreis naar Iran.
Het gaat om een stuk of 4 sproeiers van verschillende maten, een paar extra vlotterbak pakkingen twee bougies en nog wat ander klein spul.
De Yamaha Ténéré heeft duidelijk last van een slecht afgestelde carburateur en daar wil ik met behulp van toegestuurde sproeiers wat aan gaan doen.
Ik betaal de rekening van het hotel en neem afscheid van mijn nieuw gemaakte vrienden en de charmante hoteldame. Op naar Iran.
De Ténéré gebruikt weinig olie
Het geeft wel een spannend gevoel dat ik na een kilometer of 40 Iran binnen rij. Aangezien ik weet dat de benzineprijzen in Iran belachelijk laag zijn ben ik niet meer van plan in Turkije te tanken.
De kosten die ik met mijn motorreis maak vallen tot nu toe flink mee en met de prijzen in Iran kan dat alleen maar beter worden.
Ik koop voor de zekerheid nog wel even 2 liter olie omdat ik geen idee heb of er in Iran goede motorolie te krijgen is.
Niet dat de Yamaha Ténéré veel olie verbruikt maar ik heb de ruimte om het mee te nemen en het geeft een gerust gevoel.
Een straat in het stoffige Dogubayazit.
De poort gaat open.
Het is zover, ik start de Ténéré en rij langzaam over de stoffige straten Dogubayazit uit.
Zodra ik de stad uit ben maak ik meer snelheid en rij met een gangetje van 80 richting de Iraanse grens.
Met de Grenspoort inzicht stop ik nog een keer langs de kant van de weg en kijk nog eenmaal richting Dogbiscuit.
Ik vond het een heerlijk stad en kom hier nog wel eens terug denk ik. Met een glimlach op mijn gezicht stap ik weer op en rij richting de grens van Iran. Turkije was prachtig maar ik wil verder.
Met een knal gaat het hek weer dicht
Ik arriveer bij een groot dicht hek met aan de andere kant een in militair groen geklede jonge man met een pet.
Op het moment dat ik bij het hek stop wordt dit met veel geknars open gedaan.
Ik geeft mijn paspoort, geopend op het blad waar het visumstempel voor Iran staat aan de jongeman.
De Jongeman bekijkt het visum en wenkt dat ik door mag rijden. Ik rij door het geopende hek en zodra ik er door ben wordt het met een luide knal achter mij gesloten.
Afscheid van Dogubayazit en Turkije op naar Iran
De eerste diefstal in Iran.
Ik ben binnen, denk ik. Ik zie links en rechts allemaal verschillende gebouwtjes waar van alles gebeurt.
Ik heb werkelijk geen idee waar ik moet beginnen om verder te komen. Ik zet de motor neer en wil een gebouwtje in lopen.
De man met pet roept mij terug omdat er iets moet worden ingevuld. Hij vraagt of ik een pen heb en ik geef hem zonder er bij na te denken mijn mooie roestvrijstalen Parker pen die ik losjes in mijn zak heb.
De man in het groen vult een paar onduidelijke dingen in en steekt mijn pen in zijn zak.
Geen stennis maken aan de grens
Nu is het natuurlijk niet verstandig om aan de Iraanse grens al gelijk stennis te gaan schoppen maar dit laat ik mij niet gebeuren.
Will you please give me back my pen” vraag ik beleefd maar dringend. De Iraanse klootzak draait zijn hoofd om en doet of hij me niet hoort.
Ik doe een stap dichterbij en vraag nu op een indringende toon mijn pen terug maar hij negeert mij.
Jouw krijg ik nog wel, denk ik maar ik ga eerst zorgen dat ik het een en ander geregeld heb om door te kunnen rijden.
Ik stap met mijn paspoort en carnet de passage een belangrijk uitziend gebouw in en meld mij bij een onduidelijk bureautje.
Mount Ararat
Speelkaarten zijn verboden in Iran.
Het kantoortje ligt vol met stoffige boeken waar belangrijk uitziende mannetjes in aan het schrijven zijn.
Ik laat met mijn vriendelijkste glimlach mijn paspoort en carnet de passage zien en vraag of ik door mag.
“No you wait there” zegt de duidelijk overspannen man en wijst naar een houten bankje. Ik neem plaats op een bank en hou door het raam de pennenjatter in de gaten. De schoft is duidelijk blij met mijn pen.
Het is een drukte van jewelste in het grenskantoor. Er is net een bus met mensen gearriveerd en iedereen moet gecontroleerd worden.
Speelkaarten verboden in Iran.
Op een bepaald moment klinkt er een knal door het kantoor en het volgende moment vliegt er een pakje speelkaarten over de vloer.
Het pak speelkaarten komt voor mijn voeten tot stilstand. Ik kijk er naar maar laat het liggen
Het pak kaarten is bij iemand uit zijn bagage gehaald die het waarschijnlijk het land binnen wilde smokkelen.
Speelkaarten zijn verboden in Iran, ik ben benieuwd hoe dat zit met pennen stelen. Ik wil hoe dan ook mijn pen terug denk ik.
En werp de pennendief een indringende blik toe door het raam, die pen krijg ik hoe dan ook terug let maar op al is het het laatste wat ik in Iran doe.