Met alle baantjes die ik had kon ik net 100 gulden bij elkaar sprokkelen en die honderd gulden had ik nodig voor de aanschaf van mijn eerste bromfiets. Ik had geen geld voor een dure Zundap of Kreidler en dus werd het een Mobylette eeg, een bromfiets die in de jaren 70 mateloos populair was onder jongeren.

Deel 1: De brommer tijd kwam er aan

Een bromfiets voor mijn vrijheid

Ik had mijn vrijheidsdroom binnen mijn bereik. Het was 1975 en ik was net 17 jaar geworden. Wonen bij mijn ouders was een noodzakelijkheid waar ik snel van af wilde.

Ik had genoeg van de buien van mijn vader en wilde zelfstandigheid maar zover was het nog iet. Mijn bromfiets was het begin van mijn vrijheid.

Ik had met al mijn baantjes een aardig zakcentje verdiend. Nu waren in die tijd de Puch, Kreidler florett en Zundapp mateloos populair maar ook onbetaalbaar voor mij.

Onbereikbaar en snel

Ik stond dan ook regelmatig min of meer kwijlend naar al die prachtige glimmende en ongetwijfeld snelle bromfietsen te kijken.

De gesprekken gingen natuurlijk voornamelijk over wie zijn bromfiets het beste had opgevoerd en over de snelheden die ze konden bereiken. Er vlogen dan indrukwekkende getallen over het schoolplein.

Sommige bromfiets rijders claimde 70 tot 90 km/uur te kunnen rijden, wat natuurlijk niet altijd klopte.

Maar dat beseft ik toen nog niet. Het maakt allemaal behoorlijk indruk en al die bromfiets taal zorgde ervoor dat ik nog meer naar mijn vrijheid hunkerde.

 

Iedereen had het over spoelporten uit vijlen en kop vlakken.

Een Superbreitwand was het helemaal

Een van de meest gebruikte termen bij Kreidler rijders  was dat het geen gewone Kreidler was maar een Superbreitwant.

Een super Breitwand is niets anders dan een cilinder met een groter koeloppervlak maar wist ik veel.

Langere koelribben zorgde er voor dat de cilinder betere koeling had waardoor hogere toerentallen mogelijk waren. Tweetakt wordt nu eenmaal sneller warm dan viertakt en bijna iedere bromfiets was tweetakt.

Op een Honda na. De Honda c70 was zo’n bromfiets maar daar wilde je niet mee gezien worden op het schoolplein.

Werken als tomatenplukker

Kreidler volk was duidelijk anders. Het waren in ieder geval jongens die meer geld tot hun beschikking hadden dan ik. De meeste van die jongens werkte in de kassen als tomatenplukker en hadden geld zat.

Ik moest het doen met een krantenwijk en af en toe een auto wassen. In de kassen werken werd door mijn moeder nadrukkelijk verboden.

Dat zag je direct aan het materiaal. Soms splinternieuwe Kreidlers werden als ze nieuw waren al helemaal uit elkaar gehaald.

Veel onderdelen werden dan vervangen om zoveel mogelijk vermogen uit het motorblok te halen. En een Kreidler koste in die tijd al snel 2000 gulden.

Super breitwand en spoelporten

Er gingen allerlei technische termen over het schoolplein en op straat. De eerder genoemde super breitwand en de extra spoelporten vlogen me om de oren.

Bij veel van die bromfietsen werd er behoorlijk professioneel gesleuteld en opgevoerd.

Geen idee wat het was maar dat liet ik natuurlijk niet merken. Ik knikte goedkeurend mee met de rest en vroeg stoer “en hoe hard looptie nou”.

Gelukkig voor mijn portemonnee was er nog een type bromfiets mateloos populair in die tijd en dat was de Mobylette EEG.

 

De Kreidler Floret was van een heel andere orde

 De Mobylette eeg was mijn brommer

Let op we hebben het hier niet over de Mobylette Kaptein maar over de EEG. De Mobylette EEG was een dames bromfiets zonder versnellingen en weinig vermogen.

De ware liefhebbers toverde deze brommertjes om in juweeltjes, met veel verchroomde onderdelen, extra grote uitlaten etc.

Voor mij bleek de Mobylette eeg het begin van mijn droom. Tegelijkertijd was het de start voor de nachtmerrie van mijn ouders.

De EEG was uitgerust met een 49cc metend tweetakt blokje die zijn “vermogen” via een V snaar en vliegwiel overbracht naar een kettingwiel die op zijn beurt weer het achterwiel aandreef.

Mijn vader vertrouwde niemand

Op zich een prima systeem alleen begon de V snaar vreselijk te slippen als je door een plas heen reed.

In de Haagse Courant zag ik een advertentie staan voor een Mobylette en de prijs was er een waar ik wat mee kon.

Voor 100 gulden kon de bromfiets voor mij zijn. Mijn vader wilde perse mee om het vehikel te bekijken omdat hij het niet vertrouwde.

wat op zich niets bijzonders want mijn vader vertrouwde sowieso niemand als er geld mee gemoeid was.

 

Met een Solex hoorde je helemaal nergens bij

Juweeltjes van brommers

Zo gingen ik samen met mijn vader kijken naar de bromfiets. Mijn vader keurde hem al af voor we hem gezien hadden.

Op weg naar mijn aan te schaffen vrijheidsmonster kreeg ik flink wat gepreek te horen.

Snelle bromfietsen waren gevaarlijk en ik moest vooral altijd een helm dragen was zijn advies.

Ik had hem in mijn gedachten al gekocht. Het was een standaard Mobylette eeg die met een kwast bruin met beige was geschilderd.

Een Bromfiets voor 100 gulden

Naast het 100 gulden vehikel stond een volledig opgebouwd en getuned exemplaar van het hetzelfde merk.

Het getunede exemplaar was uitgerust met een verchroomde geveerde voorvork. De voorvork was dan van een Mobylette Kaptein afkomstig.

Verder waren er verchroomde spatborden, idem zijdekjes en tank gemonteerd.

De prijs was er ook naar, hij moest namelijk 500 gulden kosten. Volgens de verkoper haalde de brommer zeker 80 km/uur.

Een opmerking die ervoor zorgde dat mijn vader nog chagrijniger ging kijken dan hij al deed.

Hoe hard rijdt dat ding ?

500 gulden was voor mij onbetaalbaar en ik koos uiteindelijk voor het bruin beige gekwaste model.

De bromfiets werd aangetrapt en ik mocht een proefrondje rijden. ik voelde me de koning te rijk. Ik had mijn vrijheidsmachine binnen handbereik.

Ik kocht de bromfiets voor 100 gulden en reed zo trots als een pauw naar huis.

Mijn moeder stond verwachtingsvol en met angst in haar ogen voor het raam te wachten tot ik thuis kwam.

Heb je hem gezien ?

Met een brede grijns op mijn gezicht draaide ik met een hoop geknetter de straat in met mijn bruine Mobylette eeg.

Ik rende de trap op en zei trots tegen mijn moeder “heb je hem gezien ? vind je hem niet prachtig? “ .

Mijn moeder staarde met een twijfelachtige blik uit het raam “ hoe hard rijd dat ding” vroeg ze zichtbaar bezorgd.

“Geen idee” zei ik “er zit geen km teller op”. Ik was blij met mijn brommer al was het dan geen Puch en reed hij niet zo heel hard.

3: Mijn Mobylette moest cool zijn