Zoeken naar een betaalbaar hotel kan flink tijd in beslag nemen. Helemaal als je in een gebied bent waar je de mensen niet kan verstaan. In het oosten van Turkije vind je weinig mensen die Engels spreken naast hun eigen taal.  Het zoeken naar een hotel is soms lastig. 

Deel 1: Van Goldwing naar XT500

Een betaalbaar hotel in Turkije

Ik ben er klaar voor net als mijn Ténéré. Door het repareren van de gebroken ketting van mijn Koerdische “vriend” en de daaruit ontstane picknick met een stel vriendelijke koerden ben wat tijd verloren.

Maar het maakt niet veel uit of ik tijd verlies tijdens mijn reis door Turkije. Want eigenlijk speelt tijd geen enkele rol nu ik zo onderweg ben.

Ook de sproeier operatie in de garage heeft nogal wat tijd in beslag genomen maar ik ben waar ik wezen moet, in Erzurum.

Het begint al donker te worden en ik heb zin in een hotel. Na enige tijd zoeken in het centrum van Erzurum kom ik alleen maar de duurdere hotels tegen.

Ik heb het dan over bedragen van 20 tot 25 dollar per nacht. Op zich niet duur maar ik wil toch zo min mogelijk geld uitgeven.

Ik kom bij een soort toeristenbureautje en loop naar binnen. Achter een bureau zit een man, keurig in pak vriendelijk te glimlachen.

 

Lokaal transport in Turkije

Niet iedereen spreekt engels

Ik loop op de man af en vraag of hij engels spreekt. “Yes yes “zegt hij met volle overtuiging.

“ Oke” zeg ik “ do you now a Chea…” “no no “ zegt de man in pak glimlachend van mij wegkijkend, terwijl hij met zijn handen over de rand van zijn bureau strijkt.

Ik staar hem enige seconden verbaast aan en vraag nog eens “do you speak englisch” “Yes Yes” klinkt het weer met volle overtuiging.

Ik kijk hem even aan en vraag weer “ do you now a …..” “no no” zegt hij weer en kijkt glimlachend van mij weg.

Ik kijk hem nog even vriendelijk aan en bedank hem beleeft. Ik ga er vanuit dat hij niet durft toe te geven dat hij geen Engels spreekt, ach denk ik hij heeft het in ieder geval geprobeerd.

Een kamer voor 10 dollar

Ik doorkruis de stad totdat ik ergens een torenflat zie met het wordt Hostel er op. Ik ga er vanuit dat dat hotel betekend en loop naar binnen.

Het is inderdaad een hotel en ik mag een kamer bekijken. Het is een benauwd klein kamertje ergens op de 5e etage.

Maar er is een douche en een bed en dat is alles wat ik nodig heb. Ik betaal ,omgerekend ongeveer 10 dollar en heb een betaalbaar hotel gevonden.

Tegen de man van het hotel zeg ik dat ik mijn motorfiets ergens veilig binnen wil zetten.

Een hotel in Erzurum

Hij weet ergens een supermarkt in aanbouw en daar kan ik de motor binnen zetten. Die avond ga ik een beetje vertier zoeken in Erzurum.

Er is s ‘avonds echter niet veel te beleven in deze stad en ik dwaal een beetje door de verlaten straten.

Ik heb geen idee of de PKK actief is in dit gebied en of het wel veilig is om in de avond over straat te lopen. Ik zie ook nergens iets van een pkk vlag maar dat zou door Turkije ook niet getolereerd worden denk ik.

Ik weet nog steeds niet zeker of ik nu in Koerdistan ben of niet. Koerdistan wordt overigens niet erkend door Turkije en de internationale gemeenschap.

 

Een straatje in Turkije

 Een Turkse bierkelder in Erzurum

Ik heb echter geen zin om de hele avond op mijn kamer te zitten en slenter toch maar wat rond. Ik kom een bierkelder tegen, ga naar binnen en bestel een biertje.

Zo zit ik in mijn eentje een beetje te drinken. Tussen meerdere Turkse mannen die, zo lijkt het ook in hun eentje aan het drinken zijn.

Dit zijn af en toe de momenten waarbij ik twijfel over wat ik aan het doen ben, ik voel mij op dit soort momenten wel eenzaam.

Het zal wel wennen zijn denk ik en bestel nog een glas bier. De volgende dag vertrek ik vroeg want ik wil nu echt snel richting Iran.

Turkije is puur genieten

Turkije is echt een heerlijk land om te bereizen maar ik heb zin in het, voor mij, mysterieuze Iran.

Bovendien hoef ik niet ieder museum en moskee te zien die er in Turkije staan. Er is ongetwijfeld veel te zien in Erzurum maar ik laat het er even bij.

De dag begint met een stralende zon en voor ik weet ben ik weer lekker onderweg. Op een bergpas slaat de motor plotseling af, het is alsof de ontsteking het begeeft of dat de benzine op is.

Ik sta op een plek waar ik niet kan sleutelen en draai de motor om zodat ik de motor zonder aandrijving de bergpas af kan laten rijden.

 

Carburateur uit elkaar halen in Turkije

Een ongeplande stop

Onder aan de pas kom ik aan bij een truckstop. Ik heb het vermoeden dat het om een benzine probleem gaat en begin de tank van de motor af te halen.

Ik sleutel de carburateur onder de motor vandaan en schroef de vlotterkamer open.

Ondertussen is er een Turkse vrachtwagenchauffeur bij me komen zitten en biedt mij herhaaldelijk thee aan die ik natuurlijk accepteer.

De man kletst mij de oren van mijn hoofd in een combinatie van Duits en Engels ik antwoord al sleutelend beleeft op zijn vragen.

Zodra ik de vlotterbak los heb zie ik het probleem. Ik had met de sleutelpartij in de garage in Erzurum de vlotterbakpakking ingesmeerd met vloeibare pakking.

Sleutelen hoort erbij

Die pakking is door de benzine opgelost en in de sproeier terecht gekomen en dat verstopt nu de hele boel. Resultaat is het afslaan van de motor.

Mijn hemel, denk ik dit is echt een beginners fout. Ik reinig de carburateur en leg de vlotterbakpakking in de zon te drogen zodat deze zijn oorspronkelijk formaat weer terug krijgt.

De rubber pakking zet uit door de benzine en door hem te laten drogen krimpt hij weer zodat de pakking weer op zijn plek past. Ik sleutel de boel weer in elkaar en stap na mijn 4e glas thee weer op mijn Ténéré.

Eindelijk denk ik Iran komt in zicht maar voorlopig bevind ik mij nog in het niet door Turkije erkende Koerdistan.

23: Dogubayazit is de laatste stop in Turkije